x-shobhe: اگر چه بسیاری از واژه‌هایی که در زبان فارسی به کار می‌بریم، یا عربی است و یا ریشه‌ی عربی دارد، اما ما و گاه حتی خود عرب زبانان نیز به معنا و مفهوم آن اشراف نداشته و حتی چند واژه‌ی متفاوت را به یک معنا به کار می‌برند. مثل: «حمد» و «شکر» که هر دو را سپاسگذاری می‌دانیم! اما در کلام معصوم (ع) چنین نیست و مانند کلام وحی، هر کلمه و واژه‌ای به معنا و مفهوم خودش به کار گرفته می‌شود.

حضرت حجت بن الحسن عج الله تعالی فرجه‌الشریف،‌ نفی دیدار ننموده‌اند. می‌توانستند به جای واژه‌ی «مشاهده» از واژه‌هایی چون «رؤیت»، «زیارت»، «لقاء» و ... استفاده نمایند، اما فرموده‌اند:

«مَنِ ادَّعَی المُشاهِدَةَ قَبلَ خُرُوجِ السُّفیانی وَ الصَّیحة، فَهُوَ کَذّابٌ مُفتَرٌ»

ترجمه: هر کس قبل از خروج سفیانی و صحیه‌ی آسمانی ادعای مشاهده‌ی مرا بنماید، دروغ‌گو و تهمت زننده است.

این بیان در توقیع آن حضرت (عج) به آخرین نایب خاص خود آمده است. نواب خاص حضرت (عج) که به آنان نواب اربعه (چهارگانه) نیز می‌گویند، اجازه داشتند که به محضر ایشان مشرف گردند و درخواست‌های شیعیان را ارائه داده و اوامر حضرت (عج) را منتقل کنند. اما حضرت در نامه‌ای خطاب به آخرین آنها ضمن اعلام آغاز غیبت کبری، موضوع فوق را متذکر گردیدند.

ما در زبان فارسی، دیدن، نظاره‌کردن، نگاه کردن، مشاهده کردن و ... را به یک معنا می‌گیریم. در حالی که چنین نیست و هر کدام [چه در عربی و چه در فارسی] معنا و مفهوم خود را دارد.

مشاهده از شهود می‌آید و ادعای مشاهده یعنی: اگر امام زمان (عج) برای شما غایب است، برای من نیست و من می‌توانم به محضر ایشان مشرف شده و ایشان را (مثل نواب خاص) ببینم. لذا معنای فرمایش حضرت (عج) این است که از این به بعد هر کس چنین ادعایی کرد، بدانید که دروغ می‌گوید و به من تهمت می‌زند! نه این که دیگر هیچ کس مرا به هیچ وجهی نخواهد دید و هر کس مدعی شد که مرا دیده است دروغ می‌گوید.

بدیهی است نه تنها علمایی چون شیخ مفید و ... به زیارت ایشان نائل شده‌اند، بلکه افراد عادی بسیاری نیز در عالم رؤیا و حتی بیداری به زیارت و دیدار آن حضرت مشرف گردیده‌اند. چه بسیار گمشدگان و درماندگانی که توسل نموده و توسط حضرت دستگیری شدند و در حال یا پس از دیدار متوجه شدند که در خدمت ایشان بودند. و چه بسا خداوند کریم و لطف امام زمان (عج)، ما و شما را نیز به این فیض برساند.

توجه به این نکته لازم است که عزم دیدار حضرت (عج)، یک طرفه و از آن سویی است. یعنی کسی نمی‌تواند به میل و اراده‌ی خودش به این دیدار نایل شود و ادعای مشاهده نماید. بلکه هر کس مورد لطف و اراده‌ی او قرار گرفت، به زیارت نایل می‌گردد. لذا ادعای «مشاهده»، یعنی امکان دیدار به هنگام تصمیم و عزم دیدار، دروغ و افترایی بیش نیست.

پس، اگر کسی اظهار داشت که من در خواب یا در کعبه یا ... حضرت (عج) را دیدم، اگر فرد مؤمن و صادقی نیز باشد، دلیلی نیست که او را متهم به دروغ‌گویی نماییم، اما اگر کسی گفت: من می‌توانم ایشان را ببینم یا حتماً با ایشان دیداری خواهم داشت، حتماً دروغ گفته و افترا می‌بندد.

کلمات کلیدی:  اعتقادی   زیارت