پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

البته که این توجیه، از بغض و کینه نسبت به مؤمنان می‌باشد، نه از سر محبت و مودّت نسبت به آنها!

نارضایتی‌ها، ناراحتی‌ها و غم‌های مؤمنان از ظلم‌ها و جنایات نظامات سلطه، که سبب بیداری، بصیرت، قیام و مقاومت آنها می‌شود، کفار و مستکبران را ناراحت و نگران می‌کند؛ لذا از راهی وارد می‌شوند تا القا کنند که برای هیچ ظلم و جنایتی نباید ناراحت شوید و حتی باید خوشحال هم بشوید که ظلم ما، سبب رشد مؤمنان می‌شود، پس، باید از ما تشکر هم بنمایید!

برخی نیز دوست دارند از هر مطلبی، یک معنای معکوس، کج‌ و معوج و ... برداشت ‌کنند و همیشه نتیجه‌ای خلاف بگیرند تا خود و دیگران را گمراه کنند.

اما ما در این مطلب به اصل پرسش و پاسخ آن می‌پردازیم.

●- رنج و سختی یعنی چه و چیست؟ و چه کاری در این دنیا، رنج و سختی ندارد و کدام رشدی مستلزم تحمل رنج و سختی و گذر از آن نمی‌باشد؟! لذا فرمود: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ - به يقين ما انسان را در سختى (و رنج) آفريديم. / البلد، 4»

نه تنها این دنیا بهشت نیست که در آن سختی و رنج نباشد، بلکه پُل گذر و دار فناست؛ پس هر لحظه‌اش سختی و رنج دارد.

ازدواج سخت است، زایمان سخت است، به دنیا آمدن برای جنین نیز سخت است، نفس کشیدن سخت است، خوردن و خوابیدن، تحصیل علم و کار، تأمین معاش، کسب درآمد، حفظ سلامت، زندگی اجتماعی و رعایت منافع جمع، حدود و مقررات، شناخت دوست و دشمن، یاری دوست و دوری و دور کردن دشمن (خواه جهل و رذیله‌های اخلاقی باشد و یا دشمنان بیرونی)، عبادت، گناه ... و خلاصه همه چیز سخت است و هر سختی، رنجی هم به همراه دارد.

●- بنابراین، هر کوششی و رسیدن به نتایج و دستاوردهای مطلوب [حق یا باطل]، برای همگان دشوار است و هیچ رشدی بدون تحمل رنج و سختی محقق نمی‌گردد.

کفار، مشرکان، منافقان، غافلان، عاصیان و گناهکاران نیز چه برای رسیدن به اهداف ارزشی مادی و یا اهداف ضدارزشی، متحمل زحمت، سختی و رنج می‌شوند؛ منتهی این سختی‌ها الزاماً برای آنان سبب رشد نمی‌شود، اگر چه به موفقیت‌ها، امکانات یا رفاهیات موقتی دست یابند.

●- وقتی در دین، سخن از رشد، کمال، رفاه و سعادت "انسان" مطرح می‌شود، زندگی او از دنیا تا حیات اخرویش مدّ نظر می‌باشد؛ بنابراین، تلاش‌ها و تحمل زحمات، سختی‌ها و رنج‌ها، سبب "رشد انسانی" در او می‌شود؛ و "ثواب دارد"، یعنی به نتایج مطلوب، خیر و سعادت ابدی می‌انجامد.

خوشحالی یا ناراحتی؟

یک – مشأ و سبب "خوشحالی یا ناراحتی"، "رضایت یا عدم رضایت" می‌باشد. هر گاه کسی یا جامعه‌ای به رویکردی، اتفاقی، حادثه‌ای یا کاری راضی بود، خوشحال می‌شود و هرگاه ناراضی بود، ناراحت می‌شود.

وقتی پدر و مادر، کودک خود را برای اولین بار به مدرسه می‌برند، چه بسا او گریه کند و این تغییر محیط و برنامۀ جدید زندگی، برای او بسیار سخت و رنج‌آور باشد؛ اما والدین راضی و خوشحال می‌شوند که او را در مسیر تحصیل و کسب علم قرار داده‌اند.

فرض کنید که عزیز شما [پدر، مادر، همسر، فرزند و ...] که فرد بسیار مؤمنی هم هست، به شدت بیمار شده، تحت عمل جراحی قرار گرفته، روی تخت بیمارستان است و ...؛ بدیهی است که این سختی‌ها، در نهایت خیرهایی برای او دارد، از جمله آن که چون مؤمن است، سبب بخشش قصورها و تقصیرهایش می‌گردد؛ اما کسی که از بیماری و رنج او در بستر [به هر بهانه‌ای] خوشحال شود، قسی القلب است و البته ادب و تربیت نیز ندارد، چنان که امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند: «لَیسَ مِنَ الْأَدَبِ إِظْهَارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الْمَحْزُون - اظهار شادی در برای شخص غم دیده، خلاف ادب است / تحف العقول، ص 489».

یک عده نیز از تحقیر و مسخره کردن دیگران، شکست و حتی مصیبت دیگران، به مضحکه گرفتن همه چیز و از جمله دین خدا و بالتبع مؤمنان، در قالب پرسش، شبهه، طنز و یا رفتارهای نکوهیده، بسیار راضی و خوشحال می‌شوند!

دو - " خوشحالی یا ناراحتی"، به "مواضع شخصی" که متناسب با اهداف و منافع اتخاذ نموده بستگی دارد. لذا برخی نسبت به چیزی خوشحال می‌شوند و برخی دیگر نسبت به همان ناراحت می‌شوند.

برخی، از آزار و اذیت، و سختی و گرفتاری مردمان مستضعف، یا مسلمانان و به ویژه مؤمنان، بسیار خوشحال می‌شوند؛ و یک عدۀ دیگر، به خاطر برخوداری از عقل، قلب، فطرت، اخلاق، خوی انسانی و یا فراتر از آن، بخورداری از باورها و فرهنگ دینی، از وارد شدن هر گونه صدمه‌، تألم، آزار و اذیت به هر انسانی ناراحت می‌شوند.

●- امریکا، انگلیس، فرانسه و سایر متحدان اروپایی و نیز نوکران عربی و البته ستون پنجم آنها در هر کشوری، برای قتل عام، نسل‌کُشی، چپاول، آزار و اذیت، تحمیل تحریم و فقر بر مسلمانان، خیلی زحمت می‌کشند، بسیار هزینه می‌کنند و البته سختی و رنجش را نیز تحمل می‌کنند!

آنها با این تلاش باطل، در دنیا و آخرت به قهقرا می‌روند؛ ولی مؤمنان با صبر، بصیرت، مجاهدت و تحمل این سختی‌ها و رنج‌ها، در دنیا و آخرت به سعادت می‌رسند.

در این میان، یک عده به تناسب باورها، شخصیت، فرهنگ، اخلاق، اهداف و منافع خود، به هزینه و تحمل سختی ظالمان خوشنود، راضی و خوشحال می‌شوند؛ و یک عده نیز ضمن تألم از این همه ظلم، به بیداری، هوشیاری، صبر و مجاهدت مؤمنان خوشحال و راضی می‌شوند.

بنابراین، ریشۀ این خوشحالی‌ها و ناراحتی‌ها، در خود شخص است و به عقل، شعور، فرهنگ و انسانیت او بستگی دارد، نه به اتفاقاتی که بیرون برای دیگران رخ می‌دهد!

●- پس هر کسی باید ببیند که به چه امری خوشحال می‌شود و چرا؟! و اگر از آزار، اذیت، تحمیل رنج‌ها و مصیبت‌ها بر مردم عادی، مستضعفان جهان و از جمله مؤمنین، خوشحال می‌شود، خود را توجیه نکند و به خود و دیگران دروغ نگوید که به خاطر رشد آنان خوشحال می‌شوم! بلکه باید در شناخت‌ها، باورها، فرهنگ، شخصیت، اخلاق و انسانیت خود بازنگری نماید.

امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

«التَّبَجُّحُ بِالْمَعَاصِی أَقْبَحُ مِنْ رُکوبِهَا - شادی به گناه، از انجام آن زشت‌تر است / تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص 187»

«شَرُّ الْأَشْرَارِ مَنْ یتَبَجَّحُ بِالشَّر - بَدترین بَدان کسی است که از انجام کارهای بد شاد شود / عيون الحكم و المواعظ، ص 294»

سه – در هر حال، موافقت، رضایت و خوشحالی و یا مخالفت، نارضایتی و ناراحتی نسبت به هر شخص، گروه، امر یا جریانی، هم سنخی ایجاد می‌کند؛ لذا راضی و خوشحال به ظلم، او را در ردیف ظالمان قرار می‌دهد و راضی و خوشحال به رشد، کمال، نجات، رفاه و سلامت بشریت و از جمله مؤمنان، او در دنیا و آخرت را همردیف همانها قرار می‌دهد. چنان که در مورد پذیرش ولایت [دوستی و سرپرستی] غیر مسلمانان، به بندگان مؤمنش فرمود:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ» (المائدة، 51)

- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! يهود و نصارى را ولّى (سرپرست، دوست و تكيه گاه خود،) قرر ندهید! آنها اولياى يكديگرند؛ و كسانى كه از شما ولایت آنان را برگزینند، از آنها هستند؛ خداوند، جمعيّت ستمكار را هدايت نمى‌كند.

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما.

پرسش:

اگر رنج و سختی مؤمنان سبب رشد آنها می‌شود و برایشان ثواب هم دارد، پس باید از این که مؤمنان رنج و سختی می‌کشند، خوشحال نیز بشویم، نه ناراحت و مغموم؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/social/11376.html

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون