پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اگر دل‌تان [آن هم قربة الی الله]، به زیارت رفته باشد مقبول است، ولو فقط یک سلام دهید و برگردید. وگرنه هزار تا زیارت‌نامه خوانده شود و یا آجر به آجر حرمی بوسیده شود نیز هیچ فایده‌ای ندارد.

اذن دخول:

اذن دخول رسم ادب و احترام است و نمایان‌گر شخصیت زایر و حرمتی که برای صاحب خانه قائل است می‌باشد که البته ریشه در شناخت و باور دارد.

آیا ما، در دید و بازدیدها، بدون اجازه وارد خانه و یا حتی اتاق و دفتر کار کسی می‌شویم؟! حال اگر خانه‌ی اهل بیت علیهم السلام باشد که جای خود را دارد، چرا که خداوند متعال در قرآن کریم تصریح نمود که بدون اجازه وارد خانه نبی اکرم صلوات الله علیه و آله نشوید «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ ...  – ای مؤمنان! تا به شما اجازه داده نشده، وارد خانه نبی (ص) نشوید / الأحزاب، 53» - و البته شبیه همین آیه، درباره ورود بدون اجازه به خانه‌ی دیگران نیز نازل شده است.

« يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ * فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى يُؤْذَنَ لَكُمْ وَإِنْ قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْكَى لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ» (النّور، 27 و 28)

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد به خانه‌‏هايى كه خانه‌‏هاى شما نيست داخل مشويد تا اجازه بگيريد و بر اهل آن سلام گوييد؛ اين براى شما بهتر است باشد كه پند گيريد * و اگر كسى را در آن نيافتيد پس (نیز) داخل آن مشويد تا به شما اجازه داده شود؛ و اگر به شما گفته شد برگرديد، برگرديد؛ كه آن براى شما سزاوارتر است و خدا به آنچه انجام مى‌دهيد داناست.

بنابراین، از آنجا که مؤمن با ادب است، هرگز بدون اجازه وارد خانه‌ی کسی نمی‌شود. به معنی اذن دخول حرم‌ها توجه نمایید که ابتدا از خداوند متعال اجازه می‌گیرید که مالک و صاحب همه چیز است و قلب اهل ایمان "بیت الله" است، مساجد و حرم‌ها "بیت الله" هستند، – سپس از ملائکه و رسول الله صلوات الله علیه و آله اجازه می‌طلبید، و سپس به آن امام یا امامزاده عرض می‌کنید: « أ أدخُلُ »، یعنی آیا اجازه می‌دهید که وارد شوم؟ چقدر زیباست این ادب.

زیارت‌نامه:

قیمت و ارزش الفاظ، ابتدا به فهم گوینده و حال دل اوست و سپس به زیبایی و کمال کلمات و جملات. وقتی در زبان به کسی می‌گویی «دوستت دارم»، ارزشش به مقدار دوست داشتن او در دل می‌باشد، وگرنه ممکن است یک معلم در دیکته یا انشایی بگوید: «بنویسید دوستت دارم»، یا شاعر و یا خواننده‌ای، بگوید: «دوستت دارم»!

پس از آن که دل قصد ادب، احترام، زیارت، سلام و گفتگو نمود، حالا ادبیات و کمال و زیبایی کلمات و جملات و مفاهیم آنها، حال دل را بهتر بیان می‌نماید و به کمال و شکوه زیارت می‌افزاید.

حال، یک وقت است که زیارت کننده، به یک سلام بسنده می‌کند. فرقی نمی‌کند که از دور باشد یا از نزیک - خودش بگوید، یا از روی زیارتنامه‌ای بخواند؛ مانند: «السَّلامُ عَلیکَ یَا اَبا عَبدالله». اما یک موقع می‌خواهد عمق معرفت، اوج شناخت، شدت اخلاص و بلندای دیدگاه، باور و مواضع خودش نسبت به آن بزرگان را نیز بیان نماید، خب در اینجا، کلام معصوم علیه السلام (زیارتنامه‌های مأثوره) بسیار کامل‌تر، جامع‌تر و زیباتر می‌باشد:

« یا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ اِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ » (زیارت عاشورا)

نماز زیارت:

دست خالی نرفتن به خانه‌های یک دیگر، یک فرهنگ و رسم خوبی است که اختصاصی به ما مسلمانان یا ایرانی‌ها نیز ندارد؛ اگر چه ممکن است گاه به نیات پلید، روش‌های ناخوشایند، تکلف‌های بی‌منطق و ... انجام پذیرد، اما اصل این کار خوب و زیباست.

برای رسول الله و اهل بیت، امامزادگان، مؤمنان و حتی پدر و مادر و خویشان، به ویژه کسانی که وفات نموده‌اند، چه هدیه و پیش‌کشی بهتر از دو رکعت نمازی است که "قربة الی الله" اقامه می‌شود؟ چه پیش‌کشی بهتر از "صلوات" یا اذکاری از "اسماء الله" می‌باشد؟! حقیقت اینها، به صورت تحفه‌های بهشتی، از سوی خداوند منّان به آنان عطا می‌گردد.

بوسیدن ضریح:

بوسیدن در، دیوار و ضریح، اصلاً جزو زیارت و آداب زیارت نمی‌باشد. البته اگر آن نیز "قربة الی الله" باشد، از روی محبت و مودت باشد، و به گونه‌ای نباشد که "وهن اسلام" گردد، نه تنها هیچ اشکالی ندارد، بلکه به نوعی ابراز ارادت و ظاهر نمودن محبت (مودت) است.

اصلِ زیبا و حقی را حکما بیان می‌کنند، مبنی بر این که «حبّ ذات، حبّ آثار ذات را به همراه دارد». یعنی وقتی کسی، چیزی را دوست دارد، هر چه به طریقی از او باشد و یا به او وصل باشد را نیز دوست دارد. [حال خواه این محبت به حق باشد و یا به باطل].

وقتی کسی را دوست می‌دارید، فرزند و خانواده‌ی او را نیز دوست و محترم می‌دارید – وقتی کسی به مادر یا همسرش علاقه داشته باشد، نامه و عکس او را نیز می‌بوسد و روی سر و چشم می‌گذارد – وقتی کسی کشور یا شهرش را دوست داشته باشد، نه تنها هموطنان، بلکه طبیعت یا شهرهای خلوت و شلوغ آن را نیز دوست می‌دارد – وقتی کسی یک بازیکن یا بازیگر را دوست دارد، عکس، لباس، بازی، یا فیلم او را نیز دوست دارد ...؛ پس «حبّ ذات، حبّ آثار ذات را به همراه دارد»؛ چنان که دوستداران خداوند سبحان، پیامبر او، وحی او، کتاب و دین او، امام او، امر و نهی او، عبادت برای او ... و بالاخره دوستداران او (سایر مؤمنان از گذشته و حال و در سرتاسر جهان) را نیز دوست می‌دارد. چنان که در زیارت عاشورا، ولایت الهی را محور قرار داده و می‌گوییم: «وَ اَتَقَرَّبُ اِلَی اللَّهِ ثُمَّ اِلَیْکُمْ بِمُوالاتِکُمْ وَ مُوالاةِ وَلِیِّکُمْ» یعنی این خط ولایت الهی، تا دوستی  و مودت شما و نیز دوستان شما ادامه دارد؛ چنان که دشمنی با دشمنان شما، ضمن جهت خدایی و ولایی داشتن « بَرِئْتُ اِلَی اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ – به سوی خدا و به سوی شما»، تا دشمنی با دوستان و پیروان آنها نیز تداوم دارد «بَرِئْتُ اِلَی اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ وَ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ اَوْلِیاَّئِهِم» -  و یا امام حسین علیه السلام را محور محبت قرار داده و سپس به علی بن الحسین، اولاد الحسین و اصحاب الحسین، سلام می‌دهید.

پس، «حبّ ذات، حبّ آثار ذات را به همراه دارد»، لذا زایر، در، دیوار و ضریح متعلق به محبوب را دوست دارد؛ حتی دوستداران و زیارت کنندگان محبوبش را دوست دارد، حتی خاک پای آنان را سرمه‌ی چشم می‌نماید، خدمت به آنان را با خلوص تمام، وظیفه خود قلمداد می‌نماید و ... – مانند رفتار بسیاری از شیعیان عراقی، با تمامی زائران اربعین حسینی علیه السلام، از هر ملیتی.

کلام آخر:

هر چه معرفت (شناخت) و صدق در زیارت بیشتر باشد، زیارت مقبول‌تر است؛ یعنی نور آن زیارت، وجود خود انسان را روشن‌تر می‌سازد، درجات و مراتب وجود را کمال می‌بخشد و تقرب بیشتری را مترتب می‌دارد، و برکات آن در دنیا و آخرت، بیشتر و بیشتر شامل حال زیارت کننده می‌گردد. حال خواه این زیارت از راه دور باشد و یا نزدیک؛ خواه به یک سلام باشد، یا خواندن زیارتنامه (که خود معرفت بخش است).

●- عرض حاجت و توسل را به بخش دوم زیارت موکول نمایید. بسیار فرق است که کسی، ابتدا برای یاد خدا و وصل به رحمت او نماز (صلاة که وصل است) را اقامه نماید و سپس حاجاتش را نیز بیان نماید، با کسی که فقط برای حاجتش دو رکعت نمازی ‌می‌خواند – هم چنین فرق است که دوست ابتدا به قصد دیدار و ملاقات به زیارت دوست برود و سپس مشکلاتش را نیز بیان نماید، با این که فقط به خاطر طرح مشکل و مددخواهی به دیدار او برود.

پس، چقدر زیباست که زایر قصد قلبی نماید و از روی صدق بگوید: ابتدا و قبل از هر چیز، دلم تنگ شده بود و برای زیارت شما آمده‌ام! حتی برای زیارت حرم، گنبد، گلدسته و ضریح نیامده‌ام، بلکه برای زیارت خودتان آمده‌ام، برای تجدید بیعت، عرض معرفت، محبت و مودتم نسبت به شما آمده‌ام (متن زیارت‌نامه‌ها همین است)؛ و سپس مشکلاتش را نیز بیان بدارد و از آن بزرگوار بخواهد که او را نزد خداوند سبحان، دعا و شفاعت نماید؛ بگوید:

«يا سادَتى وَمَوالِىَّ اِنّى تَوَجَّهْتُ بِكُمْ أَئِمَّتى وَعُدَّتى لِيَوْمِ فَقْرى وَحاجَتى اِلَى اللّهِ وَتَوَسَّلْتُ بِكُمْ اِلَى اللّهِ وَاسْتَشْفَعْتُ بِكُمْ إِلَى اللّهِ فَاشْفَعُوا لى عِنْدَ اللّهِ وَاسْتَنْقِذُونى مِنْ ذُنُوبى عِنْدَ اللّهِ فَاِنَّكُمْ وَسيلَتى اِلَى اللّهِ وَبِحُبِّكُمْ وَبِقُرْبِكُمْ أَرْجُو نَجاةً مِنَ اللّهِ» (فراز آخر دعای توسل)

 

مرتبط:

چرا روزی برخی در زیارت بسیار است، هر وقت اراده کنند به مشهد و کربلا می‌روند، اما برخی دیگر در زیارت قم نیز می‌سوزند؟! (31 مهر 1397)

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

آیا در زیارات، حتماً باید اذن دخول، نماز و زیارت‌نامه خوانده شود؟ یا زیارت کسی که وارد شود، ضریح را ببوسد و درد دل کند نیز مقبول است؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9440.html 

 

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   زیارت   دعا   نماز