پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): بغض سؤال کننده نسبت به روزه‌ و روزه‌داران، از فحوای کلامش پیداست!

در هر حال دو مسئله وجود دارد، یکی به طور کلی خوردن و نوشیدن مقابل چشم گرسنگان و تشنگان است، و دیگری حرمت ماه مبارک رمضان و روزه‌خواری علنی.

الف – در مورد خوردن و آشامیدن در مقابل چشم گرسنگان و تشنگان، می‌دانیم که به طور کلی خوردن و آشامیدن در انظار عمومی، کار خوبی نیست. خواه ناظرین گرسنه و تشنه و روزه باشند و یا نباشند.

از قدیم پدران و مادران و معلمان، به کودکان می‌آموختند که در منظر دیگران چیزی نخورید و نیاشامید.

نگاه نکنید که امروزه در فیلم‌ها و سریال‌ها و حتی برنامه‌های طنز و سرگرمی، عکس این فرهنگ والا و اخلاق حسنه، آموزش داده می‌شود! بازیگر حتماً لقمه‌ای به دهان می‌گذارد و با دهان پر حرف می‌زند (که بیننده حالش به هم می‌خورد) و یا یک هندوانه روی میز می‌گذارند و در مقابل چشم حضار و ده‌ها میلیون بیننده، می‌خورند و به میهمان نیز می‌خورانند! اینها همه ترویج ساختار شکنی، بی‌ادبی و بی‌تربیتی، به ویژه به نسل نوجوان و جوان می‌باشد.

در میان افراد و خانواده‌های با فرهنگ و با ادب، هم چنان خوردن و آشامیدن در انظار عمومی (کوچه و خیابان و ...) بی‌ادبی، بی‌نزاکتی و بی‌فرهنگی می‌باشد.

در گذشته می‌گفتند: در خیابان نان یا بستنی نخور، چه بسا کسی گرسنه باشد، یا بچه‌ای ببیند و دلش بخواهد. در گذشته اگر در خانه‌ای غذای خوش عطری طبخ می‌شد، حتماً به همسایه می‌دادند و می‌گفتند: «بویش را استشمام کرده است»، به ویژه اگر زن باردار، شیرده، مستمند و ... در همسایگی باشد.

این اخلاق و رفتار متعالی که از احکام اسلام و نیز حکم عقل، شعور و مطابق ادب انسانی است، هنوز هم توسط بسیاری رعایت می‌شود – چه مسلمان باشند و یا نباشند.

بنابراین، این که می‌گویند: «در تمام سال اشکال ندارد ...»، نظر خودشان است و نه اسلام یا عقل و ادب. چه کسی گفته اشکال ندارد؟ اتفاقاً بسیار هم اشکال دارد.

ب – اما ماه مبارک رمضان، دو حرمت دارد. یکی خود ماه مبارک است و دیگری روزه‌داران؛ و اولی (حرمت ماه مبارک) بسیار مهم‌تر است.

چه بسا در خانه‌ی روزه‌دار، کسانی (از کودک یا سایر اعضای خانواده) باشند که روزه‌دار نیستند و چه بسا در یخچال روزه‌دار، خوردنی‌ها و آشامیدنی‌های بسیاری باشد، چه بسا شغل روزه‌دار، ارائه خدمات پذیرایی به مسافران و یا بیماران باشد و ...؛ اما ماه مبارک رمضان، به قوت و قداست خودش، برای همگان باقیست.

●- بنابراین، غرض اصلی از روزه‌خواری علنی در مقابل چشم دیگران، حرمت شکنی، ساختار شکنی و تغییر فرهنگ می‌باشد؛ وگرنه آن کسی که می‌خواهد در کوچه و خیابان و در انظار دیگران بخورد و بیاشامد، از گرسنگی و تشنگی به عسر و حرج و حالت مرگ نیفتاده و می‌تواند دقایقی صبر کند و در خلوت بخورد و بیاشامد.

●- در واقع این نوع تحرکات، یک نوع مقابله و مبارزه علیه اسلام و مسلمانان و فرهنگ و ادب اسلامی و انسانی می‌باشد. به تعبیری جنگ نرم است. می‌خواهند با جهالت و لجبازی تمام، قداست زدایی کنند و فرهنگ را تغییر دهند. البته منظور این نیست که هر نادان و بی‌ادبی که در انظار روزه‌خواری کرد، حتماً چنین قصدی دارد، بلکه منظور اصل اصرار بر روزه‌خواری در انظار عمومی می‌باشد.

●- بنابراین، نه چنین است که خوردن و آشامیدن در انظار، به ویژه در مقابل گرسنگان و تشنگان، در طول سال اشکال نداشته باشد و نه چنین است که حرمت روزه‌خواری علنی، فقط برای نگاه روزه‌داران باشد.

●●●- بی‎تردید کسی که در انظار عمومی می‌خورد و می‌آشامد، نزاکت و ادب اجتماعی ندارد – کسی که در مقابل دید گرسنگان و تشنگان می‌خورد و می‌آشامد و به آنها نمی‌دهد، به غیر از جهالت، بسیار شقی و ظالم نیز هست – و کسی که در ماه مبارک رمضان روزه‌خواری علنی می‌کند، دو گناه مرتکب می‌شود.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

می‌گویند: چطور در طول سال خوردن مقابل چشم گرسنگان اشکال ندارد، اما در ماه رمضان مقابل کسانی که خودشان خواسته‌اند روزه بگیرد، اشکال دارد؟!

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8608.html

 

 

 

 

 

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   جنگ و جهاد