پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): در تاریخ انبیا و اولیای الهی، نمونه‌های مشابه بسیاری وجود دارد که تفکر و تأمل در احوال آنان، ابواب حکمت‌های بسیاری را به روی انسان می‌گشاید.

●- حضرت یحیی علیه السلام، در خردسالی [سه سالگی] به نبوت رسیدند. و فرمود:

«يَا يَحْيَى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا - اى يحيى كتاب [خدا] را به جد و جهد بگير و از كودكى به او حکمت (و نبوت) داديم؛

«وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَكَاةً وَكَانَ تَقِيًّا - و [نيز] از جانب خود مهربانى و پاكى [به او داديم] و تقواپيشه بود»؛

«وَبَرًّا بِوَالِدَيْهِ وَلَمْ يَكُنْ جَبَّارًا عَصِيًّا - و با پدر و مادر خود نيك‏رفتار بود و زورگوي نافرمان نبود». (مریم علیهاالسلام، 12 تا 14)

●- حضرت عیسی علیه السلام، پسر خاله حضرت یحیی علیه السلام بودند. هنوز مردم در شگفت بودند که چگونه یک کودک سه ساله، به علم و حکمت رسیده و به پیامبری برگزیده شده، که خداوند متعال پیامبر دیگری را فرستاد که در نوزادی و در گهواره سخن فرمود! حضرت مریم علیه السلام، در پاسخ سرزنش معترضانه مردم، به گهواره اشاره کرد:

«فَأَشَارَتْ إِلَيْهِ قَالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كَانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا - [مريم] به سوى [عيسى] اشاره كرد گفتند چگونه با كسى كه در گهواره [و] كودك است‏ سخن بگوييم»؟!

«قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا - [كودك] گفت منم بنده خدا به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است»

«وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنْتُ وَأَوْصَانِي بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ مَا دُمْتُ حَيًّا - و هر جا كه باشم مرا با بركت‏ ساخته و تا زنده‏ ام به نماز و زكات سفارش كرده است»

«وَبَرًّا بِوَالِدَتِي وَلَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّارًا شَقِيًّا - و مرا نسبت به مادرم نيكوكار كرده و زورگو و نافرمانم نگردانيده است» (مریم علیها السلام، 29 تا 32)

●- حضرت امام جواد علیه السلام، هفت یا هشت سال داشتند که مسئولیت سنگین امامت [که مستلزم برخورداری از علم، حکمت و تقوای والاست] بر عهده‌ی ایشان گذاشته شد، و مردم هنوز در تعجب، بهت و حیرت بودند که خداوند متعال حضرت حجت بن الحسن، امام مهدی علیه السلام را در سن 5 سالگی به ولایت و امامت رساندند.

مگر آنها چه کرده بودند؟!

یکی از خطاهای بزرگ ذهنی بشر – که اگر دقت نماییم، ریشه در نوعی تکبر نیز دارد و شیطان نیز از همین راه نفوذ نموده و نوعی حقد و حسد را نیز اضافه می‌نماید – این است که بشر گمان دارد، اگر خداوند علیم، حکیم و منان، چیزی می‌دهد، حتماً در مقابل عملکرد می‌باشد! و در واقع فعل خود را مقدم بر فعل و عطای خداوند سبحان می‌شمارند! حتی شاهدید که وقتی گشایشی برای کسی ایجاد می‌گردد و یا برکتی به او می‌رسد، می‌گویند: «ببین چه کردی بودی که خدا این را به تو داد»؟!

بله، خداوند متعال در این دنیا نیز اجر می‌دهد، دعا را مستجاب می‌نماید، استغفار و توبه را می‌پذیرد، دعای پدر و مادر در حق اولاد را مستجاب می‌دارد، با صدقه بلا را دفع می‌نماید و ...؛ اما اینها بدان معنا نیست که هر چه به انسان عطا می‌شود، معلول عملکرد خودش می‌باشد.

فرمود من ارحم الراحمین هستم و رحمتم سبقت دارد؛ یعنی هستی بخش هستم و موهبت هستی و کمالات از سوی من، سبقت دارد، نه این که کار و عملکرد شما، مقدم بر علم، حکمت، مشیت، نعمت و بخشش من باشد.

مگر حضرت آدم علیه السلام، قبل از خلقت چه کرده بودند که خداوند متعال فرمود: «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً» اراده کرده‌ام او را خلیفه‌ی خود در زمین قرار دهم؟ - مگر حضرت حوا علیها السلام، قبل از خلقت و یا به محض خلقت چه کرده بودند که خداوند علیم و حکیم اراده نمود او را مادر نسل بشر قرار دهد؟!

مگر دیگر آدمیان، قبل از خلقت و هنگام نوزادی چه کرده می‌کنند که خداوند متعال، دو نعمت بزرگ "عقل و فطرت" را در وجودشان نهادینه می‌نماید؟

مگر آدمیان، ایمان را با تلاش خودشان و از بیرون کسب می‌نمایند؟! خیر، فرمود: «منم که بذر ایمان را در دل شما کاشتم – منم که کفر را در نظر شما مذموم قرار دادم».

پس او بدون این که ما هیچ کاری کرده باشیم، حَبّ (بذر) ایمان را در لمان کاشت و حُبّ به آن را در وجودمان نهادینه نمود، سپس با ارسال انبیا علیهم السلام، آدمی را تذکار و هشدار داد که نه تنها مانع از رشد و به غنچه رسیدن و شکفتن آن نگردید، بلکه آن را پرورش دهید تا میوه دهد.

بنابراین، هیچ کس ابتدا به ساکن، برای مقام، درجه و موهباتی که خداوند متعال به او ارزانی داشته، نه تنها کار خاصی، بلکه اساساً هیچ کاری انجام نداده است.

باب الحوائجی جضرت علی اصغر علیه السلام:

خداوند متعال، علیم، حکیم و قادر (= قَدر و اندازه‌گذار و حاکم بر آن اندازه‌ها)، هر مخلوقی و از جمله هر انسانی را در اندازه‌ها و ظرفیت‌های معینی می‌آفریند، چرا که برای هر کدام در چرخه‌ی حیات و هستی، جایگاه و نقشی معین نموده است؛ و اگر آدمی نه تنها دست‌کاری نکند و چوب لای چرخ نگذارد، بلکه مُنعم را بشناسد و نعمت را درست نگهداری و استفاده کند (شکر)، رشد می‌کند، وگرنه نعمت را ضایع می‌کند و خودش به رنج و عذاب می‌افتد. چنان که فرمود:

«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ» (ابراهیم علیه السلام، 7)

ترجمه: و آنگاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر واقعا سپاسگزارى كنيد، [نعمتِ] شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد قطعا عذاب من سخت‏ خواهد بود.

پس، نیازی نیست که حضرات آدم، حوا، یحیی، عیسی، امام جواد، امام زمان و حضرت علی اصغر علیهم السلام، یا پدر و مادری که دعایشان مستجاب است، قبلاً کاری کرده باشند تا به این مقامات برسند، بلکه خداوند متعال آنها را در این مقامات و درجات، برای انجام مسئولیت‌ها و ایفای نقش خود خلق نموده است و این فضیلت‌ها را موهبت نموده است.

بنابراین، حضرت علی اصغر علیه السلام، در همان بدو خلقت، "باب الحوائج" بودند، چنان که حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام نیز چنین بودند، نه این چون یکی دستانش قطع شد و دیگر در شش ماهگی به شهادت رسید، به این مقام رسیدند.

حضرت امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام، در زمان حیات رسول اکرم صلوات الله علیه و آله نیز صاحب ولایت، امامت و هادی مردم بودند، چنان که شخص پیامبر اکرم، بارها به این مقامات و درجات ایشان تصریح نمودند.

حضرات امام حسن و امام حسین علیهماالسلام، در زمان حیات حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نیز در همین مقامات و درجات بودند، نه این که تا ایشان به شهادت رسیدند، ناگهان به امام حسن علیه السلام قابلیت امامت عطا شد و تا ایشان به شهادت رسیدند، ناگهان امام حسین علیه السلام به این درجه رسیدند! خیر، بلکه در همین قابلیت‌ها و دارای همین فضلیت‌ها بودند، اما انجام مسئولیت خاص، در زمان خاص، آغاز شد.

خداوند علیم و حکیم، برای هر کاری، تدبیر و برنامه دارد، ربوبیت او بر اساس علم، حکمت و مشیت اوست، لذا حضرت علی اصغر علیه السلام را در مقام باب الحوائجی خلق نمودند. اگر به شهادت نمی‌رسیدند و می‌مانند نیز مانند حضرت عباس علیه السلام، در همین مقام بودند.

خداوند متعال، همانگونه که فرشتگانی را فقط مخصوص دعا و استغفار برای مؤمنان خلق نموده است، انبیا را برای انذار عمومی و امامان را برای هدایت قرار داده است و...؛ عده‌ای را واسطه‌ی استجابت دعاها و رسیدن فیض استجابت قرار داده است که به آنها "باب الحوائج" گفته می‌شود. لذا حضرت علی اصغر علیه السلام، باب الحوائج خلق شده، پس باب الحوائج بوده، هست و خواهد بود. اگر زنده می‌ماندند، مکلف به محافظت از این فضیلت بودند، و چون به شهادت رسیدند، همان که این فضیلت را بخشیده، برایش محفوظ می‌دارد؛ چنان که ما نیز اگر قدر نعمات خداوند متعال را بدانیم و در قلب مؤمن باشیم و در عمل نعمات و فضیلت‌ها را ضایع  ننماییم و شاکر باشیم، خداوند رحمان و رحیم، هم می‌افزاید و هم برایمان نگه می‌دارد و در معاد با اجر و پاداش مضاعف به ما بر می‌گرداند.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

مگر حضرت علی اصغر علیه السلام چه کرده بودند که در شش ماهگی باب الحوائج شدند، یا امام زمان علیه السلام در پنج سالگی به امامت رسیدند؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9393.html

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

  

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام حسین(محرم)   امامت