پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): این سؤال بسیار شایع شده بود و اخیراً مجدد شایع می‌گردد.

بالاخره اگر کسی بخواهد نماز را به فارسی بخواند، باید دست کم ده بار آیات و اذکار مربوطه را با ترجمه آن بخواند و حفظ کند و طبعاً در چنین حالتی به خوبی متوجه می‌شود که معنا، مفهوم و مضمون آن چیست. مگر این که بگوید: من نمی‌خواهم نماز بخوانم و یا می‌خواهم هر چه دلم خواست بگویم، که قطعاً آن دیگر نماز نیست.

پس، با توجه به این که گریزی از فراگیری ترجمه آن (حتی برای کسی که بخواهد به فارسی بخواند) نیست و یاد گرفتن 10 تا 15 جمله، تا بفهمیم معنا، مفهوم و مضمونش چیست نیز کار شاقّی نمی‌باشد، لذا باید دقت کنیم که هدف از طرح این سؤال یا شبهه از یک سو و نیز فرافکنی آن از سوی دیگر چیست؟ این بسیار مهم‌تر از خود پاسخ به این سؤال است.

ما امروز در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که در زبان محاوره و زبان تخصصی‌مان، آن قدر کلمه انگلیسی داریم که اگر زیر هم بنویسیم، خودش از یک ختم انعام هم بیشتر می‌شود، نه تنها کسی معترض نیست، بلکه گاه ترجمه آنها به فارسی به سخره گرفته می‌شود، و بدتر از همه آن که فرهنگ‌های دینی و غیر دینی آنها با همان اسامی و اصطلاحات در بین مردم رایج می‌کنند، حتی بدون این که اصلاً موضوع یا هدفش را بدانند، (مثل: والنتاین)؛ پس چه شده است که این قدر علیه عربی خواندن نماز شبهه‌پراکنی می‌کنند.

سوره حمد فقط 7 آیه است، یک سوره سه یا چهار آیه‌ای نیز بعد از حمد خوانده می‌شود. ذکر رکوع و سجده نیز دو جمله است و با تشهدات و سلام‌ها، جمعاً به بیست جمله نیز نمی‌رسد، آن هم با کلماتی که معمولاً در زبان فارسی و گویش خودمان نیز مصطلح و رایج است مثل «الحمدلله – صراط مستقیم – اشهد ان ... یا السلام علیک»، پس چرا القا می‌کنند که معنا و مفهومش را نمی‌فهمیم.

چطور ممکن است ملتی که بیش از هزار سال است برای اموات و یا شفای بیمارش فاتحه می‌خواند، یا برای برکت مال و رفع مشکلاتش سوره اخلاص (قل هوالله احد) را می‌خواند و یا دائم تسبیح به دست «سبحان الله» می‌گوید، نداند معنا و مفهوم این جملات یا کلمات چیست؟! و به فرض که نداند، آیا یاد گرفتن معنی این ده بیست جمله خیلی سخت است؟! بالاخره فردی که نماز می‌خواند، لابد مسلمان است که نماز می‌خواند، آیا یک مسلمان نه تنها هیچ گاه معنی سور کتابش آسمانی‌اش را نخوانده است، بلکه حتی معنی دو تا سوره که جمعاً 11 آیه می‌شود را نیز نخوانده است و نباید بخواند و بداند که چه می‌گوید؟!

پس، مشکل و یا بهتر بگوییم هدف از طرح و رواج این شائبه، نه جویایی علت به عربی خواندن نماز است و نه نفهمیدن معنا، مفهوم یا مضمون آن – بلکه هدف دور کردن مسلمانان از فرهنگ اسلامی و نیز از روح عبادت و اطاعت پروردگار عالم است.

عبادت (بندگی) در این است که آن چه امر شده، به آن گونه که امر شده، به انجام رسد و اگر کسی جز این انجام دهد، خود و هوای نفس خود را عبادت و بندگی کرده است و نه خداوند متعال را - و پیرو و تابع امیال خودش است، نه پیرو و تابع رسول الله صلوات الله علیه و آله. و البته بدیهی است که هیچ امر خدا، بدون حکمت و آثار مثبت مترتبه بر انسان نمی‌باشد و قطعاً تفاوت بسیاری است بین مفاهیم و نیز روح و آثار «کلام وحی» با کلام‌های دیگر.

کسی که می‌خواهد با خدایش حرف بزند، به هر زبانی می‌تواند حرف بزند – کسی که حاجتی دارد و می‌خواهد دعایی کند، به هر زبانی می‌تواند دعا کند – کسی که می‌خواهد شکر یا عرض معذرتی به درگاه ربوبی ببرد، به هر زبانی می‌تواند این کار را بکند (که البته باید مبتنی بر زبان قلب باشد و نه لفظ)، اما کسی که می‌خواهد اقامه نماز کند، باید آن طور که دستور داده شده است، اقامه نماز نماید. چنان چه هر کسی می‌تواند برای بهداشت جسم و روان خود، انواع و اقسام رژیم‌های غذایی و یا زمان‌بندی دلخواه را پیشه کند، اما کسی که می‌خواهد عبادت کند، باید در ماه مبارک رمضان و آن طور که دستور داده شده است عمل نماید. و یا هر کسی می‌تواند هر موقع که دلش خواست به مکه سفر کرده و کعبه را زیارت کند، اما اگر خواست حجّ به جای آورد، باید طبق دستور مناسکش را به جای آورد. این عبادت خداوند است، نه آن چه خودمان تدوینش نماییم.

مرتبط:

اگر منظور از نماز راز و نیاز با خداست، چرا به فارسی نخوانیم؟!

 

 

 

 

 

 

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   نماز