پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بنیها وَالسِّرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِه عِلْمُکَ - اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج.

صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ

سلام دوستان؛

طاعات، عبادات، زیارت‌های از دور و نزدیک، عزاداری‌ها، ماتم‌ها و اشک‌هایتان قبول و التماس دعا.

گاهی در یک جمله‌ی کوتاه، تمام مقصود بیان می‌شود. مشهور است که عالِمی (اسمش را فراموش کرده‌ام)، مجلس وعظ (سخنرانی یا منبر) بسیار گیرایی داشت و به ویژه در ایام خاص، جماعت بسیاری برای شرکت در مجلس و شنیدن سخنان او، به مسجد می‌آمدند و رسم این بود (و هست) که وقتی عالِم وارد مسجد می‌شود، مردم به احترام می‌ایستند تا وقتی او از منبر بالا رفته و بنشیند.

در یکی از همین شب‌ها که ازدحام جمعیت بیشتر هم شده بود، وقتی او وارد شد و مردم ایستادند و او بر منبر رفت، خادم مسجد بلند فریاد زد: «آقایان یک قدم بیایید جلو»؛ منظورش این بود که جا باز شود تا بیرونی‌ها نیز بتوانند وارد مسجد شوند.

آن عالِم، پس از سلام و صلوات، بلند شد تا از منبر پایین بیاید! از او پرسیدند: چه شده و چرا سخنرانی نمی‌کنید؟ گفت: «من نیز می‌خواستم (طی یک ساعت و عظ) همین را بگویم که خادم در یک جمله گفت. می‌خواستم بگویم: «یک قدم بیایید جلو». به قول معروف، امروز و دیروزتان متفاوت باشد و یک گام رشد کنید.

یک جمله‌ی کوتاه و مشهوری نیز مداح‌ها دارند. آنها نیز برای این که از تمامی حاضرین دم بگیرند و با مشارکت همگانی، مجلس را پرشورتر کنند، می‌گویند: «کسی تماشاچی نمونه، همه بیان وسط»، گاهی می‌گویند: «کنار نشسته‌ها، بیرونی‌ها و هرکس که صدای من به او می‌رسد، جواب دهد».

این همه حرف مجالس عزاداری، به ویژه در ماتم فاجعه کربلا، در تاسوعا و عاشورا و ذکر مصیبت‌های وارده بر سیدالشهداء، ابا عبدالله الحسین و خاندان و یاران ایشان علیهم السلام می‌باشد.

هیچ کس تماشاچی نمونه، همه بیان وسط

در قرآن کریم می‌خوانیم که "اصحاب اخدود"، دو گناه بزرگ داشتند؛ اول آن که کانالی حفر می‌کردند و مؤمنان را برای قتل عام در آن ریخته و به آتش می‌کشیدند؛ دوم آن که خودشان در کنار آن کانال یا حفره، به تماشای آن چه کردند می‌نشستند و لذت می‌بردند! و خداوند متعال ذکر آنها را با شعار "مرگ بر اصحاب الاخدود (قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ)" آغاز نمود.

حال در نظر بگیرید که کفار و ظالمان، بزرگان و عزیزان یک عده را از نوزاد، کودک، نوجوان، جوان، میانسال و سالخورده را در میدانی جمع کنند و سپس همگی را قتل عام نموده، تکه تکه کنند و سرهایشان را بر بالای نیزه ببرند؛ خودشان به نظاره‌ی کرده‌ی خویش بنشینند و باز ماندگان آن عزیزان نیز همان کار را انجام دهند و در ردیف پشت سر آنها به نظاره بنشینند! مرتکبین جنایات از چگونگی ظلم خود تعریف کرده و بخند، بازماندگان نیز از چگونگی ظلم آنها حرف بزنند و فقط گریه کنند!

اینجاست که باید فریاد زد: « هیچ کس تماشاچی نمونه، همه بیان وسط »

تفاوت صحنه:

ناظرین و یا همان تماشاچی‌های هر صحنه‌ای را می‌توان به چهار گروه تقسیم نمود:

گروه اول: کسانی که خود در وسط میدان هستند؛

گروه دوم: آنان که در کنار نشسته‌اند، و مانند تماشاچی فیلم و تأتر، هیچ کاری جز همین نظاره و احتمالاً خنده یا گریه از آنها بر نمی‌آید؛

گروه سوم: تماشاچی‌هایی که به بازیگران در صحنه هیجان و امید می‌بخشند، مانند تماشاچی‌های مسابقات ورزشی و از جمله فوتبال؛ که البته این گروه به محض احساس شکست، ناامید شده و خودشان نیز جایگاه تماشاچی‌ها ترک می‌کنند.

گروه چهارم: نظاره‌گرانی که اگر شاهد حرکت حقی بودند، خودشان نیز به میدان آمده و مشارکت، حمایت و تقویت می‌کنند و از پای نمی‌نشینند، تا آن حق محقق گردد؛ و اگر شاهد باطل و وقوع ظلمی شدند، با سرعت به میدان آمده و با دفاع از مظلوم با ظلم و ظالم آنقدر مبارزه می‌کنند، تا نابودش سازند.

حضرت زینب علیهاالسلام:

حضرت زینب علیهاالسلام، تا پیش از عصر عاشورا و جدا شدن سر از بدن، از گروه اول بودند، یعنی خودشان در وسط میدان بودند و در مواضع گوناگون، نقش‌آفرینی می‌نمودند؛ و پس از عصر عاشورا، پرچمداری و غافله‌سالاری گروه چهارم را با تبعیت از ولایت حق، حضرت امام سجاد علیه السلام، بر عهده گرفتند.

هیچ صحنه و حادثه‌ای، از مواضع و عملکرد دوست و دشمن، از نظر حضرت زینب علیهاالسلام پنهان نماند؛ چرا که دائماً مانند سعی بین صفا و مروه، از خیمه‌گاه به سوی بلندی و از آنجا به سوی خیمه‌گاه می‌دویدند و در هر دو جبهه حاضر، فعال و ناظر بودند.

"تل زینیه"، رصدگاه نظاره‌ی حضرت زینب علیهاالسلام بر تحرکات دوست و دشمن و وقایع بود؛ اما این نظاره، صرفاً از روی عواطف و نگرانی نبود، بلکه "نقش‌آفرینی در وسط میدان" و "شهود" برای تداوم حرکت و تحقق اهداف بود؛ چنان که با تداوم حضور، ایستادگی، حمایت و تبعیت از امام زمان‌شان، حضرت امام سجاد علیه السلام، گستره‌ی میدان "کربلا" را به شام و مرکز حکومت و فرماندهی طاغوت زمان وسعت بخشیدند، پایه‌های حکومت را چنان لرزاندند که به سرعت ویران شد و سپس این شعاع این دامنه را دربازگشت به مدینه گسترش دادند، تا صحنه "عاشورا" همگانی و همیشگی گردد.

امروز، ما و شما، ناظر و تماشاچی تمام صحنه‌های این برهه از تاریخ هستیم، پس تماشاچی نمانیم و به وسط میدان بیاییم. از ما و عزاداری‌هایمان همین انتظار می‌رود. لذا در زیارت عاشورا، در محضر شریف سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام قرار گرفته و چنین اعلام می‌مواضع می‌نماییم:

« يا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ اِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ »

 

مشارکت و هم‌افزایی (موضوع به همراه نشانی لینک متن، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

 

یادداشت: هیچ کس تماشاچی نمونه، همه بیان وسط

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8847.html

 

@X_shobhe3

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت   امام حسین(محرم)