پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): صرفاً پرونده‌ی اعمال شیعیان نیست، بلکه پرونده اعمال تمامی بندگان خداست؛ اما آیا فرض ما این است که مثلاً هفته‌ای دوبار فرشتگانی می‌آیند و 8.5 میلیارد پرونده به ایشان می‌دهند؟! و این تصوری خطاست.

●- نه فقط در مورد امام زمان علیه السلام، علم امام و این موضوع، بلکه در همه مسائل دقت نمایید که خلط مبحث نگردد. احاطه داشتن، با علم داشتن متفاوت است، علم با شهود متفاوت است، شهود با مکتوب نمودن متفاوت است و مکتوب نمودن نیز با امضا کردن متفاوت است و ...، چنان که اراده، مشیت، قدر، قضا و ... متفاوت هستند. خلاصه عالَمِ معنا، بسیار پیچیده‌تر، تشکیلاتی‌تر و معظم‌تر از عالم ماده است. حتی در وجود خودمان، چه رسد عوالم گوناگون، عرش و قلب امام علیه السلام.

الف – در مورد علم خداوند متعال، یک جا می‌فرماید: به اعماق قلوب بندگانش و آن چه در دل می‌پروانند، حب و بغض دارند و یا نیت می‌کنند (اگر چه عملی نشود)، علم دارد «وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ - و خدا به راز سينه‏‌ها علم دارد / آل عمران، 154» - یک جا می‌فرماید: به آن چه بندگانش عمل می‌کنند، علم دارد «وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ -  خدا به آنچه مى‌كنند داناست / النّور، 41» - و یکجا هم می‌فرماید: شاهد و شهید تمامی اعمالِ همگان است «وَاللَّهُ شَهِيدٌ عَلَى مَا تَعْمَلُونَ - خدا بر آنچه مى‌‏كنيد گواه است» و ... . لذا، اگر چه تمامی این موارد حاکی از علم و احاطه‌ی علمی خداوند علیم و حکیم دارد، اما معلوم می‌شود که موضوع هر کدام متفاوت است.

ب – خداوند متعال، شاهد و شهید است؛ رسول خدا صلوات الله علیه و آله، شاهد و شهید می‌باشند «إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَيْكُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَيْكُمْ – ما رسولانی به سوی شما فرستادیم که شاهد بر شما هستند / المزمل، 15» - در یک معنا، تمامی مؤمنان، در رأس‌شان اهل عصمت علیهم السلام، شاهد هستند، و این امت تماماً شاهدی بر دیگر امم می‌باشند و رسول الله صلوات الله علیه و آله، شاهد بر آنان است. «وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا - و بدين گونه شما را امتى ميانه قرار داديم تا بر مردم گواه باشيد و پيامبر بر شما گواه باشد / البقره، 143».

رابطه امام علیه السلام با خداوند متعال:

امام خلیفة الله است، رابطه امام با خداوند متعال، رابطه‌ای دو طرفه و واقعاً غیر قابل فهم و توصیف می‌باشد. چنان که امام رضا علیه السلام فرمودند که عقول بالا نیز نمی‌توانند درک کنند.

البته، رابطه خدا با تمامی مؤمنانش دو طرفه می‌باشد، چنان که می‌فرماید: «ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ [شما] مرا بخوانید، [من نیز] شما را استجابت کنم / غافر، 60» - «فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ – پس به مرا یاد کنید، [تا] یادتان کنم / البقره، 152» - «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ – اگر شاکر باشید، من نیز (نعمتم) را بر شما زیادتر می‌کنم» - «إِنْ شَكَرْتُمْ وَآمَنْتُمْ وَكَانَ اللَّهُ شَاكِرًا عَلِيمًا – اگر شما شاکر باشید و ایمان بیاورید، خداوند همواره شاکر و علیم است / النساء، 147» - اگر شما فروشنده باشید، خدا خریدارتان می‌شود و ... . منتهی این رابطه‌ی متقابل، به تناسب علم، معرفت، ایمان، عمل صالح، تقوا، محبت، صداقت و خلوص مؤمنان، شدت و ضعف مرتبه دارد، اما حدّ یقف (نهایت و توقف) ندارد؛ لذا فهم و بیان چگونگی رابطه‌ی امام [انسان کامل – خلیفة الله] با خداوند سبحان، غیر ممکن می‌گردد. از این‌رو، از یک سو در احادیث می‌خوانید:

●- امام مهدی علیه السلام: «قُلُوبُنَا أَوْعِیَةٌ لِمَشِیئَةً اللَّهِ فَإِذَا شَاءَ اللَّهُ شَیْئاً شِئْنَا وَ اللَّهُ یَقُولُ‏ ما تَشاؤُنَ إِلَّا أَنْ یَشاءَ اللَّهُ»؛ (الغیبة، طوسی، ص۲۴۷) – و به نقلی مشابه از امام صادق علیه السلام.

ترجمه: قلوب ما ظرف مشیت الهی است. پس هنگامی که خدا چیزی را بخواهد ما خواسته‌ایم و این قول خداوند است که می‌فرماید: «نمی‌خواهید مگر آنچه را که خدا می‌خواهد»    . 

●- و از سویی دیگر، مباحث گوناگون دیگری نیز بیان شده است، مثل این که امام، هر موقع بخواهد به چیزی علم پیدا کند (از آن با خبر شود)، خداوند به او می‌آموزد (با خبرش می‌کند) – گاه خداوند مقرر نموده که آنان از چیزی مطلع گردند ... .

امام شاهد اعمال است:

بنابراین، در این که امام علم دارد، شاهد اعمال است و البته چون شاهد است، می‌تواند در قیامت گواهی دهد و ...، هیچ تردیدی نیست، اما عرضه‌ی تمامی مقدرات عالم هستی به امام هر عصری در شب قدر «تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ»، و یا عرضه‌ی اعمال تمامی بندگان [نه تنها شیعیان یا مسلمانان] در شب‌های دوشنبه یا پنجشنبه، و یا حتی افزودن علم امام از سوی پروردگار عالم و ...، هیچ تعارض و منافاتی با علم امام ندارند. چرا که این کارها به دلایل دیگری نیز صورت می‌پذیرد، نه صرفاً جهت آگاه نمودن امام.

در احادیث می‌خوانید که خداوند متعال، دستور می‌دهد که گناه بنده‌اش (به ویژه بنده‌ی مؤمنش) را تا ساعاتی ننویسند، چرا که شاید توبه کرد، پس اصلاً نوشته نمی‌شود که پس از استغفار و توبه، پاک شود؛ اما وقتی مکتوب شد، به امام عصر علیه السلام عرضه می‌شود که در این بین چه اعمالی مکتوب شده است – هم چنین می‌خوانید (دعای کمیل) که خداوند ستار، بسیاری از گناهان را حتی از ملائکش می‌پوشاند.  البته فقط گناهان نیست، بلکه صواب‌ها و بالتبع ثواب‌ها نیز چنین می‌باشند. می‌فرماید: ثواب نماز جماعت بیش از ده نفر را، جز خداوند عالم نمی‌تواند احصا نماید.

شما در قرآن کریم و احادیث معتبر می‌خوانید که ملائک نزد پیامبر و امام می‌آیند و از ایشان می‌پرسند: «آیا در این شرایط، حاجتی دارید»؟ مانند پرسش از حضرت ابراهیم علیه السلام، هنگام انداخته شدن در آتش – گاه ملائک خبر از نزول عذاب به فرد یا جامعه‌ای را می‌دهند که به دعای معصوم علیه السلام، مرتفع شده و مهلت داده می‌شود – گاه می‌آیند و خبر می‌دهند که نزول بلا حتمی شده، لذا نه برایشان استغفار کن و نه تقاضای رفع عذاب کن که دیگر قضای حتمی است و تغییری نمی‌یابد و ... . پس، کتاب اعمال، نه کتابی مانند دفتر و کتاب ماست، و نه صرف اطلاع‌رسانی از گناه یا صواب می‌باشد.

●- وقتی شما در دل یا زبان، سلامی عرض می‌کنید، چه کسی این سلام را به امام زمان علیه السلام ابلاغ می‌نماید؟ بدیهی است که فقط خدا؛ لذا در دعا می‌خوانید: «اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ ... » و در زیارت حضرت رسول صلوات الله علیه و آله، پس از عرض سلام‌ها و صلوات‌ها، از خداوند مسئلت می‌نمایید که «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِهِ ... وَ بَلِّغْهُمْ مِنَّا تَحِيَّةً كَثِيرَةً وَ سَلاَماً».

حال سؤال این است که آیا این سلام، صلوات و توسل شما، ابلاغ نمی‌شود تا دوشنبه یا پنجشنبه‌ای برسد؛ و ایشان نیز مطلع نخواهند شد، تا کتاب اعمالی برسد و در آن بخوانند؟!

خداوند سبحان چه می‌کند؟

می‌دانیم که حق تعالی، حیّ، علیم، حکیم، سمیع، بصیر، خبیر و شاهد به تمام مخلوقات و از جمله بشر و تمامی درون و اعمال اوست؛ پس چرا فرموده تا تمامی اعمال و حتی آثار اعمال تا روز قیامت مکتوب گردد؟! و چرا تمامی این اعمال و آثارشان، نزد امام مبین "احصاء" می‌گردد؟

مگر نفرمود: در قیامت، تمامی اعمال و صورت حقیقی آنها، توسط فرد عمل کننده دیده می‌شود؟ مگر نفرمود: در صحنه‌ی دیگر، عامل را آگاه و مطلع از عملش می‌کنند؟ پس دیگر نوشتن برای چیست؟! اما در قرآن کریم می‌خوانیم که در صحنه‌ای از قیامت، کتاب فرد را به دستش می‌دهند و می‌گویند: «خودت بخوان که خواندن خودت، برای قضاوت کافیست»:

«اقْرَأْ كِتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا» (الإسراء، 14)

ترجمه: نامه‏‌ات (مکتوب شده‌ی اعمالت) را بخوان كافى است كه امروز خودت حسابرس خود باشى.

پس، معلوم می‌شود که نظام، بسیار عظیم، پیچیده، حساب‌شده و حکیمانه است. هر امری و هر فعلی، حکمت‌های گوناگونی دارد.

●- پس، عرضه‌ی پرونده‌ی اعمال به ایشان، معنایش این نیست که ایشان الزاماً نمی‌دانستند و برای آگاهی به ایشان عرضه شده است! چه گناهانی که در پرونده‌ی مؤمن ثبت شده، و محو کردنش منوط به استغفار ایشان برای آن بنده است – چه اعمال نیکی، که تداوم و برکتش، منوط به دعای ایشان است – چه دعاهایی که با نظر لطف ایشان مستجاب می‌گردد - چه توسلاتی که مقبول افتاده و ایشان اجازه می‌یابند و امر می‌شوند که وسیله‌ی استجابت گردند - چه مسائلی که ایشان از خداوند متعال اجازه می‌خواهند امضا نشود، و چه مسائلی که امضا می‌شود و پس از تقدیر، قضا حتمی می‌گردد و ... .

 

مرتبط:

تمامی سؤالات، شبهات و پاسخ‌های مندرج در این پایگاه، در باره‌ی حضرت امام مهدی علیه السلام.

 

مشارکت و هم افزایی (موضوع و نشانی لینک متن یادداشت)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

مگر عالَم محضر امام زمان (ع) نیست و ایشان آگاه به تمامی اعمال ما نمی‌باشند؟ پس چرا کتاب اعمال هفته‌ای دوبار به ایشان عرضه می‌شود؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9573.html 

 

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

    

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی   شهيد