پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): پاسخ این سؤال بستگی دارد که "نیاز جامعه" را چه بدانیم؟! شاید در یک برهه‌ای، کمبود سیب زمینی و پیاز نیز مشکل جامعه باشد. پس رفع و دفع بسیاری از نیازهای جامعه به صورت مستقیم، کار امام نیست، اگر چه ممکن است که ایشان علمی و یا راه‌کاری بیاموزند و یا در چگونگی رفع اینگونه نیازها، راهنمایی بنمایند. به عنوان مثال: اگر گفته شد که نیاز جامعه‌ی امروز ما در همین ایران، برخورداری از خطوط ریلی و هواپیمایی مناسب و یا روزانه چند میلیون لیتر بنزین می‌باشد، کار امام این نیست که برای جامعه، خطوط ریلی، هواپیما و یا بنزین بیاورد؛ اگر چه این امور نیز با مدیریت و راهنمایی‌های ایشان، و انتصاب مدیران و مسئولان لایق و با کفایت و نیز کار متعهدانه‌ی زیر مجموعه، بسیار سریع و سالم انجام می‌پذیرد.

●- برخی گمان می‌کردند و می‌نمایند که با ظهور "امام"، دنیا مبدل به "تنبل‌خانه" می‌گردد! او می‌آید و همه کارها را انجام می‌دهد تا ما راحت بخوریم و بخوابیم! دشمنان را او نابود می‌کند، مشکلات را او مرتفع می‌نماید، نعمت هم که از زمین و آسمان می‌بارد، هر درد و مرض و بیماری را نیز با یک نگاه شِفا می‌بخشد و ...؛ و حال آن که حتی خداوند متعال که خالق، مالک، قادر و ربّ هست نیز چنین نمی‌نماید، چرا که رشد انسان، مرهون تفکر، تعقل، تدبر، سعی و تلاش خود اوست. چنان که فرمود: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى - و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست / النّجم، 39».

امام صادق علیه السلام، خطاب به کسی که آرزوی درک دوران ظهور را داشت، فرمودند (مضمون): «برو خوشحال باش که نه من امام زمان هستم و نه ظهور و قیام آغاز شده است، وگرنه خواب و خوراک راحتی نداشتی، باید شب تا صبح برای اصلاح امور مردم تدبیر می‌نمودی و از صبح تا شب نیز برای تحقق آنها کار می‌کردی و خلاصه آسایش امروز را نداشتی»!

رفع نیازها در عصر غیبت:

بدیهی است که بسیاری از انحرافات، معضلات، مشکلات و نیازهای جامعه که رفع و دفع آنها مستلزم حضور و حکومت امام معصوم علیه السلام می‌باشد، در زمانی که ایشان غایب هستند، یا به زندان افتاده‌اند، یا در حصر قرار گرفته‌اند و یا به هر دلیلی در رأس حکومت علنی قرار نگرفته‌اند، رفع و دفع نخواهد شد؛ که اگر قرار بود مشکلات در غیبت یا حبس ایشان همانگونه رفع و دفع گردند که در حضور و حکومت ایشان واقع می‌شود، دیگر نیازی به ظهور، قیام و حکومت ایشان باقی نمی‌ماند!

اما در عین، در هر کجا که فرد و یا جامعه، ضمن رجوع، پیروی، اطاعت و توسل، وظایف خود را به صورت معقول و برنامه‌ریزی شده و علمی انجام دهند، نصرت خداوند متعال شامل حال‌شان می‌گردد؛این وعده‌ی خداوند است و او خُلف وعده نمی‌کند. «إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ». و البته که این نصرت، توسط حجت خدا که "ولیّ الله" هستند می‌رسد و چگونگی‌اش را ربّ العالمین و ایشان می‌دانند.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ» (محمد صلوات الله علیه و آله، 7)

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد اگر خدا را يارى كنيد ياريتان مى‌كند و گام‌هايتان را استوار مى‌دارد.

مکرر فرمود که چه در دنیا و چه در آخرت، کفار و ظلمان، "ولیّ و نصیر" ندارند، اما آنان که ولایت خدا را گردن نهادند، خدا "ولیّ و نصیر" آنهاست، و به نصرت حتمی آنان وعده فرموده است؛ و امام هستند که ناصر الهی برای امتی در هر عصری می‌باشند.

چگونه نصرت می‌دهند؟

بهترین پاسخ این است که بگوییم: «ما چه می‌دانیم؛ مگر وقتی ظهور و حضور دارند، ما می‌فهمیم که چه کاری را چگونه انجام می‌دهند، در حالی که ما فقط صورت ظاهر برخی از کارها را می‌بنیم. – علم، حکمت، قدرت و مشیت از آن خداوند متعال است و البته که او "لطیف" است، پس هر گونه که اراده نماید، نصرت می‌نماید»؛ بنده‌اش را به گونه‌ای هدایت نموده و از معضلات می‌رهاند که خودش هم به وضوح درک نمی‌کند و دشمنش را نیز به گونه‌ای نابود می‌کند که خودش هم نمی‌فهمد از کجا خورده است! به این حقایق در قرآن مجید تصریح شده است.

اما می‌دانیم که هم هدایت با وسائل مربوطه‌اش انجام می‌پذیرد و هم نصرت، و البته سر سلسله‌ی جاری شدن هر فیضی، "حجت الله، ولیّ الله و امام هر عصری" می‌باشند. "کارهای خوب = فعل الخیرات"، به ایشان وحی می‌شود.

«وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ» (الأنبیاء، 73)

ترجمه: و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت می‌کردند و به ايشان انجام دادن كارهاى نيك و برپاداشتن نماز و دادن زكات را وحى كرديم و آنان پرستنده ما بودند.

●- علوم ما ناقص است و راه‌کارهایی که به نظر ما می‌رسد نیز بسیار محدود است و چاره‌جویی‌ها (مکرها و کیدهای) ما نیز ضعیف است؛ اما برای خداوند علیم، حکیم و منّان [چه برای دوست و چه برای دشمن] که چنین نیست. به عنوان مثال روشن: فرمود که در دل دشمنان شما رعب می‌اندازم؛ که این کار از نیروها و ادوات بر نمی‌آید؛ بلکه حالتی است که در قلب ایجاد می‌شود و این کار خداست. چنان که تمامی قدرت‌های جهان در جبهه‌ای‌ واحد [عراق، رژیم بعثت و صدام] علیه ما صف‌آرایی نمودند و با تمامی قوا و تسلیحات ممکن حمله کردند؛ ما نیز هیچ نداشتیم. اما آنها از ما ترسیدند و ما از آنها نترسیدیم! این همان نصرتی است که کار خداست، نه کار ما و یا دیگران؛ و این نصرت، توسط "ناصر الهی" می‌رسد که همان امام عصر علیه السلام است.

یا فرمود که شما را در دین‌تان و در جهادتان ثابت قدم می‌گردانم. این هم کارِ ثروت، قدرت و تسلیحات و حتی نماز شب نیست، بلکه کار خداست – نیرویی می‌بخشد که آن کار ما و دیگران نیست، بلکه همان «لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ العَلیِ العَظیم» می‌باشد – هزاران هزار راه‌کار و اسبابش پیش‌روی ما می‌گذارد که به ذهن ما خطور نمی‌کرد و ... . مشهورتر از همه، خروج اهل ولایت الله از ظلمات به نور می‌باشد «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ» که کار خودش است. اوست که مؤمنان را از ظلمات خارج می‌کند و به سوی نور می‌برد، که نور نیز همان "امام" است، و ولایت خدا نیز در ولایت آنان جریان دارد. «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا ... - ولىِّ شما تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده‌اند ... / المائده، 55 »

ظهور مرتبه‌ای:

مقوله‌ی ظهور حضرت، با حضور حضرت و دیدن ایشان بسیار متفاوت است و اصلاً مقوله‌ی ساده، سبک و راحتی نیست، به ویژه آن که این ظهور، برای تمامی انسان‌ها و عالم هستی تا فرا رسیدن قیامت است، نه فقط برای یک عده شیعه‌ی منتظر.

قرار نیست که اسلام و حکومت عدل الهی، فقط در چند شهر مثل تهران، قم، مشهد، مدینه، مکه و کوفه، استقرار یابد؛ بلکه قرار است که نظام استکباری کفر و سلطه جهانی ظلم، در سرتاسر جهان فرو ریزد و تمامی مردمان جهان، آزاد، بیدار، آگاه، بصیر و تسلیم حق گردند.

از این‌رو، هم چنان که "مرگ" به صورت  مرتبه‌ای و نفس به نفس می‌رسد، اما یک نفس، همان نفس آخر است – ظهور نیز مرحله به مرحله و مرتبه به مرتبه می‌رسد، و یک گام، و یک لحظه، همان گام و لحظه‌ی آخر می‌باشد که با قیام ایشان در کنار کعبه معظمه رخ می‌دهد. و البته در هر مرتبه، امتحانی هست برای نیل به مرتبه‌ی بالاترِ بعدی. خواه برای فرد، خواه برای جامعه.

امامت و امام:

اگر مردم یک جامعه [حتی اگر به اسم شیعه باشند]، ندانند "ولایت" چیست و امامت کدام است"؛ مقام و شأن امام را نخواهند شناخت، اگر چه از حضرت امیرالمؤمنین، امام علی تا حضرت بقیة الله، امام مهدی علیهم السلام را به عنوان امامان نام ببرند! آحاد چنین جامعه‌ای، نه از وظایف امام باخبر می‌باشند و نه از وظایف خود در برابر امام. لذا به مرتبه‌ی پایانی ظهور نخواهند رسید.

بی‌تردید مقصود از «مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیة»، فقط شناخت ظاهری و شناسنامه‌ای نبوده است، چرا که جاهلان بسیاری می‌دانستند و می‌دانند که امامان کیانند و برخی نه تنها آنها را می‌شناختند، بلکه با آنها آمد و شد و گفتگو نیز داشتند، چنان که شمر خودش از سربازان لشکر امیرالمؤمنین علیه السلام بود و طلحه و زبیر در این میدان، افراد ساده‌ و کمی نبودند، اعضای سقیفه نیز همه اصحاب بودند و بسیاری از آنان در غدیر خم حضور داشتند و حتی در بیعت از دیگران سبقت جسته بودند، و مباحث استدلالی مأمون در اثبات امامت کم نظیر است! بلکه مقصود این است که باید "امامت" را بشناسی، تا بتوانی "امام زمانت" را بشناسی و هر که نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است!

نکته- 1:

پس هر گاه "امامت" را شناختیم، "امام زمان علیه السلام" را چنان خواهیم شناخت که مقوله‌ی "غیبت و ظهور" از این حیث برایمان مساوی می‌شود، مانند شیعه‌ی ری نسبت به حضور امام عصر در کوفه و یا خراسان. در چنین حالتی، فقط دغدغه‌ی انجام تکلیف و نقش‌آفرینی در تحقق وعده‌ی الهی و کار برای رهایی امام زمان علیه السلام، از بند و حصر "غیبت" باقی می‌ماند.

نکته- 2:

نه مشکلات جامعه منحصر به ظاهر مشکلاتی می‌باشد که ما شناخته و یا مبتلا شده‌ایم، و نه کار امام زمان در هر عصری منحصر به رفع مشکلات ظاهری جامعه می‌باشد، و نه مشکلاتی که با ظهور و حکومت مرتفع می‌گردد، در دوران غیبت مرتفع خواهد شد.

در سوره‌ی قدر، آیه‌ی مبارکه‌ی «تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ»، مربوط به ایشان و نزول تمامی مقدرات (اندازه) عالم هستی به ایشان می‌باشد – در سوره‌ی یس، آیه مبارکه 12 «إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ - آرى ماييم كه مردگان را زنده مى‌سازيم و آنچه را از پيش فرستاده‏ اند با آثار [و اعمال]شان درج مى‌كنيم و هر چيزى را نزد امام آشکار برشمرده‏‌ايم» مربوط به ایشان می‌باشد؛ و «وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ» ایشان هستند و خلاصه آن که اسلام و قرآن، با امام محفوظ می‌ماند، منتشر می‌گردد و استمرار می‌یابد؛ چه قبل از ظهور و چه بعد از ظهور. و البته این امور نیز همه نیازهای اساسی جامعه بشری می‌باشند.

●- امام مهدی علیه السلام فرمودند: «إِنَّا غَيْرُ مُهمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُم وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُم وَ لَو لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأوَاءُ وَ اصطَلَمَكُمُ الْأَعدَاءُ» (احتجاج، ج2، ص497)

ترجمه: همانا، ما در رعايت حال شما كوتاهى نمى‌‏كنيم و شما را از ياد نمى‌‏بريم؛ چه، در غير اين صورت سختی‌ها و گرفتاری‌ها برشما فرو مى‌آيد و دشمنان شما را ريشه‏ كن كرده و از بين مى‏برند.»

همین یعنی حل مشکلات جامعه در عصر غیبت.

مشارکت و هم افزایی (پرسش و نشانی لینک پاسخ)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

امام زمان که اکنون حضور دارند ولی غایب هستند، چگونه نیاز جامعه انسانی را برطرف می‌کنند؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9920.html

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

          

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی