پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): آیا آنان که می‌گویند: «هر گونه عزاداری اثر منفی دارد"، خودشان تا کنون در هیچ مصیبتی عزادار نشده‌اند؟! خب اگر چنین باشند که یا هنوز "آدم" نشده‌اند، یا به لحاظ روحی و روانی تعادل ندارند و "بیمار" هستند و حتماً باید با مراجعه به متخصصین گوناگون، برای مداوای هر چه سریع‌تر خود اقدام نمایند!

روان آدمی، هم خوشحالی و شعف دارد و هم ناراحتی و غم و اندوه، بنابراین ممکن است در مواردی از خوشحالی جشن بگیرد و در مواردی از غم و اندوه عزاداری ‌نماید.

موضوعات خوشحالی و شعف و نیز ناراحتی، غم و اندوه را نیز می‌توان به طور کلی به دو دسته تقسیم نمود:

یک – تمامی دستاوردهای مطلوب – اعم از مادی و معنوی – سبب خوشحالی می‌شوند؛ حتی اگر آن دستاوردها به ظاهر مطلوب باشند، اما خود سبب مصائب بزرگ در آتیه گردند و یا حتی اگر باطل باشند. در یک جمله، تمامی دستاوردهایی که به نزد آدمی "نعمت" محسوب می‌گردد [ولو در باطن نقمت باشند]، سبب خوشحالی می‌گردند.

دو – تمامی موارد از دست دادن "نعمت‌ها"، سبب ایجاد ناراحتی و غم می‌گردند، هر چند که ظاهرش از دست دادن باشد و آن از دست دادن، خودش یک نعمت بزرگی برای رسیدن به نعمات بعدی باشد و هر چند که اندوه برای از دست دادن چیزی بی‌مورد و یا حتی باطل باشد.

جشن و عزا:

ممکن است که آدمی در دل و درون خودش، به دلایلی خوشحال و یا ناراحت و مغموم باشد، و ضرورتی نبیند که آن را بروز و ظهور دهد؛ و حتی ممکن است که در ظاهر خلاف آن را نشان دهد. مانند مردی خسته، ناراحت و درگیر، که با رویی خوش وارد خانه می‌شود و یا مانند عزاداری که برای تولد دیگری، خوشحالی بروز می‌دهد.

اما، "جشن و عزا"، یعنی ظهور و بروز این خوشحالی یا ناراحتی، در انظار و به دیگران؛ و این ظهور و بروز هنگامی اتفاق می‌افتد که خوشحالی یا ناراحتی، فردی نباشد و برای گروه و عده‌ای کم و یا زیاد، موضوعیت داشته باشد. مثل جشن‌ها و عزاهای ملی یا مذهبی، که در سرتاسر عالم رواج دارد.

بنابراین، این "جشن و عزا"، از مسئله شخصی خارج شده و گاه حتی صبغه‌ی "فرهنگی" و حتی "سیاسی" به خود می‌گیرد؛ چنان که برگزاری جشن‌های عید نوروز، برای خودمان جلوه‌ی فرهنگ ملی دارد، اما برگزاری آن در ده‌ها کشور دیگر، برای ما وجهه‌ی سیاسی نیز دارد.

اعلام مواضع:

گاهی برگزاری "جشن یا عزا"، که گفته شد جنبه‌ی عمومی دارد، کاملاً "اعلام مواضع" می‌باشد، خواه برای پیروزی یک تیم فوتبال باشد، یا یک انتخابات ملی، و یا حماسه‌ی کربلا و عاشورا، و یا بخش عزای شب‌های قدر و یا جشن‌های سوم و نیمه شعبان و یا تظاهرات اربعین حسینی علیه السلام.

در برپایی "جشن و یا عزا"ی عمومی، چه در یک جمع کوچک باشد و چه در یک کشور و یا بخشی از جهان، شرکت کنندگان "اعلام مواضع" می‌کنند که در کدام جبهه قرار دارند و طرفدار کدام گروه یا جناح هستند؛ حرف‌شان چیست و هدف‌ و راه‌شان کدام است؟

عزاداری برای ابا عبدالله الحسین علیه السلام:

بنابراین، عزاداری گسترده در ماتم ترور و شهادت اهل بیت پیامبر اعظم صلوات الله علیهم اجمعین، ضمن آن که صبغه‌ی فرهنگی و سیاسی دارد، و نیز "اعلام مواضع" یک جمع، و یا یک ملت، و یا یک امت می‌باشد، پویایی آن حرکت را نیز تداوم می‌بخشد؛ چرا که ماجرای رویایی حق و باطل، هم چنان ادامه دارد.

مردم با برپایی مراسمات عزاداری در محرم [به ویژه تاسوعا و عاشورا] و یا راهپیمایی و تظاهرات روز اربعین، چه در فاصله نجف و کربلا و چه در هر کشور و شهر دیگری، به خودشان و به همگان اعلام می‌کنند که از فاجعه، جنایت و مصیبت، به شدت ناراحت و مغموم هستند، چرا که در جناح اهل بیت علیهم السلام و جبهه‌ی حق قرار گرفته‌اند؛ امام‌شان، سیدالشهداء امام حسین علیه السلام است و در مقابل تمامی یزیدها و یزیدیان زمان، صف‌آرایی کرده‌اند.

●- در واقع یکی از مصادیق و مظاهر «اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ وَ وَلِىُّ لِمَنْ والاکُمْ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداکُمْ – من در صلحم با کسی که با شما در صلح باشد و در جنگ هستم، با کسی که با شما در جنگ باشد؛ و دوستم با کسی با شما دوست باشد و دشمنم، با کسی که با شما دشمن باشد» که در زیارت عاشورا می‌خوانیم و اعلام می‌نماییم، همین عزادارای‌های گسترده و با شکوه، در مصیبت‌های کربلا و عاشورا می‌باشد.

آثار این عزاداری‌ها:

بنابراین، این نوع از عزاداری، و عزاداری برای از دست دادن بزرگترین نعمت الهی، که همان "امام" می‌باشد، و عزاداری در مصیبت‌های وارده بر ایشان، و عزاداری در آن چه مستکبران، ظالمان و جاهلان در گذشته و حال بر سر ما آورده‌اند؛ و تظاهر شناخت‌ها، باورها، محبت‌ها و مودت‌ها و بالتبع اعلام اعلان مواضع، نه تنها "اثر منفی" ندارد، بلکه از جوانب گوناگون، آثار مثبتی دارد که ابعاد آن قابل شمارش و اندازه‌گیری نمی‌باشند.

●- سالی یکبار، صدها میلیون انسان، حول یک محور تجمع می‌کنند؛

●- سالی یکبار و در یک دوره‌ی زمانی کوتاه و معین، قلوب صدها میلیون انسان، متوجه یک "محبوب" می‌گردد و فرمان «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا – همه باهم به حبل الله اعتصام بجویید / آل عمران، 103» محقق می‌گردد.

●- سالی یکبار، صدها میلیون انسان که در شرایط گوناگونی قرار دارند و چه بسا گرفتار بسیاری از جهل‌ها و معاصی شده باشند، با نور "مصباح الهداه" به سوی "سفینة النّجاة = کشتی نجات"، سیدالشهداء علیه السلام می‌روند تا خود و جامعه بشری را از گرداب‌ها و سیل‌ها و طوفان‌های‌ مهلک ظلم زمان خود، خارج نموده و نجات دهند.

●- سالی یکبار صدها میلیون انسان، با لبیک به دعوت امام حسین علیه‌السلام، آن هم لبیکی که مبتنی بر شناخت عقلی و علمی، و محبت و عشق قلبی و بصیرت است، همه با هم شعار "هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة" سر می‌دهند و از عرصه‌های ذلت و خواری، به سوی قله‌های عزت و سربلندی رهسپار می‌شوند.

●- سالی یکبار جماعت چند صد میلیونی، در مقابل یزیدیان زمان صف‌آرایی می‌کنند و بیش از پیش نزد خداوند متعال، محبوب و برگزیده می‌گردند:

«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ» (الصف، 4)

ترجمه: محققا خدا دوست مى‏دارد كسانى را كه در راه او به صف كارزار مى‏ايستند، (صفوفی چنان محکم که تو گويى) بنيانى (آهنین) ساخته شده از قلعند.

ترس دشمنان امروز:

نظامات استکباری و جبارانه‌ی کفر، همیشه از انسان‌های بر حق، حق‌طلب و حق‌جو، که در رأس آنها "امامان علیهم السلام" قرار داشته و دارند، می‌ترسیده و می‌ترسند؛ لذا برای سرکوب آنها، و دور کردن آنها از مردم و نیز مردم از آنها، از هیچ حیله، ترفند و جنایاتی فروگذار نکرده و نمی‌کنند. بایکوت، ترور شخصیت، ضدتبلیغ، دروغ‌پراکنی، تهمت، مسخره کردن ... و بالاخره ترور و قتل بزرگان و طرفداران آنها. این ظلم و فساد (تباهی)، همیشه بوده، هست و خواهد بود.

معاویه و یزید علیهما اللعنة، حتی وجود و حیات امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را برنتافتند و یکی را به زهر کینه و دیگری را به شمشیر ظلم، ترور کرده و به شهادت رساندند و پس از آن نیز یاران و طرفداران آنها را در محاصره و تحریم‌های گوناگون قرار داده و بالاخره کشتند. تا جایی که چه در گذشته (دوران اموی) و چه اکنون (توسط سعودی، وهابیت و داعش و امثالهم)، اسم گذاری فرزندان به نام اهل بیت علیهم السلام، جرمی سنگینی شمرده شده که مجازاتش مرگ است!

●- بنابراین، آنان به شدت از این "عزاداری‌های" زنده کننده، بصیرت بخش، جهت‌دهنده و حرکت‌زا، به سمت خدا و با دشمنی مظاهر گوناگون طاغوت، وحشت داشته و دارند.

نه سران امریکا، انگلیس و اسرائیل و متحدان و نوکران آنها دل‌شان برای ما و عزاداری‌های می‌سوزد، و نه این منافقانِ با نقاب و بی‌نقاب، نفوذی یا رسوا و اخراج شده، نگران ماتم‌ها و اشک‌های ما هستند؛ چرا که همین‌ها هستند که هر نقطه‌ای را به کربلایی مبدل نموده و هر روزی را برای گروهی از مسلمانان، عاشورا کرده و عزیزان‌شان را از کودک شیرخواره گرفته تا پیرمرد کمر خم شده، به خاک و خون می‌کشند؛ بلکه آنها به شدت از این عزاداری‌ها نگرانند و می‌ترسند. ترس‌شان از همین جمع شدن مردم، زیر بیرق امامان و به ویژه ابا عبدالله الحسین علیه السلام است که منجر به قیام عمومی و ظهور خواهد شد. ان شاء الله.

مرتبط:

پاسخ به شبهه‌ی ایجاد شده توسط وزیر بهداشت، راجع به عزاداری‌ها و روان‌پریش و افسرده خواندن عزاداران، و ضرورت تلطیف این وضعیت؟! (9 مرداد 1398)

مشارکت و هم افزایی (موضوع و نشانی لینک متن یادداشت)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

با توجه به فرا رسیدن محرم، در مورد "مطلق عزاداری" و این که می‌گویند "اثر منفی در روان جامعه دارد و افسردگی می‌آورد"، توضیح دهید.

پاسخ:

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9961.html 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

          

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام حسین(محرم)   عزاداری