پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): آیا حرفهای این همه شیعه و زائر دور و نزدیکی که سواد یا وقت زیارتنامه خواندن ندارند، یا در یک امر مهم و فوری میخواهند توسل نمایند، شنیده نمیشود؟!
"زیارتنامه"، همانگونه که از نامش پیداست، متنی برای سخن گفتن به هنگام زیارت است که حاوی معارف بسیار ژرفی میباشد که هم به زیارت کننده شناخت میدهد و هم زائر به امامش عرض میکند که رشد یافته و چنین شناخت و باوری دارد.
در واقع "زیارتنامه"، ضمن آموزش ادب حضور و تعلیم چگونگی یک زیارت کامل و مؤثر، یک کتاب معرفتی میباشد و منافاتی با سخنان دیگر ندارد. امامان علیهم السلام به ما یاد دادند که وقتی در محضر مقام والا و شریف یک امام معصوم قرار میگیرید، این سخنان را بیان دارید که زیارتی با معرفت، کامل و مؤثر باشید.
بنابراین، "زیارتنامه" نیز همان حرفهای ما میشود که به امام علیه السلام میگوییم، و اگر قرار باشد که نشنوند، آن را نیز نمیشنوند، و اگر واقعیت این است که میشنوند، هم آن زیارت را میشنوند و هم سایر حرفهایی که هر کسی با امام مورد زیارتش میزند.
پس اگر کسی فقط به یک سلام مخلصانه و مؤدبانه اکتفا نمود و سپس حرفهای دیگری با امامش داشت، هیچ اشکال و مشکلی ندارد، و ایشان سخنان او را میشنوند. چنان که همیشه "زیارتنامه" فقط بخشی از گفتگوی زائر با امامش میباشد که معرف شناخت، ایمان و محبت و مودت شخص زائر به امام میباشد و لابد او حرفهای بسیاری نیز دارد که میخواهد به امامش در میان بگذارد.
اذن دخول:
خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است که ای مؤمنان، بدون اجازه وارد خانههای پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله نشوید، و هم چنین فرموده که بدون اجازه، وارد خانههای یکدیگر نیز نشوید، و هم چنین فرموده: وقتی فرزندان شما به سنین بالاتر میرسند و تمیز میدهند، در ساعات خلوت شما، بدون اجازه وارد اتاق شما نشوند؛ بنابر این، برای ورود به هر خانهای، اذن و اجازه صاحب خانه لازم است.
از اینرو، در ورودی هر حرمی، یک "اذن دخول" نصب شده است که در آن زائر میپرسد: بار الها، ای رسول خدا، ای امام و ای فرشتگان، آیا به من اجازهی ورود میدهید؟
اما نکتهی ما، جملهایست در این اذن دخولها آمده است [مانند اذن دخول حرم امام رضا علیه السلام و ...]، میگویید:
«اللهُمَّ إِنِّی أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِیفِ فِی غَیْبَتِهِ کَمَا أَعْتَقِدُهَا فِی حَضْرَتِهِ وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَ خُلَفَاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ أَحْیَاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ یَرَوْنَ مَقَامِی وَ یَسْمَعُونَ کَلامِی وَ یَرُدُّونَ سَلامِی وَ أَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِی کَلامَهُمْ وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِی بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِهِمْ»
ترجمه: خدایا، من حرمت صاحب این زیارتگاه شریف را در غیابش باور دارم همانگونه که در حضورش و میدانم که رسولت و جانشینانت –که سلام بر آنان- همواره زندهاند و نزد تو روزی داده میشوند، محل ایستادنم را میبینند و سخنم را میشنوند و به سلامم پاسخ میدهند، ولی تو گوشم را از شنیدن کلامشان محجوب کردهای و باب فهم مرا به چشیدن لذّت مناجاتشان بازکردهای.
پس هم میشنوند و هم پاسخ میدهند و هم برای استجابت خواستههای ما، دعا میکنند.
نکته:
ما وقتی با خودمان (در دل) و یا با دیگران (با زبان) سخن میگوییم، اولین شنوای ما خداوند متعال میباشد؛ هم چنین است وقتی با امامان علیهم السلام حرف میزنیم. در واقع این خداوند است که صدا، ندا، مناجات، دعا، عرض سلام و حرفهای ما را میشنود و به آن امام ابلاغ مینماید، چنان که در دعای عهد با امام زمان علیه السلام میخوانیم: «اللّٰهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الْإِمامَ الْهادِيَ الْمَهْدِيَّ ...»، یعنی خداوندا! تو این سلامها، درودها، دعاها و عرض محبت، مودت و دعاهای ما را به ایشان ابلاغ کن (برسان).
پس، وقتی خداوند متعال به آنان اجازه میدهد که ما را ببیند و صدای ما را بشنوند، صدای ما را میشنوند، حال خواه گفتار ما، متن یک زیارتنامه باشد، و یا هر سخن دیگری (مثل درد دل، توسل، مددخواهی باذن الله و ...).
●- باید با امام، به ویژه امام زمان، حضرت مهدی علیه السلام، زندگی کرد. باید دائم با ایشان مرتبط بود. باید ایشان را (به فرموده امام رضا علیه السلام)، به غیر امام امت، پدر مهربان، برادر مشفق و رفیق شفیق دانست. باید تمامی مسائل خُرد و کلان زندگی را با ایشان در میان گذاشت و کسب تکلیف و راهنمایی و التماس داشت.
مشارکت و هم افزایی - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی
پرسش:
آیا وقتی با امامانی که از دنیا رفتهاند و یا حتی امام زمان علیهم السلام حرف میزنیم، صدای ما را میشنوند و یا حتماً باید زیارتنامه بخوانیم؟
پاسخ (نشانی لینک):
http://www.x-shobhe.com/shobhe/10375.html
پیوستن و پیگیری در پیامرسانها:
کلمات کلیدی:
پاسخ های کوتاه زیارت