آیا اهل بیت علیهم السلام که خودمنشا فیوضات هستند، هیچ نیازی به هدایای معنوی ما مثل قرائت قرآن، صلوات نثار روح شریفشان دارند؟ پس هدایای معنوی ما چه نقشی در ترفیع مقام آن بزرگواران دارد؟ باتوجه به اینکه آن حضرات خودشان انسان کامل هستند.
پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): از چند جنبه باید به موضوع توجه شود:
یک – مبدأ، منشاء و منبع فیض، خداوند متعال و هستی بخش میباشد، و اهل عصمت علیهم السلام اول واسطهی فیضِ فیاض به جمیع جهات، به مخلوقات میباشند. بنابراین خودشان نیز نیازمند به فیض الهی میباشند.
دو – معنای انسان کامل این نیست که "کمال" حدی دارد و آنان به این حد رسیدهاند، پس دیگر هیچ ارتقایی نخواهند داشت!
"کامل" خداوند متعال است که حد و حدودی ندارد؛ چرا که هر گونه حدی، حتماً نقص است و او منزه (سبحان) از هر نقصی (نیستی) میباشد.
بنابراین، رشد و کمال و قرب الهی نیز هیچ حد و حدودی ندارد و هر چه انسان (حتی انسان کامل) مقرب گردد، جای دارد که مقربتر گردد.
سه – معنای انسان کامل، این نیست که دیگر او "غنی محض" شده و هیچگونه نیازی ندارد. بلکه نیاز در تمامی مخلوقات و از جمله انسان، عین وجود آنان میباشد، چرا که همه مخلوق، مملوک، مربوب و مرزوق هستند. اما، این نیاز، نیاز به رحمت و فیض "الله جلّ جلاله" است و باید باشد، نه نیاز به کسانی که خودشان نیز مخلوق و نیازمند هستند.
پس نیاز انسانهای کامل و اهل عصمت علیهم السلام به رحمت و فیض الهی نیز هیچ گاه مرتفع و منتفی نمیگردد.
« يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ » (فاطر، 15)
ترجمه: اى مردم شما به خدا نيازمنديد و خداست كه بى نياز ستوده است.
کار خوب و نیاز:
کار خوب، اگر از سوی "غنی" به "فقیر و محتاج" باشد، توجه به نیاز او دارد، اما اگر از سوی فقیر به غنی، ضعیف به قوی و عبد به مولا باشد (کار برای خدا)، باز هم نگاه به نیاز همان فقیر و محتاج به آن کار دارد، باید آن را انجام دهد، تا نیاز خودش برطرف گردد.
اگر به رابطه و تعامل خداوند سبحان با بندگانش و نیز تعامل بندگان با او و هم چنین تعامل بندگان با یک دیگر توجهی کنیم، مصادیق روشنی را از رابطهی بین «کار خوب و نیاز» با تعریف فوق مییابیم.
● – خداوند متعال فرمود که سعی کنید صبغهی الهی بیابید، یعنی تجلی اسمای من باشید. من رحمان و رحیم هستم، شما نیز رحمت داشته باشید، علیم، حکیم، جواد، کریم، غیور، بصیر، صابر، شاکر، تواب، غفار، خیر و ... هستم، شما نیز این اسما و صفات را در خود تجلی دهید، تا خودتان به رشد و کمال برسید.
« صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ » (البقره، 138)
ترجمه: اين است نگارگرى الهى و كيست خوشنگارتر از خدا و ما او را پرستندگانيم.
بنابراین، آن چه از خوبی، نیکی و کمال، در ما با اعمالمان ظهور و بروز مییابد، متوجه خودمان و رفع نیازها و رشد خودمان میگردد:
« مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهَا وَمَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَى الَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئَاتِ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ » (القصص، 84)
ترجمه: هر كس نيكى به ميان آورد براى او [پاداشى] بهتر از آن خواهد بود و هر كس بدى به ميان آورد كسانى كه كارهاى بد كرده اند جز سزاى آنچه كردهاند نخواهند يافت.
● – در روابط و تعامل انسانها با یکدیگر نیز همین طور است:
*- آیا ما برای علاقهی خودمان به رشد علمی، تحصیل علم مینماییم، یا برای رفع نیاز دیگران؟! چطور ممکن است کسی خودش در نادانی و نیاز به دانش، با دیگران برابر است، نیاز خودش را فراموش کند و برای رفع نیاز دیگران کسب علم نماید؟!
*- آیا ما برای علاقهی خودمان به سلامت و قوت جسمی، رعایت بهداشت و سلامت را مینماییم، ورزش میکنیم، از خطرات و آسیبها دوری میگزینیم، یا به خاطر نیاز دیگران به سلامتی ما نگران سلامتی خود هستیم و در حفظ آن میکوشیم؟
*- آیا وقتی خوش اخلاقی مینماییم، به خاطر نیاز دیگران به اخلاق خوش ماست، یا به خاطر نیاز خودمان در رشد و کمال به اخلاق خسنه است؟!
*- آیا حتی در کمک به نیازمند، اولین فایدهاش متوجه خودمان نمیشود و قبل از آن که کمک ما به نیازمند برسد و از آن فایده ببرد، خودمان از تجلی این کمال در مقابل نواقصی چون بخل، خست، خودنگری و ... بهرهمند نمیگردیم.
*- آیا وقتی به کسی سلام میدهیم، یعنی او به سلام ما نیاز دارد؟! یا خودمان برای رشد بیشتر، به این ادب و ارتباط اجتماعی نیازمند هستیم؟
سلام، صلوات، دعا و ...:
همگان (از جمله انسانهای کامل)، به رحمت، جود، کرم، لطف و فیض پروردگار عالم نیازمند و محتاج هستند؛ تفاوت انسانهای کامل با دیگران این است که آنان خداوند سبحان، خود و عالم هستی را شناختهاند و میدانند که حتی نیاز به هوا برای نفس کشیدن، یا یک جرعه آب برای نوشیدن نیز نیاز به لطف و کرم اوست، اما برخی گمان میکنند که دیگران در رفع نیاز آنها از خود استقلال و امکانی دارند.
بنابراین، آن که به خاطر سلام، صلوات یا دعای ما، مقامی را ترفیع میبخشد، پروردگاری است که هیچ کس و در هیچ رتبهای از لطف او بینیاز نمیباشد، و البته باید توجه داشته باشیم که امر خداوند متعال به سلام و صلوات و دعا نیز ابتدا توجه به نیاز ما دارد، نه طرف مقابل.
سلام، نام خداوند متعال است، در دعا عرض میکنیم: « اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلاَمُ وَ مِنْكَ السَّلاَمُ وَ لَكَ السَّلاَمُ وَ إِلَيْكَ يَعُودُ السَّلاَمُ - بارالها! سلام تویی، و سلامت خلق از جانب توست و براى توست و (هر) سلامی، به تو باز میگردد».
پس فرمود: به یک دیگر سلام کنید، یعنی نام خدا را بر یکدیگر بخوانید – به بزرگتر سلام کنید ... و البته پاسخ سلام را با توصیه به نحوی نیکوتر، واجب نمود.
صلوات، [که در فارسی آن را درود و سلام ترجمه میکنند و این ترجمه درست و کامل نمیباشد]؛ ریشه در "صلّ" دارد، یعنی "وصل" شدن است. فرمود: «مؤمن به آن چه خداوند امر وصل نموده، وصل میشود و کافر این اتصال واجب و ضروری را قطع میکند».
خداوند سبحان، نبی اکرم صلوات الله علیه و آله را با تجلی اسما و صفاتش در او، وصل نمود و فرمود شما نیز با سلام، درود و تسلیم کامل وصل شوید، تا به رحمت الهی متصل گردید:
« إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا » (الأحزاب، 56)
ترجمه: خدا و فرشتگانش بر پيامبر درود مىفرستند، [پس] اى كسانى كه ايمان آوردهايد بر او درود فرستيد و به فرمانش بخوبى گردن نهيد [و البته درود فرستادن، ترجمه نارسایی است].
*** - بنابراین، سلام و صلوات و دعای ما برای انسان کامل، همه در جهت رفع نیاز خودمان در رشد، کمال و قرب الهی میباشد، اگر چه خداوند متعال به هر دو طرف (دعا کننده و دعا شنونده) عنایت دارد و به خاطر این ارتباط و اتصال الهی، مقام و منزلت هر دو را رفعت میبخشد و همگان همیشه محتاج این رحمت و فیض الهی هستند (نه محتاج سلام و صلوات ما).
اگر ما صلوات نفرستیم!
این سؤال ذهن وقتی کاملتر پاسخ داده میشود که ما در این مهم تفکر نماییم که «اگر ما صلوات نفرستیم، چه میشود»؟
یک طرف سلام و صلوات و دعا ما هستیم و طرف دیگر اهل عصمت علیهم السلام. بدیهی است که توجه آنان فقط معطوف به حق تعالی میباشد و هیچ نیازی ما و سلام و صلواتمان ندارند. وقتی میفرماید: « إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ »، دیگر چه نیازی به صلوات ما میماند؟
پس این نیاز ما به سلام، صلوات، وصل شدن و دعا میباشد؛ اگر چه او "مجیب الدّعوات" است و بابت همین صلواتها و دعای بندگانش نیز رفعت میبخشد.
نیاز امام زمان علیه السلام:
امام زمان، حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف به خداوند متعال نیز هیچ گاه مرتفع نمیگردد، چرا که ایشان نیز مخلوق، مملوک، مرزوق و عبد او میباشند.
اما، حوائج ایشان، از آن جهت که مظهر اتم اسمای الهی، عبد مخلص، انسان کامل و معصوم هستند، در هر موضوعی، تحقق اراده و مشیّت الهی میباشد، چنان که فرمودند:
« قُلُوبُنا اَوْعِیَهٌ لِمَشیَّهِ اللهِ، فَإذا شاءَ شِئْنا - قلوب ما (اهل عصمت) ظرفهائی است برای مشیّت و اراده الهی، پس هرگاه او بخواهد ما نیز میخواهیم / بحارالأنوار: ج ۵۲، ص ۵۱ ».
و از آن جهت که نیاز آنها فقط به خداست و نه دیگران، در دعا برای تعجیل در ظهور نیز فرمودند:
« أكثِروا الدُّعاءَ بِتَعجيلِ الفَرَجِ فَإنَّ ذلِكَ فَرَجُكُم » (كمال الدّين ، ص 485)
ترجمه: برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همانا فرج خودتان (گشایش در امر خودتان) است.
مشارکت و همافزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
آیا اهل عصمت (ع) که خود منشأ فیوضات هستند، نیازی به صلوات و دعای ما دارند؟ پس هدایای معنوی ما چه نقشی در ترفیع مقام آن بزرگواران دارد؟
http://www.x-shobhe.com/shobhe/8766.html
- تعداد بازدید : 1383
- 28 مرداد 1396
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: گوناگون امام مهدی دعا