ایکس – شبهه: اول باید دقت شود که «فرهنگ نوروز» چیست؟ سعی دارند به ما القا کنند که «فرهنگ ایرانی» - «فرهنگ باستانی» - «فرهنگ شادی، شادابی و نشاط» و بالاخره «فرهنگ نوروز» در میان ایرانیانی که سابقه‌ی فرهیختگی آنان بیش از سایر ملل است، خلاصه شده است در «دایره، تنبک، رقص و آواز»! و این نه تنها یک دروغ القایی بزرگی است، بلکه یک افترای کاملاً کذب نیز هست.

شما امروزه شاهدید که هر گاه می‌خواهند فرهنگ اقوام مختلف ایرانی را معرفی کنند (حتی در رسانه ملّی)، از آنها فقط رقص و آواز نشان می‌دهند؟! با صرف صدها میلیون و شاید چندین میلیارد تومان مردمانی را از اقوام مختلف در شمال، جنوب، غرب و شرق این کشور به تهران می‌آورند و وسط خیابان‌های اصلی شهر می‌رقصانند تا مردم با فرهنگ‌های متفاوت این مرز و بوم آشناتر شوند؟! بعد ناراحت می‌شویم که چرا رسانه‌های خارجی به اذهان عمومی مردم خودشان اطلاع‌رسانی نمی‌کنند که اساساً «فرهنگ و علم» از این سرزمین کهن و پهناور به غرب و شرق عالم صادر شده است؟

الف – فرهنگ نوروز، فرهنگ تازه شدن است. بهانه قرار دادن تازگی در طبیعت برای تازه شدن روح و روان بشری است. فرهنگ نوروز، فرهنگ کنار گذاشتن فرسودگی‌ها و کهنگی‌هاست. نه فقط لحاف و تشک کهنه، بلکه کینه‌‌های کهنه شده، جهالت‌های کهنه شده، عادات و رسوم غلط کهنه شده، غم‌ها و اندوه‌های گذشته و کهنه شده است؛ نه فرهنگ رقص و آواز و بی‌خودی از خود، به اسم شادی و نشاط در نوروز. لذا مردم ایران از دیرباز (حتی قبل از زرتشت) که سال نو را عید نوروز قرار دادند، با فرارسیدن آن ظاهر و باطن را نو می‌کردند، به دیدار یک دیگر می‌رفتند، قهرها را آشتی می‌دادند، ارتباط‌شان را با طبیعت سالم‌تر می‌کردند (که امروزه از سوی غرب رواج داده می‌شود)، از یک دیگر پذیرایی می‌کردند و ... که هیچ کدام با فرهنگ عزاداری برای شهادت معصومین (ع) منافاتی ندارد.

ب – فرهنگ ملت ما 1400 سال است که فرهنگ الهی و اسلامی است. در این فرهنگ والا، آن چه از فرهنگ ملّی و حتی قومی و قبیله‌ای با اسلام منافات و تضاد نداشت، حفظ کرده‌اند و آن چه را منافات داشت [غالباً] کنار گذاشته‌اند. و فرهنگ نوروز به معنایی که بیان گردید، با فرهنگ عزاداری در سوگ شهادت سیده و بزرگ زنان عالم هیچ منافاتی ندارد.

بدیهی است که اگر تقارن دو موضوع تاریخی با یک دیگر منافات داشته باشد نیز، ملت ایران آن که انسانی‌تر، مؤثرتر، سرنوشت‌سازتر، عقلانی‌تر، لازم‌تر، فرهنگی‌تر و یادش مهم‌تر است را مقدم داشته و می‌دارد. چنان چه شاهدیم چه در نوروز و چه در ایام دیگر، غالب قریب به اتفاق مردم (حتی آنان که تقید زیادی هم ندارند) حرمت این روزها را حفظ می‌کنند و در ایام عزای معصومین (ع) نه جشن تولد می‌گیرند و نه جشن نامزدی، عقد و عروسی.

اعتقادات اسلامی در فرهنگ غنی ملت مسلمان ایران چنان نهادینه شده است که حتی در چنین ایّامی از خرید یا پوشیدن لباس نو نیز اکراه دارند. این فرهنگ ما ایرانیان است.

ج – نباید اجازه دهیم عده‌ی قلیلی که نه برای فرهنگ اسلامی حرمتی قائلند و نه برای فرهنگ ملّی و ایرانی ما، و اساساً هیچ وقعی نیز برای مردم ما قائل نیستند، به نام دین، به نام مذهب یا فرهنگ و آداب و رسوم ملّی، حتی اظهار نظر کنند، چه رسد به سوء استفاده ابزاری برای ایجاد اعوجاج، افتراق و ترویج شبهه، آن هم علیه اسلام و مقدسات و محترمات اسلامی.

فرهنگ، یک کتاب نیست، یک کلمه نیست، یک بسته‌ی تزیینی و فروشی نیز نمی‌باشد. مجموعه اعتقادات، باورها و رسوم یک ملت یا یک قوم را فرهنگ آنان می‌گویند. بدیهی است ملّتی که به اسلام اعتقاد دارند، به کعبه روی کرده و نماز به پا می‌دارند و به پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع)، ضمن معرفت، عشق می‌ورزند و به آنان تأسی کرده و روز و شب می‌گویند که «به شادی شما شاد و به غم شما مغموم هستیم – با دوستان شما دوست و با دشمنان شما دشمن هستیم»، از کشور دیگری نیامده و یا از آسمان نازل نشده‌اند. همین ملت هستند با همین فرهنگ. لذا کسانی که فرهنگ دیگری دارند، باید که دست کم به فرهنگ عموم و اکثریت احترام بگذارند و رعایت کنند، نه این که معترض شوند و سعی در القای نظرات اقلیتی ناچیز نمایند، این که همان دیکتاتوری است.

آیا اگر یکی از بستگان نزدیک (پدر، مادر، همسر و فرزند) همین افراد در ایام نوروز از دنیا برود، سیاه نمی‌پوشند و مجلس عزا به پا نمی‌دارند و می‌گویند که با «فرهنگ نوروز» انطباق ندارد؟!

 

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   عزاداری   فاطمیه   نوروز