پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): موضوع را از زوایای گوناگون باید مورد توجه قرار داد، از جمله:

الف – تمامی انبیا و اوصیای الهی برای این گسیل شدند که مردم با توجه به آنها و سپس فهم دعوت‌شان متوجه و متذکر "توحید و معاد" شوند و با نگاه بصیرانه به مخالفان و دشمنان‌شان، به اهداف پلید و اخلاق رذیلانه‌ی آنها پی‌ببرند، و در نتیجه با اطاعت و تبعیت از انبیا و اوصیای الهی، در صراط مستقیم قرار گیرند و به رشد، کمال، قرب و فلاح دنیوی و اخروی برسند.

بنابراین، اثر مثبت شرکت در مجالس عزاداری یا ...، در تذکر، بیداری، هوشیاری و هدایت، نه تنها عجیب و بعید نمی‌باشد، بلکه انتظاری جز این نمی‌رود و اساساً هدف از شرکت نیز باید همین "معرفت، محبت، مودت و قرب بیشتر به خداوند متعال" باشد.

ب – دعوت انبیا و اولیای الهی، به جز این نبوده و تمامی زحمات، مشقات، مصیبت‌ها و زجرهایی که پیامبر اکرم و امامان صلوات الله علیهم اجمعین متحمل شدند، برای همین تذکر، توجه، بیداری، هوشیاری، بصیرت و هدایت مردمان بوده است. پس نه تنها تعجبی نیست اگر شرکت در مراسم‌های مذهبی، سبب آگاهی، هوشیاری و هدایت گردد، بلکه انتظار این است که هر شرکت کننده‌ای، در هر سطحی که هست، بهره‌ی خود را ببرد و بیشتر رشد نماید.

ج – اما حتی حاضر شدن در مجلس و مقابل شخص شریف آنان نیز بدون توجه و گوش فرا دادن به دعوت و پیام آنها و سپس تأمل، تعقل، تفکر، تدبر و تلاش برای اصلاح خود، نه تنها هیچ اثر مثبتی ندارد، بلکه ممکن است آثار منفی نیز داشته باشد، یعنی شخص حاضر و شنونده، به کفر لجوجانه بیفتد و به غیر از انکار، دشمنی هم بنماید. لذا خداوند سبحان فرمود:

« وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ * إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ » (الأنفال، 21 و 22)

ترجمه: و مانند كسانى مباشيد كه گفتند شنيديم در حالى كه نمى‌شنيدند * قطعا بدترين جنبندگان نزد خدا كران و لالانى‏ اند كه نمى‌انديشند.

نکته‌ی مهم:

●- تمامی اهل مدینه و مکه، که اهل نماز و حج بودند و بسیار هم امام حسین علیه السلام را دوست داشتند، پیام ایشان را شنیدند و محل نگذاشتند، به راه افتادن ایشان را دیدند و همراه و تابع نشدند. وگرنه ورود ایشان به کوفه، مانند "فتح مکه"، بدون خونریزی انجام می‌شد، یزید هم ساقط می‌گردید، نه این که اصلاً به کوفه نرسند و در کربلا، ترور و قتل عام شوند.

●- تمامی کوفیان دعوت کننده و خائن، و شامیان طرفدار اسلام معاویه‌ای و یزیدی، در کربلا، هم شخص شریف امام حسین علیه السلام را دیدند و هم دعوت‌ها، تذکرات و پیام‌های ایشان را مستقیم از خودشان شنیدند، اما نه تنها هیچ اثر مثبتی بر آنها نگذاشت، بلکه در لجاجت، حسادت و دشمنی‌شان افزود! چرا که نخواستند پیام و دعوت را درست بشنوند، حقایق و واقعیات را با چشم بصیرت ببینند و با عقل بشناسند و با قلب فهم کنند؛ لذا این دیدارها و ارتباطات، جز بر خسران‌شان نیفزود.

« وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ » (الأعراف، 179)

ترجمه: و در حقيقت بسيارى از جنيان و آدميان را براى دوزخ آفريده‌ايم [چرا كه] دل‌هايى دارند كه با آن [حقايق را] دريافت نمى‌كنند و چشمانى دارند كه با آنها نمى‌‏بينند و گوش‌هايى دارند كه با آنها نمى‌‏شنوند! آنان همانند چهارپايان بلكه گمراه‏‌ترند [آرى] آنها همان غافل‏ماندگانند!

د – وقتی معصوم می‌فرماید: حتی زیادی نماز خواندن نیز ملاک ایمان و تقوا نمی‌باشد، چرا که چه بسا عده‌ای از روی عادت نماز بخوانند؛ بدیهی است که شرکت در مجالس عزاداری و حتی روزه گرفتن (که برخی روزه می‌گیرند، ولی نماز نمی‌خوانند) نیز می‌تواند از روی عادت و حتی خرافات باشد؛ پس نه تنها اثر مثبتی نمی‌گذارد، بلکه اثر منفی هم می‌گذارد.

آثار اعمال:

تمامی اعمال یک شخص به یک دیگر مرتبط هستند و هم چنین تمامی اعمال همه انسان‌ها در یک دیگر تأثیرگذار می‌باشند و بالاتر آن که اعمال بر آیندگان تأثیرگذار است، چنان که اعمال گذشتگان امروزه تأثیر مشابه و چه بسا بیشتری دارد؛ که کربلا و عاشورا و نهضت سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، از جمله نمونه‌های بارز آن می‌باشد.

پس، "لقمه" در نماز و آثارش تأثیر می‌گذارد – نماز در شناخت، محبت و مودت تأثیر دارد – محبت و مودت اهل بیت علیهم السلام نیز [اگر همراه با صداقت، شعور و اخلاص باشد]، حتماً در شناخت و معرفت و نیز محبت به خداوند متعال و بندگی او تأثیر مستقیم و به سزایی دارد، تا جایی که اجر و نتیجه‌ی تمام رسالت را در "مودت اهل بیت علیهم السلام" بیان نمود و همین مهم را از همگان مطالبه نمود، چرا که این مودت، سبب هدایت پذیری و حرکت در صراط مستقیم می‌گردد:

« ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ » (الشّوری، 23)

ترجمه: اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏ اند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم مگر دوستى در باره خويشاوندان و هر كس نيكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهيم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است.

نتیجه:

بنابراین، توجه، معرفت، محبت و مودت به اهل بیت علیهم السلام، در نماز و سایر عبادات، دور شدن از گناهان، مداوای بیماری‌هایی چون تنبلی یا خرافه و ... تأثیر مستقیم دارد، چنان که می‌دانیم اصل اساسی دین، همان "ولایت" می‌باشد و هدایت نیز به جز پیروی و تبعیت از "هادیان الهی" (پیامبراکرم و اهل بیت علیهم السلام)، ممکن نیست.

و هم چنین توجه و انجام عبادات فردی و اجتماعی، و از جمله نماز، در معرفت و محبت عمیق‌تر و بیشتر به فرستادگان و محبین او اثر مستقیم دارد؛ منتهی تمامی این آثار و کمّ و کیف آنها، بستگی به شخص و چگونگی اهداف، اندیشه‌ها، مقاصد، افکار و اعمال او دارد.

●- در یک صحنه‌ی واحد و مهشود همگان (مانند کربلا)، بزرگان نمازگزاری، بی‌وفایی و حتی خیانت کردند – اما اشخاصی از سرشناسان و تأثیرگذاران جبهه‌ی مقابل [مانند: حرّ، پسرانش و ...] با مشاهده‌ی حق و شنیدن دعوت حق، و نیز شناخت باطل و دعوتش، به سوی امام برگشتند، متوجه آخرت شدند، قصد قرب خداوند را نمودند و به شهادت نیز رسیدند.

●- زایر کربلای معلا یا سایر حرم‌های شریف، شرکت کنندگان در مراسم مولودی یا عزا، نمازگزاران، قاریان قرآن کریم ... و یا تنبل‌هایی که گاهی به واسطه‌ای چون ایام و مجالس متوجه می‌شوند نیز مستثنا از قواعد کلی نمی‌باشند.

●- بدیهی است که آدم تنبل، اگر بی‌فکر، بی‌بصیرت و بی‌توجه نیز بود، خود امام حسین علیه السلام را ببیند نیز اثری در او نمی‌گذارد، چه رسد به شرکت در مراسم عزاداری‌ ایشان – اما کسی که اندک توجه و تفکری داشته باشد، با یک اشاره متحول می‌گردد. او می‌شنود که فرمودند: «شفاعت ما به کسانی که نماز را سبک می‌شمرند، نمی‌رسد».

بنابراین، توجه و نظر لطف امامان علیهم السلام، همیشه متوجه همگان می‌باشد، به ویژه اگر کسی میهمان آنان شود، قدمی بردارد، حضوری یابد، اندک اندوه یا تأثری در دلش ایجاد شود، اشکی بریزد و ...؛ اما فایده بردن از توجه آنان، به شخص بر می‌گردد.

●- آیا هیچ پیامبر یا امامی، بیش از خداوند متعال، به بندگان خدا توجه، محبت، لطف و رحمت دارد؟ اما بسیاری در عین حال که خود را مشمول این رحمت می‌بینند، ناشکری می‌کنند و در نتیجه گمراه و گمراه‌تر گردیده و هلاک و عذاب دچار می‌گردند.

●- پس ای کاش، که تمامی سوگواران، از اهل نماز و قرآن، تا خدایی ناکرده تنبل به نماز، یا حتی مبتلایان به گناهان دیگر، از این فرصت و امکان، بهره‌ی مناسب و ماندگار ببرند. انشاء الله

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

برخی که از روی تنبلی نماز نمی‌خوانند، می‌گویند در مجالس عزاداری شرکت می‌کنیم تا شاید ایشان توجهی کنند و واجبات را انجام دهیم! آیا واقعاً مؤثر است؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8846.html

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام حسین(محرم)   عزاداری   نماز