«ایکس – شبهه»: دو موضوع مهم مورد سؤال قرار گرفته است که پاسخ هر یک جداگانه در ذیل ایفاد می‌گردد.

الف – خیر. همه‌ی عزاداری‌ها مقبول نیست. مگر همه‌ی نمازها، روزه‌ها، تلاوت‌ها، حج‌ها و ... مقبول است که همه‌ی عزاداری‌ها مقبول باشند؟! همان‌طور که مردم در اقامه‌ی نماز «بر اساس نیت‌شان» به گروه‌های متفاوتی تقسیم می‌شوند و عده‌ای نماز را از روی عادت می‌خوانند، عده‌ی دیگری برای ریا می‌خوانند ... و عده‌ای هم «برای خدا» می خوانند و فقط نماز عده‌ی آخر مقبول است و در دنیا و آخرت نتایج و فواید نماز را شامل می‌گرداند، سایر عبادات و از جمله عزاداری‌ها نیز چینین است.

برای عده‌ای، عزاداری فقط یک عادت است که همه ساله انجام می‌دهند. نه کاری با امام حسین (ع) دارند و نه کربلا، عاشورا و یا حتی اساساً اسلام. برای عده‌ای دیگر عزاداری یک سنت آئینی است، مثل چهارشنبه‌سوری یا مراسم آیینی در ادیان یا مذاهب دیگر. که در بعضی خوشحالند و در برخی دیگر متأثر. عده‌ای دیگر فقط به دنبال فسق، فجور، فساد و فحشای خود هستند و برای آنها مناسبت فرقی ندارد که جشن تولدشان باشد، یا عاشورا یا ... . چنان چه شاهد بسیاری از نمونه‌های آن به ویژه در تهران بوده و هستیم.

از شهرستان‌های دیگر خبری نداریم، اما امسال در تهران سعی کردند همان فتنه‌ی بعد از دوم خرداد در تغییر فرهنگ عزاداری، که می‌خواستند در خیابان میرداماد بدعت بگذارند و حضور هیئت‌ها مانع از آن شد را دوباره در مناطق مختلف باب کردند. یعنی کنار چادرهای خیرات چای و در کنار علم‌ها، جایگاهی برای روشن کردن شمع قرار دادند. که رفتاری کاملاً عوامانه است. سپس دخترها و پسرهای غریبه با فرهنگ اسلام، تشیع و نهضت کربلا و عاشورا، با پوشش و وضعیت‌هایی بسیار بد و ناهنجار و گاهی دست به دست هم، می‌آمدند و مانند رفتارهای کلیسایی شمعی روشن می‌کردند و خوشحال و خندان سوار خودروها شده و می‌رفتند و یا حتی عده‌ای از دختران با لباس‌های سبز و ناهنجار در کنار این علم‌ها و شمع‌گذاری‌ها برای خود و سایت‌های ضد دین داخلی و خارجی عکس و فیلم می‌گرفتند – اینها معمولاً همان‌هایی هستند که فقط به دنبال فسق و فجور خود می‌باشند و البته طعمه‌ی مطامع دشمنان نیز می‌گردند. رفتارشان همان قید در زیارت عاشورا است مبنی بر این که «هذا یوم فرحت به بنو امیه» این روزی است که بنی امیه در آن خوشحال هستند. و عده‌ای دیگر برای ریا عزاداری می‌کنند ... .

عده‌ای نیز [اکثریت] به یاد ابا عبدالله الحسین (ع)، کربلا و عاشورا هستند. حال در هر سطحی، هر امکانی و هر شکل درستی که از عزاداری بلد باشند یا بتوانند، آن را به جای می‌آورند. اگر چه به یک سیاه به تن کردن و یا حتی خود را به تباکی زدن باشد. زیارت این عده مقبول است و آثار دنیوی و اخروی خود را [به سطح خودشان] در پی‌دارد. نیت عزاداری باید همانی باشد که در زیارت عاشورا اظهار می‌داریم. مانند: «انی اتقرب الی الله و الی الرسول و الیکم بموالاتکم» یعنی من با ولایت‌پذیری و محبت و اطاعت از شما، خود را به خدا و رسول و شما نزدیک می‌گردانم. یعنی هدف باید «قربة الی الله» باشد.

ب – نحوه‌ی عزاداری، مانند سینه‌زدن، زنجیر زدن، خیمه به پا کردن، نوحه‌خوانی، روضه‌خوانی، غذا دادن و ...، همه فلسفه‌های خود را دارند و ریشه‌ی آنها غالباً به حوادث دهه، تاسوعا، عاشورا و پس از آن بر می‌گردد. به عنوان مثال: سینه زدن، [که دست بردن به طرف قلب و سینه حرکت عمومی همه‌ی مردمان به هنگام تأثر و تألم است]، به نشانه‌ی همان یقه چاک دادن‌های بازماندگان در خیمه‌ها به هنگام شهادت ابا عبدالله الحسین (ع) در گودال قتلگاه انجام می‌پذیرد و نیز نشان از تأثر فراوان دارد. زنجیر زدن، نشانی از به زنجیر کشیده شدن حضرات زینب کبری و امام سجاد (ع) و سایر اسراء دارد. خیمه‌ها به یاد خیمه‌های سوخته برپا می‌شود و غذا دادن به غیر از خیرات، به این حکم شرع بر می‌گردد که مستحب است آشپزخانه‌ی صاحب عزا تا سه روز تعطیل باشد و بستگان و همسایگان به آنها غذا دهند ... . جالب آن که یک شبکه تلویزیونی در ترکیه (اهل سنت) با نشان دادن صحنه‌هایی از عزاداری شیعیان ترکیه، تحلیل می‌کرد که اینها چگونه در مراسم خود آن صحنه‌های را یادآور می گردند.

اما در خصوص قید در روایات، به غیر از آن که ائمه‌ی اطهار (ع) خود مجلس تعزیه می‌گرفتند و سخنران و روضه‌خوان دعوت می‌کردند، بدین مضمون فرموده‌اند که هر کس به سنت خود برای ما عزاداری کند و نیز فرموده‌اند: برای ما آن گونه عزاداری کنید که برای خود می‌کنید. لذا شیوه‌ی عزاداری در فرهنگ‌های مختلف متفاوت می‌باشد. البته آن چه که معصیت، خطا و یا موجب وهن اسلام می‌گردد، باید حذف شود.