پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

هم راجع به اظهار "حق به جانبی" دروغ می‌گویند و هم راجع به شهدای عزیزمان.

بستگی به موضوع دارد. نمی‌شود یک اخلاق، یک روش و یک سیاست را به هر موضوع و موضعی تعمیم بخشید. آیا شاکی و متشاکی در محکمه،  هر کدام خود را حق به جانب نمی‌بینند؟!

●- گاه به فرموده امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام: «كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ – کلمه‌ای که اراده باطل از آن شده است / نهج البلاغه، حکمت 189» صورت می‌پذیرد، یعنی در گفتار یا عمل، کلمۀ حقی ایفاد می‌گردد که قصد و اراده از آن "باطل" است؛ که روش خوارج چنین بود و خوارج امروزی نیز دقیقاً همین روش را دنبال می‌کنند.

اینها اگر دم از عدالت بزنند، آن را علیه عدل و عادل به کار می‌برند – و اگر از تواضع بگویند، آن را در مقابل دشمنان توصیه می‌کنند – و اگر سخن از ضرورت مقابله بگویند، علیه ولیّ الله و امام برحق [ولایت] جبهه می‌گیرند - و اگر قرآن به دست بگیرند، جهت مقابله با اسلام و ولایت می‌باشد!

●- گاهی "خلط مبحث" صورت می‌پذیرد که بیشتر عمدی و برای ایجاد انحراف در اذهان می‌باشد؛ مثل این که ادعای "حق به جانب" بودن در بیان یا عمل را با "تفرعن، عجب و تکبر"، هم ردیف می‌کنند!

    ●- و گاهی [البته بیشتر]، این القائات دروغ، جنبه سیاسی دارد! می‌خواهند القا کنند که در رویارویی با دشمن، به مواضع خود یقین نداشته باشید و به خود حق ندهید! خب، چه باید کرد؟! بگوییم: «هر دو بر حق هستیم» - یا به دشمن بگوییم: «تو هم برحق هستی»؟!

دقت نماییم که "برخورد با قدرت"، بسیار متفاوت است "تفرعن"؛ می‌خواهند القا کنند که اگر با قدرت مقابل دشمن بایستید، تفرعن است!

می‌گویند: «اگر خود را حق به جانب بدانی و یا ظاهر کنی، تکبر است!»؛ به فرض که تکبر باشد، مگر تکبر همه جا بد است؟! امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «التَّكَبُرُ علي المتكبِّرِ هُوَ التّواضُعِ بِعَيْنِهِ - تكبر در برابر شخص متكبر عين تواضع است. / نهج البلاغه، حكمت 410»

خداوند به کسانی که مؤمنند و در جایگاه و موضع برحق قرار دارند، می‌فرماید: «شما برترید»؛ حال چه کند، بگوید: «نه، این عجب و تکبر می‌شود»؟!

«وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» (آل عمران، 139)

- و سست نشويد! و غمگين نگرديد! و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد!

«فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ» (محمد صلوات الله علیه و آله، 35)

- پس هرگز سست نشويد و (دشمنان را) به صلح (ذلّت بار) دعوت نكنيد در حالى كه شما برتريد، و خداوند با شماست و چيزى از (ثواب) اعمالتان را كم نمى‌كند!

●- اگر کسی در ایمان، تقوا، نیّت، خلوص، مواضع و عملکرد به حق و بر حق است، بدیهی است که آن را در گفتار و عمل خود نشان می‌دهد و این اعلام صریح مواضع است، نه "تفرعن، عجب و تکبر"!

می‌خواهند با این لفاظی‌ها القا کنند که حتی اگر ایمان داشتید و در مقابل کفر و کافر قرار گرفتید، خود را حق به جانب ندانید – اگر در مقابل ظالم قرار گرفتید و به شما ظلم می‌شود، به هیچ وجهی اظهار و مقابله نکنید - حتی اگر می‌دانید که برحق هستید، به هیچ وجهی آشکار، علنی و اعلام ننمایید!

این، ترویج "کفر" است که یعنی: «پوشاندن حق»!

●- خداوند متعال درباره بهترین گفتار [که همان اظهار و علنی کردن است] می‌فرماید:

«وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ» (فصلت، 33)

- چه كسى خوش گفتارتر است از آن كس كه دعوت به سوى خدا مى‌كند و عمل صالح انجام مى‌دهد و مى‌گويد: «من از مسلمانانم»؟!

و می‌فرماید:

«ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ» (النّحل، 125)

- با حكمت و اندرز نيكو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشى كه نيكوتر است، استدلال و مناظره كن! پروردگارت، از هر كسى بهتر مى‌داند چه كسى از راه او گمراه شده است؛ و او به هدايت يافتگان داناتر است.

و ده‌ها آیۀ دیگر که به ضرورت اظهار حق به جانب بودن، برای کسی که برحق است، دلالت دارد.

شهداء

از شهداء مایه می‌گذارند و نام آنها را می‌آورند تا به القای خود قداست ببخشند!

یعنی چه که «شهدا خود را حق به جانب نمی‌دیدند، با اینکه یقین داشت حق به جانب آنهاست»، بالاخره اگر یقین داشتند که حق به جانب آنهاست، خود را حق به جانب می‌دیدند.

رزمنده اگر حق را نشناسد، مواضع خود را بر حق نداند، کار خود را حق تشخیص ندهد که اصلاً به میدان جنگ نمی‌رود. او نمی‌رود که الزاماً کشته (شهید) شود، بلکه با مال و جان به میدان می‌آید که مبارزه کند، دشمن را هدف قرار دهد و از پای درآورد؛ حال یا زنده می‌ماند، یا مجروح می‌شود و یا به شهادت نیز نائل می‌گردد.

بنابراین، حضور یک مجاهد در میادین متفاوت "جهاد فی سبیل الله" و یا جنگ "قتال فی سبیل الله"، خودش بهترین و کامل‌ترین اظهار و اعلام حق به جانبی می‌باشد.

آیا اهل عصمت علیهم السلام، خود را حق به جانب نمی‌دانستند؟! آیا در میادین نبرد، خود را حق به جانب نمی‌خواندند؟! آیا در عرصه‌های دیگر، خود را برحق ندانسته و به حق و پیروی از خود دعوت نمی‌نمودند؟!

●- بدیهی است که "تفرعن، عجب و تکبر"، از بدترین حالات و مواضع انسان می‌باشد و خداوند سبحان، برخورداران از این خصلت‌ها و رفتارهای نکوهیده را از رحمت خود دور می‌نماید و مشمول لعن و عذاب خود می‌گرداند؛ اما این چه ربطی به "خود را حق به جانب دیدن و اظهار آن دارد"؟!

 مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

آیا حق به جانب برخورد کردن خوب است یا بد‌؟ می‌گویند: شهدا با  این که می‌دانستند مُحق هستند، خود را حق به جانب نمی‌دیدند، و با احدی حق به جانب و از سر تفرعن و عجب برخورد نمی‌کردند!

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/social/11403.html 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون