«ایکس – شبهه»: اگر واژگان درست معنا شوند، اسلام نه تنها با «رفاه» مخالفتی ندارد، بلکه اساساً برای رفاه و فلاح دنیا و آخرت آمده است. چرا که «رفاه» فقط در حرکتی منطبق با حقایق عالم هستی محقق میگردد و چنین حرکتی مستلزم برخورداری از «علم» کامل و صحیح برای قانونگذاری است و به همین دلیل هر عاقل و موحدی گواهی میدهد که به جز خداوند علیم و حکیم کسی نمیتواند قانون برای زندگی وضع نماید.
بدیهی است وقتی خداوند کریم به بهشت وعده میدهد و نعمات آن را که همه «رفاه و فلاح» است تشریح مینماید، هیچ مخالفتی با «رفاه» آدمی در زندگی دنیوی ندارد. اما هر چیزی که نامش را «رفاه» گذاشتهاند نیز رفاه نیست. چنان چه نام مایهای مضر و خسارتبار و گیج کننده را «شراب» گذاشتهاند، ولی در واقع شراب نیست.
رفاه با «تجمل» فرق دارد. لذا گاهی رفاه انسان مستلزم قناعت است و منظور از کفاف همین است. به عنوان مثال خوردن کبابی از گوشت حلال، هیچ منعی ندارد و لذت هم دارد، اما هر کس زیاد بخورد، دچار بیماریهای چون نقرس میگردد. اسلام هم در هر حلالی از «اسراف»، «تجملگرایی»، «چشم و هم چشمی»، «تکبر»، «انگشتنما شدن» ... و خلاصه هر گونه افراط یا تفریطی منع کرده است. نه کسی که میتواند لباس خوبی بپوشد، حق دارد ژندهپوشی کند و نه کسی اجازه دارد به نام رفاه، گرانترین لباسهای فاخر را بپوشد که خودنمایی یا تکبر کند.
کلمات کلیدی:
پاسخ های کوتاه