پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اینها حقایق و معارف بلند و ژرفی هستند که نباید به صورت شعاری و در قالب تصورات ذهنی، مورد توجه قرار گیرند، بلکه باید با مطالعه و تفکر در چند و چون‌ها شناخته شوند.

واژگان:

شاید بتوان گفت که گام اول، آگاهی از معنای درست کلمات و واژگان می‌باشد. در فارسی، عربی و هر زبان دیگری واژگانی چون: «دیدن، تماشا کردن، نظاره نمودن، مشاهده کردن» متفاوت است، چنان که در انگلیسی نیز میان واژگان «  See و Watch و Look» تفاوت اساسی وجود دارد.

*- بنابر این، وقتی در قرآن کریم می‌فرماید:

« فَانْظُرْ إِلَى آثَارِ رَحْمَتِ اللَّهِ كَيْفَ يُحْيِي الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ ذَلِكَ لَمُحْيِي الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ » (الرّوم، 50)

ترجمه: پس به آثار رحمت‏ خدا بنگر كه چگونه زمين را پس از مرگش زنده مى‏‌گرداند در حقيقت هم اوست كه قطعا زنده‏ كننده مردگان است و اوست كه بر هر چيزى تواناست؛

مقصود این نیست که ما برویم در قطعه زمینی بنشینیم و تماشا کنیم که وقتی بارانی می‌بارد، چگونه گیاهی سبز می‌شود، خب شاید ما سر زمینی بنشینیم که کویر باشد و سبز نشود! بلکه این نظاره، به علم حصولی و حضوری ما نیز بر می‌گردد که می‌دانیم و در روی زمین نیز می‌بینیم که وقتی باران می‌بارد، زمین‌هایی سرسبز و زنده می‌شوند.

●- بنابر این، وقتی گفته می‌شود که امام زمان علیه السلام، ناظر بر اعمال ماست، معنایش این نیست که در یک بلندی نشسته و ما را تماشا می‌کنند!

آیات قرآن کریم:

نظارت و آگاهی از اعمال ما، فقط اختصاص به مولایمان امام زمان علیه السلام ندارد، در قرآن کریم فرمود: خدا، رسول و مؤمنین اعمال شما را می‌بینند [که در احادیث فرموده شده مقصود از مؤمنین، ائمه علیهم السلام هستند]:

« وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ » (التوبة، 105)

ترجمه: بگو: «عمل کنید! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را می‌بینند! و بزودی، بسوی دانای نهان و آشکار، بازگردانده می‌شوید؛ و شما را به آنچه عمل می‌کردید، خبر می‌دهد!»

*- آری، مشهود بودن همه چیز نزد پروردگار عالم که خالق و ربّ العالمین است، بسیار متفاوت است با دیدن، نظاره یا شهود دیگران. حتی همین کبد ما که کار می‌کند، یا سلول به سلول بدن ما که می‌میرد و مجدد خلق می‌شود، همه به علم و قدرت و حکمت خداست و عالم همه محضر اوست و شاهد به غیب و نهان همه چیز و همگان می‌باشد؛ اما دیگران [اگر چه معصومین علیهم السلام] باشند، آن چه را او بخواهد می‌بینند و آن از آن چه او بخواهد مطلع می‌گردند.

*- بنابراین، اگر چه کمّ و کیف دیدن، نظاره کردن و شهود امامان علیهم السلام، برای ما روشن نیست، اما تردیدی نیست که آنها از حقیقت اعمال «خیر و شرّ» ما آگاه می‌گردند، چنان که هم در قرآن کریم و هم در احادیث تصریح شده که نامه‌ی اعمال ما به امام زمان هر عصری، عرضه می‌گردد:

« إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ » (یس، 12)

ترجمه: ماييم كه مردگان را زنده مى‏كنيم و آنچه كرده‏اند و آنچه از آثارشان بعد از مردن بروز مى‏كند همه را مى‏نويسيم و ما هر چيزى را در امامى مبين برشمرده‏ايم.

*- همین که می‌گوید: "ما" چنین می‌کنیم؛ یعنی هر چه را بخواهد ثبت می‌کند، و هر چه را بخواهد محو می‌نماید، و هر چه را بخواهد علنی می‌سازد، و هر چه را بخواهد کتمان می‌نماید. و البته این خواستن‌ها نیز حکمت‌ها، اصول، قواعد و چارچوب‌هایی دارد. چنان که به بندگانش فرمود: خودتان پرده‌دری نکنید، یا فرمود که استغفار و توبه کنید.

چگونه می‌تواند آگاه شود؟

ایستایی در یک نقطه و بالتبع نبودن در نقاط دیگر، مربوط به جسم است که آن نیز می‌تواند با سلطه‌ی روحی متعالی و قادر، در زمانی اندک، در چند نقطه باشد [که اصطلاحاً طی الارض گفته می‌شود]؛ اما "روح" که در یک نقطه قرار ندارد و هم چنین است، علم و علم شهودی.

درست است که مثال کامل نیست، اما برای تقریب ذهن بیان می‌شود: «اگر به ما بگویند: در حالی که در یک نقطه‌ی محدود، در شهری واقع در ایران هستید، چگونه مطلع می‌گردید که در فلان شهر اروپایی یا آسیایی چه اتفاقی افتاده؟!» چه پاسخ می‌دهیم؟! پاسخ، برخورداری از علم حضوری یا حصولی می‌باشد.

*- اما، به دو نکته‌ی مهم باید توجه کنیم: اول آن که هیچ گاه اهل عصمت علیهم السلام را به ویژه در کمالات و توانایی‌ها، با خودمان مقایسه نکنیم؛ چرا که آنان انسان‌های کامل هستند و ما هنوز به کمالی در ظرفیت خودمان نیز نرسیده‌ایم، چه رسد به انسان کامل، و در ثانی خداوند متعال به میزان توانایی، امکانات می‌دهد و به میزان امکانات داده شده، مسئولیت و تکلیف می‌دهد؛ پس راه‌ها و امکان اطلاع ما با آنان بسیار متفاوت است. و دوم آن که بدانیم: خداوند متعال انسان را با قابلیت و استعداد "خلیفة الله" شدن خلق کرده است.

بنابراین، اگر کسی انسان کامل و خلیفة الله شد، چشمش "عین الله"، دستش "ید الله"، زبانش «لسان الله»، گوشش «اذن الله»، خونش «ثار الله» ... و علمش نیز "علم الله" می‌شود به باذن الله، کور و پیس را شفا داده و مرده را هم زنده می‌کند.

ناراحت شدن:

ناراحت شدن اهل عصمت علیهم السلام، صرفاً احساسی نمی‌باشد، حتی در محدوده‌ی عواطف نیز محصور نمی‌باشد. چنان که سایر انسان‌ها (به ویژه مسلمانان) نیز همین‌طورند، منتهی در سطوح و مراتب پایین‌تر.

آیا ما از جهالت، کفر، شرک، استضعفاف، مظلومیت، فقر و فساد دیگرانی که موحد و مسلمان نیستند، ناراحت نمی‌شویم و نجات، هدایت و رشد همگان را طالب نیستیم؟! خب اگر نباشیم که دیگر شیعه‌ی منتظر ظهور منجی عالم بشریت و استقرار حکومت عدل جهانی و الهی نیستیم.

*- پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، «رحمة للعالمین» می‌باشند؛ مخاطبین ایشان در ابتدا اغلب از کفار، جهال و ظالمین بوده‌اند و ایشان آنقدر آنان را مورد رحمت و تفقد و مهربانی قرار دادند؛ پس ابتدا به ساکن، همگان را دوست دارند و مشتاق هدایت همگان هستند و از انحراف، غفلت و گناه همگان ناراحت می‌شوند، به ویژه آن که می‌بینند این گناه و عصیان، از فرمان حق است و در محضر "الله جلّ جلاله" واقع می‌شود.

مثال: فرض کنید که شما در خیابان ببینید که کسی فریاد زد، یا کفش خود را درآورده و به سویی پرت کرد، یا از خود اداهای غیر طبیعی درآورد و ...، خب البته که خوشتان نمی‌آید و از این بی‌نظمی و بی‌نزاکتی ناراحت می‌شوید؛ اما اگر ببینید کسی در محضر بزرگی یا مکان مقدسی، یا علیه شخصیت فرزانه و بزرگواری چنین می‌کند، به مراتب بیشتر ناراحت می‌شوید.

امامان نیز «امام الرحمة» هستند؛ خدا را دوست دارند، بالتبع بندگان خدا را دوست دارند و مشتاق سلامت و هدایت و کمال آنها هستند، پس هر انحراف، غفلت و گناهی، آنها را آزرده می‌نماید. و البته بدیهی است که "بدی از دوست، بیشتر از بدی از دشمن، سبب رنجش و ناراحتی می‌گردد"، چنان که حضرت امام مهدی، سلام الله علیه و عجل الله تعالی فرجه الشریف فرمودند:

« قَدْ آذَانَا جُهَلَاءُ الشِّيعَةِ وَ حُمَقَاؤُهُمْ وَ مَنْ دِينُهُ جَنَاحُ الْبَعُوضَةِ أَرْجَحُ مِنْه‏ » (احتجاج، ج2، ص289)

ترجمه: نادانان و كم خردان (احمق‌های) شیعه و كسانى كه پر و بال پشه از دین دارى آنان برتر و محكم‌تر است، ما را آزار مى‌دهند. (1)

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

چگونه امام زمان (عج) می‌توانند همزمان ناظر به تمامی اعمال همگان باشند؟ و آیا امام فقط از گناه شیعیان ناراحت می‌شوند و یا همگان؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8332.html

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   امام مهدی