پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): چند سالی است که موضوعی تحت عنوان "جشن امامت و تبریک تاجگذاری به امام زمان علیه السلام" باب شده و به شدت ترویج می‌گردد، تا آن جا که برخی از نمایندگان مجلس، طرح تعطیلی و جشن در چنین سالروزی را به مجلس ارائه دادند و البته رسانه‌ی ملی نیز همراهی می‌کنند و فضای مجازی هم که الی ماشاء الله.

ولایت و امامت، امری عظیم و کفه‌ی هم ردیف ثقل اکبر است، اکمال دین و اتمام نعمت الهی می‌باشد؛ و شخص امام علیه السلام، خلیفة الله، حجت الله، وصی رسول الله صلوات الله علیه و آله، امین وحی الله، حافظ حدود الله، سفینة النجاة ... و در یک کلام، مظهر اتمّ اسمای الهی می‌باشند. لذا در توجه به این امر مهم و نیز بزرگداشت‌ها در سالروزهای میلاد، شهادت و آغاز و انجام امامت هر امامی، ضمن مودت قلبی و عملی، دانش، بینش، بصیرت و تعهد و استقامت لازم است.

در سالروز عید غدیر خم، جشن می‌گیریم. یعنی شادی و سرور خود را از اکمال دین و اتمام نعمت الهی، به واسطه‌ی ولایت و امامت، ظاهر و آشکار می‌کنیم و ضمن بیعت با "ولی الله" به امر خداوند سبحان، که توسط رسولش صلوات الله علیه و آله ابلاغ شد، خداوند را سپاس می‌گذاریم که ما را نیز مشمول این کمال و نعمت نمود. می‌گوییم: « الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ ».

آغاز امامت‌ها و مراسم‌ها:

همیشه، چه در جشن و سرور و چه در حزن و عزا برای امامان علیهم السلام، حالتی در قلب و کاری در عمل داشته باشیم که اگر شخص امام حضور یابند، بتوانیم آن را در محضر ایشان نیز ادامه دهیم.

واقعه‌ی بزرگ غدیر خم، در زمان حیات رسول خدا صلوات الله علیه و آله رخ داد و کسی پس از مصیبت عظمای رحلت ایشان، جشن آغاز ولایت و امامت نگرفت.

همیشه آغاز امامت‌ها، با رحلت و یا شهادت حجت خدا مقارن بوده است. در همان آنی که امامی به شهادت می‌رسد و رحلت می‌نماید، امامت جانشین ایشان آغاز می‌گردد. حال فرض کنید در همان آنی که رسول خدا صلوات الله علیه و آله، در آغوش امیرالمؤمنین علیه السلام، رحلت نمودند و ایشان دچار عظیم‌ترین مصیبت و اندوه شدند، یک عده شاد و خوشحال و پایکوبان، به محضر ایشان مشرف شده و به جای عرض تسلیت و بیعت با ایشان، تبریک بگویند(؟!)

تصور کنید، در حالی که امام حسن مجتبی علیه السلام، بر بالین پدر، از حزن ترور و شهادت ایشان می‌گریند، یک عده به ایشان عرض کنند: «تبریک می‌گوییم»(؟!)

و یا بازماندگان فاجعه‌ی کربلا، بعد از ظهر عاشورا، از قتلگاه به سوی امام سجاد علیه السلام بدوند و خوشحال و خندان به ایشان تبریک آغاز امامت، تاجگذاری و ... بگویند (؟!)

فرض کنید، به محض آن که پدر بزرگواری از دنیا می‌رود، خویشان، نزدیکان، دوستان و آشنایان با چند جعبه شیرینی و چند دسته گل، خوشحال و خندان نزد پسر بزرگ او بیایند و بگویند: «بسیار خوشحالیم که پدر شما از دنیا رفت و شما وارث او شدید، پس تبریک ما را بپذیر، و البته خوشحال‌تر می‌شویم اگر از ما ترک آن مرحوم، چیزی هم به ما بدهی (؟!)

آغاز امامت حضرت حجة بن الحسن العسکری، امام مهدی علیه السلام - که خداوند منّان در فرج ایشان تعجیل نماید - همزمان با شهادت مظلومانه‌ی پدر بزرگوار ایشان می‌باشد. حال اگر در آن روز و آن لحظه‌ی وداع، در محضر ایشان بودید و یا امروز توفیق داشتید که در چنین سالروزی به دیدار مشرف گردید، چه می‌کردید و چه می‌گفتید؟!

*- امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند: « لَیسَ مِنَ الاَدَبِ اِظهارِ الفَرَح عِندَ المَحزونِ - اظهار شادی نزد غمدیده، از بی ادبی است / تحف العقول ص489 ».

بنابر این، تکلیف عقلی، اخلاقی و دینی ما، حضور مؤدب در محضر ایشان، عرض سلام و تسلیت و نیز تجدید بیعت با ایشان است؛ بیعتی که تا لحظاتی پیش از شهادت، با پدر ایشان داشتیم و نیز با پدران ایشان تا امیرالمؤمنین و پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله.

چشن بگیریم، یا تجدید بیعت کنیم؟

بله، ما شاد نشدیم که رسول اعظم رحلت نموده و امیرالمؤمنین وصی و جانشین شدند، بلکه در زمان حیات ایشان شاد شدیم از نعمت ولایت و امامت از یک سو و قرار گرفتن در زمره‌ی امت مؤمن و اهل ولایت از سوی دیگر؛ و در سالروزهای عید غدیر خم، ضمن تجدید بیعت گفته و می‌گوییم: «خدا را حمد و سپاس که ما را از متمسکین به ولایت ایشان و امامان قرار داد».

امروز نیز فرقی ندارد. جشن و شادی به مناسب شهادت امام حسن عسکری و آغاز امامت امام زمان علیهماالسلام نداریم، اما در عین حزن و اندوه از شهادت آن امام بزرگوار و همدردی با فرزند و جانشین ایشان، خدا را سپاس می‌کنیم که عصر امامتِ آخرین امام، که منجی عالم بشریت است، فرا رسیده است و شاکریم از این که اهل ولایت و امامت ایشان هستیم.

ما، در عین حال که حزن "غیبت" را در دل داریم، امید فرج داریم و شاکریم از این بابت که بالاخره عصر تحقق وعده‌های الهی، در فروپاشی کفر، استکبار و ظلم جهانی آغاز شده است و امید ظهور و قیام ایشان را داریم. اگر چه از بابت قصورها و تقصیرهای خود که سبب طولانی شدن غیبت است، محزون و خجل می‌باشیم.

ما، ضمن عرض تسلیت و تجدید بیعت با ایشان، خدا را سپاسگزاریم که ما را از امتی قرار داد که پیامبر عظیم الشان و امامان، آنها را بهترینِ امت‌ها خواندند؛ و البته امیدواریم که ایشان بیعت ما را بپذیرند و ما را از امت خویش قرار دهند.

آزار دهندگان امام زمان علیه السلام:

هر پیامبر و امامی، مخالفان و دشمنانی از کفار، مشرکان، مستکبران، منافقان و ظالمان داشته است که دائماً موجبات آزار و اذیت ایشان را فراهم می‌ساختند.

امام مهدی علیه السلام نیز دشمنان بسیاری دارند، اما از دشمن، انتظاری جز دشمنی نمی‌رود. اما، هر چند امامان همه نور واحد هستند، ولی تکالیف و مسئولیت‌های متفاوتی بر عهده داشتند و مأموریت امام زمان علیه السلام، پایان بخشیدن به کفر و ظلم و استقرار حکومت الهی واحد جهانی می‌باشد. قرار است به همراه شیعیان خود قیام کنند، کاخ‌های استکبار و ظلم را فرو ریزند و عدالت را حاکم نمایند.

بنابر این، همان طور که یاران اولیه ایشان، همان شیعیان هستند و سایرین در نوبت‌های بعدی می‌پیوندند، سبب طولانی شدن غیبت و آزار و اذیت ایشان نیز گروه کثیری از همین شیعیان می‌باشند که علم و ایمان‌شان را تقویت نمی‌کنند و با بصیرت و به موقع، در میدان عملیاتی انتظار حاضر نمی‌شوند تا به تکلیف و نقش خود عمل نمایند! پس عوامی، به هر شکل و به هر مقداری که باشد، و از سوی هر کسی که باشد و یا ترویج آن از سوی هر گروه یا نهادی که باشد، آزار و اذیت ایشان است. لذا فرمودند:

«قَدْ آذانا جُهَلاءُ الشّیعَةِ وَحُمَقاؤُهُمْ، وَمَنْ دینُهُ جِناحُ الْبَعُوضَةِ أَرْجَحُ مِنْهُ»؛ (احتجاج، ج2، ص289)

حقیقتاً آزار می‌دهند ما را ، نادانان و کم خردان شیعه و کسانى که پر و بال پشه از دیندارى آنان برتر و محکم‌تر است»

*- انشاء الله نه تنها هیچ گاه از آن گروه شیعیانِ آزار دهنده نباشیم، بلکه توفیق داشته باشیم که از شیعیان خلّص و سربازان با نشاط، امیدوار، با بصیرت و پرکار ایشان باشیم.

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت   امام مهدی