ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: تمامی 124 هزار نبی الهی، یک دعوت را پیشه داشته‌اند. نه خداوند متعال متعدد است و یا تغییر یافته، نه چند عالم هستی وجود دارد و نه انواع و اقسام معاد. پس دعوت، یک دعوت بوده است. لذا فرمود: دین خدا همان اسلام است و هیچ دین دیگری نیز مقبول خداوند متعال نمی‌باشد:

«إِنَّ الدِّينَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ إِلاَّ مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ وَمَن يَكْفُرْ بِآيَاتِ اللّهِ فَإِنَّ اللّهِ سَرِيعُ الْحِسَابِ» (آل‌عمران، 19)

ترجمه: در حقيقت دين نزد خدا همان اسلام است و كسانى كه كتاب [آسمانى] به آنان داده شده با يكديگر به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنكه علم براى آنان [حاصل] آمد آن هم به سابقه حسدى كه ميان آنان وجود داشت و هر كس به آيات خدا كفر ورزد پس [بداند] كه خدا زودشمار است. 

«وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ» (آل‎عمران، 85)

ترجمه: و هر كه جز اسلام دينى [ديگر] جويد هرگز از وى پذيرفته نشود و وى در آخرت از زيانكاران است.

الف – پس اگر یک خدا، یک دعوت و یک دین بوده است، معلوم است که هر آن چه در کتب پیشین مبنی بر این دعوت واحد آمده، در کتب پسین نیز آمده است؛ لذا خداوند متعال در قرآن کریم تصریح می‌نماید که این کتاب تصدیق می‌کند کتبی که از انبیای پیشین نزد شماست:

«وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِّنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ كِتَابَ اللّهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ » (البقره، 101)

ترجمه: و آنگاه كه فرستاده‏اى از جانب خداوند برايشان آمد كه آنچه را با آنان بود تصديق مى‏داشت گروهى از اهل كتاب، كتاب خدا را پشت‏سر افكندند، چنانكه گويى [از آن هيچ] نمى‏دانند.

ب – منتهی دقت شود که «دین» با «شریعت = احکام = بایدها و نبایدها» متفاوت است. اصول دین که دعوت به توحید و معاد و بالتبع نبوت است یکی بوده و هست، اما شریعت انبیای الهی متفاوت بوده است، چرا که هر کدام برای زمانی محدود و قومی خاص مبعوث شدند تا آن که به طور کلی «نبوت = انزال وحی»، ختم شد به وجود خاتم الانبیاء و المرسلین، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله، با کتاب قرآن مجید، که مصدق کتب پیشین نیز می‌باشد.

« مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا » (الأحزاب، 40)

ترجمه: محمد پدر هيچ يك از مردان شما نيست ولى فرستاده خدا و خاتم پيامبران است و خدا همواره بر هر چيزى داناست.

از این رو هیچ یک   از انبیا اعلام نکرده‌اند که ما آخرین نبی هستیم و خداوند متعال نیز به راجع به هیچ یک نفرمود که او و دین و کتابش آخرین است، پس شریعت او همگانی، جهانی و همیشگی می‌باشد، به غیر از خاتم الانبیاء صلوات الله علیه و آله.

«وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ» (سبأ، 28)

ترجمه: و ما تو را جز [به سمت] بشارت‌گر و هشداردهنده براى تمامی مردم نفرستاديم، ليكن بيشتر مردم نمى‏دانند.

نتیجه:

پس هر آن چه از وحی و اصل دعوت انبیای الهی (نه تحریفات بشری)، در کتب پیشین آمده، در قرآن کریم نیز آمده است، اما معنایش این نیست که هر آن چه در قرآن آمده باشد، در کتب پیشین نیز آمده باشد (مگر اصل مفهوم دعوت). بسیاری از قصص قرآن کریم که حاوی معارف بلند اعتقادی و هم چنین اخلاقی، عرفانی، اجتماعی و ... می‌باشد، مربوط به انبیایی است که همگی پس از زرتشت آمده‌اند. مضافاً بر این که چنان چه بیان شد، اصل دعوت که «دین» نامیده می‌شود، یکی است، اما شریعت‌ها متفاوت هستند. لذا خداوند متعال ضمن آن که در قرآن کریم امر به اطاعت و تبعیت از رسول اعظم صلوات الله علیه و آله را می‌نماید، تکفیر یکی از انبیای الهی را به مثابه تکفیر همه آنها قلمداد می‌نماید.

زرتشت:

بسیاری بر این باورند که زرتشت نیز یکی از انبیای الهی بوده است. اما حتی اگر نبی باشد، او نیز برای قومی خاص در زمانی خاص آمده است و البته خودش چنین اظهاراتی که به ویژه اخیراً تبلیغ می‌شود نداشته است، که مثلاً بگوید: من پیامبر جهانی هستم – من آخرین انبیای الهی هستم – پس من نباید به سایر انبیا بگروید – یا من مخصوص ایرانی‌ها تا آخر زمان هستم و ... .

ایران نیز پس از زرتشت پیامبران بسیاری به خود دیده است که از جمله دانیال نبی و 15 نبی دیگر می‌باشند که قبور همه آنها موجود است.

گاتها:

گاتها نیز کتابی است که برای اولین بار در سده هجدهم توسط اوستا شناسان اروپایی شناسایی شد و سپس گفتند: این بخشی از اوستا و مقدس‌ترین کتاب زرتشتیان است!

گاتها، جمع «گات»، به معنای سرود است. گاتها کتابی است شامل 17 سروده در 896 بیت، در پنج بخش. البته این سروده‌ها بیشتر جنبه‌ی معنوی دارد، یا به قول امروزی‌ها «الهی‌نامه». مثلاً بخش اول آن «اَهونَوَدگاه» در نیایش خداست و بخش دوم «اُشتَوَدگاه»، در راز آفرینش و ... .

 

 

 

کلمات کلیدی:  قرآن