اخیرا در فضای مجازی، جملهی «جوری حرف بزنید که آقا خوشش بیاید» درحال انتشار و تکثیر است...؛ آیا واقعا رهبری اینقدر انتقاد ناپذیرند؟ (یازدهم تجربی / قزوین)
پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): جملات منتشره در فضای مجازی، وحی مُنزل و یا حدیث محکم و یا حتی الزاماً جملات علیمانه، حکیمانه و بصیرانه نمیباشد که ملاک شناخت و داوری دیگران قرار گیرند؛ اگر چه محتوای برخی از آنها، سخن نادرستی نیز نباشد. چه رسد به این که از سخنان باطل، جوّسازی، ضدتبلیغ گرفته تا شعارهایی که باطل نیستند، اما ذوقی و سلیقهای افراد هستند، در فضای مجازی بسیار است. ولی، چرا همیشه باید ابتدا یک بُعد منفی به یک موضوع یا گزاره حمل نمود و سپس از آن زاویه دید و به چالش کشید، یا معترض بود؟!
آیا ما باید دقت کنیم که خداوند کریم در قرآن مجید، اهل عصمت علیهم السلام در بیان و سیره و مقام معظم رهبری، در مواضع و بیانات چه میگویند و بعد مابقی دادهها در فضاهای گوناگون را با آن تطبیق دهیم، یا ابتدا ببینیم در جراید، فضای مجازی یا ... چه نقلی میشود و بعد قرآن مجید، حدیث، سیره و درسها و رهنمودهای بزرگانی چون مقام معظم رهبری را با آنها تطبیق دهیم؟!
حال دقت کنیم:
الف – چه کسی گفته که «جوری حرف بزنید که آقا خوشش بیاید»، حتماً اختصاص به سخن گفتن در مورد شخص ایشان دارد؟! آیا نمیشود گفت که این به سخن گفتن راجع به یک دیگر [یا سایر مسئولان] نیز صادق میباشد؟!
ب – چه کسی گفته که مقصود از "حرف زدن"، الزاماً "انتقاد" است و آن هم به ایشان؛ که با تعبیر و تفسیری غلط، حمل به "انتقاد ناپذیری" ایشان یا هر کس دیگری شود؟!
ج – چه کسی گفته که ایشان از تعریف و تمجید بیجهت نسبت به خودشان یا دیگران خوششان میآید، و از انتقاد [اگر چه درست و به جا] خوششان نمیآید؟! ایشان که خودشان به کرّات متذکر شدند که انتقاد سالم را لازم و مفید میدانند و البته خودشان نیز "منتقد" هستند. منتهی با جوّسازی، ایجاد التهاب، سیاهنمایی، اشاعهی دروغ و تهمت و هوچیگری و بداخلاقی تحت عنوان "انتقاد"، مخالف هستند، حال راجع به هر کسی یا هر چیزی که باشد:
مقام معظم رهبری: « توصیهی بعدی بنده این است که اتّحاد ملّت را مهم بشماریم. ما هرچه داریم، از وحدت ملّت، از اتّحاد ملّت در بین خودشان و از اتّحاد ملّت با مسئولین و مجریان امور کشور داریم؛ این اتّحاد را حفظ کنید. التهابآفرینی نشود؛ دودستگیهای مضر ایجاد نشود.
مردم سلایق مختلف و نظرات مختلفی دارند؛ بسیار خوب، با سلایق و نظرات مختلف، بگذاریم مردم در کنار هم زندگی آرامی داشته باشند. سلیقهی گوناگون و اختلافِنظر لزوماً بهمعنای گریبانگیری و درگیری نیست؛ میتوانند در کنار هم زندگی خوبی داشته باشند، سلایق مختلفی هم داشته باشند. التهابآفرینی نباید انجام بگیرد. از نظرات مخالف آشفته نشوید؛ مخالفین اگر نظری دارند، انتقادی اگر دارند، بگذارید انتقاد کنند، نظرات مخالف را بدهند؛ آشفته نباید شد؛ بالاخره کارهای سنگینی است. نقص هم در کارهای ما کم نیست، ممکن است کسانی انتقاد کنند به ما؛ انتقاد را بپذیریم - بهمعنای تحمّل کردن - تحمّل کنیم. » (12/5 1396)
جوری حرف بزنیم که خدا خوشش بیاید:
مقام معظم رهبری، در پاسخ به شعار صمیمانهی مردم مبنی بر "جانم فدای رهبر"، فرمودند: « شما که میخواهید جانتان را فدا کنید، چرا فدای اسلام نکنید، رهبر مگر کیست؟»؛ پس مقصود از شعائری چون رضایت اهل عصمت علیهم السلام و بالتبع رضایت ولی امر مسلمین؛ رضایت خداوند سبحان میباشد.
بیتردید مقام معظم رهبری نیز همچون هر شخص عالم، حکیم، با ایمان و با تقوای دیگری، به ویژه در تعاملات فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اخلاقی، "نظر یا خوشآمد و رضایتمندی شخصیِ خارج از اسلام" ندارند؛ بنابراین ما نیز باید همیشه، همه جا و در هر موضوعی، دقت کنیم که موضعی بگیریم، چیزی بگوییم یا بنویسیم و عملی داشته باشیم که خداوند سبحان خوشش بیاید، رسول الله، اهل عصمت و امام زمانمان علیهم السلام خوششان بیاید و از ما راضی باشند. رشد، کمال و تقرب هر شخص و جامعهای، مرهون این خوشآمد و رضایت میباشد.
گفتن و نوشتن:
بسیارند کسانی که بر زبان یا قلمشان، هیچ چارچوب و ضابطهای حاکم نمیباشد! نه علم و حکمت، نه اخلاق و مصلحت و نه اندیشه و تدبیر و نه حتی هنر نقد. هر موقع دلشان خواست، دهان باز میکنند و هر چه بر دهانشان آمد را بیرون میریزند و یا دست به قلم برده و مترصند تا شعلههای نفسشان را با حروف یا ترسیم، دامنگیر دیگران کنند! اسمش را هم "به نظر من" و یا "نقد" میگذارند!
●- چقدر خداوند متعال، در کلام وحیاش [قرآن مجید]، به حساسیت، دقت، تأمل و مراقبت در گفتن، شنیدن و نوشتن تأکید نموده است، تا جایی که به "قلم و آن چه مینویسد" قسم یاد مینماید: « ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ – نون؛ سوگند به قلم و آنچه مىنويسند / القلم، 1»؛ و چه آیات بسیاری که در مورد گفتن است.
●- سخن، گاهی خبر است، گاهی انتقال علم، گاهی وعده و عهد (یا بیعت و ...)، گاهی موعظه، گاهی تذکر، گاهی تعریف و تمجید، گاهی نقد، گاهی تمسخر، گاهی فتنه و برای گمراه ساختن دیگران، گاهی تطمیع، گاهی تهدید ...؛ و به تمامی این موارد، در آیات قرآن کریم تصریح شده است؛ و بر اهمیت سخن (با هر کسی که باشد) تأکید نموده و متذکر گردیده که یکی از شنوندگان، خداوند سبحان است، پس بسیار دقت کنید که چه میگویید:
« أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَا يَكُونُ مِنْ نَجْوَى ثَلَاثَةٍ إِلَّا هُوَ رَابِعُهُمْ وَلَا خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سَادِسُهُمْ وَلَا أَدْنَى مِنْ ذَلِكَ وَلَا أَكْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ مَا كَانُوا ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ » (المجادله، 7)
ترجمه: آيا ندانستهاى كه خدا آنچه را كه در آسمانها و آنچه را كه در زمين است مىداند؛ هيچ گفتگوى محرمانهاى ميان سه تن نيست مگر اينكه او چهارمين آنهاست و نه ميان پنج تن مگر اينكه او ششمين آنهاست و نه كمتر از اين [عدد] و نه بيشتر، مگر اينكه هر كجا باشند او با آنهاست؛ آنگاه روز قيامت آنان را به آنچه كردهاند آگاه خواهد گردانيد زيرا خدا به هر چيزى داناست.
ملاحظه:
بنابراین باید در گفتار و نوشتار، چه در تعریف و تمجید – چه در نقد – چه در اعلام مواضع موافق یا مخالف نسبت به هر کسی یا هر موضوعی – چه در وعدهها و قول دادنها [اگر چه به یک کودک] – چه در ابراز دوستی و چه در اظهار دشمنی (تولا و تبرا) – چه در سخن یا نگارش ادبی، چه در مزاح، طنز و یا هجو ... و خلاصه در همه موارد، باید دقت کنیم که بندگان خداوند سبحان هستیم و در محضر او قرار داریم و اول مخاطب و شنوندهی ما اوست؛ و بالاخره در روز لقاء و وصال، ما را از آن چه گفتهایم و شنیدهایم، یا نوشتهایم و خواندهایم، یا با دیده قبول یا رد نگرستهایم، و نیز نیتی که در آن داشتهایم و البته حاصل و آثارش، آگاه مینماید.
●- در یک مرحله از قیامت، خبرش را به ما میدهند – در مرحلهی دیگر کتاب و گزارشش را به دستمان میدهند و میفرمایند: « اقْرَأْ كِتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا - نامهات را بخوان، امروز كافى است كه خودت حسابرس خود باشى / الإسراء، 14» – در یک مرحله دیگر، صورت عینی آن چه گفتهایم، نوشتهایم و انجام دادهایم را به ما نشان میدهند ...؛ حجت که تمام شد، هر کسی را به نتایج کردههایش میرسانند، بدون آن که چیزی از قلم بیفتد و یا به کسی ظلمی بشود.
« وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرًا وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَدًا » (الکهف، 49)
ترجمه: و كارنامه [عمل شما در ميان] نهاده مىشود، آنگاه بزهكاران را از آنچه در آن است بيمناك مىبينى و مىگويند: اى واى بر ما اين چه نامه اى است كه هيچ [كار] كوچك و بزرگى را فرو نگذاشته جز اينكه همه را به حساب آورده است و آنچه را انجام داده اند حاضر يابند و پروردگار تو به هيچ كس ستم روا نمىدارد.
●- بنابراین، به گونهای موضع بگیریم، حرف بزنیم، بنویسیم، سکوت کنیم، به میدان عمل بیاییم، از میدان خارج و غایب گردیم و ... که او از ما خشنود و راضی گردد. انشاء الله.
مشارکت و همافزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
اخیرا در فضای مجازی، جمله «جوری حرف بزنید که آقا خوشش بیاید» درحال انتشار و تکثیر است...؛ آیا واقعا رهبری اینقدر انتقاد ناپذیرند؟
http://www.x-shobhe.com/shobhe/8806.html
عضویت در کانال اختصاصی «ایکس - شبهه»
- تعداد بازدید : 1998
- 18 شهریور 1396
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: سیاسی