x-shobhe  : دلیل روشن، همان حکمت و عدالت و نظم در آفرینش است. انسان دنبال هر چیزی برود، به همان می رسد.

انسان فطرتاً عاشق [کمال] است و تنها انگیزه‌ی حرکت نیز همان عشق است. معرفت (شناخت) و علم می‌توانند چراغ راه باشند، اما هیچ گاه عامل و انگیزه‌ی حرکت نیستند. انسان هر کاری که می‌کند، از روی محبت است و چون دوست دارد انجام می‌دهد. لذا اغلب کارهای خلافی که انجام می‌دهد، خود به ضرر و زیان آن واقف است، اما چون به آن علاقه و محبت دارد، انجام می‌دهد.

خداوند متعال در قرآن کریم آیات بسیاری برای روشنگری عقل و نیز رشد علمی بیان نموده و مکرر تأکید به تعقل، تفکر و تدبر نموده است، اما اینها همه برای روشن کردن راه است، لذا وقتی می‌خواهد دستور حرکت دهد، به عامل «محبت» استناد نموده و می‌فرماید که به بندگانم بگو اگر خدا را دوست دارید، مرا تبعیت کنید. تبعیت، دنباله‌روی و حرکت است.

«‌قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» (آل عمران، 31)

ترجمه: بگو اگر خدا را دوست دارید، پس از من تبعیت کنید تا خدا هم شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشاید و خداوند بخشاینده و مهربان است.

پس، انسان از آن جهت که نیازمند و عاشق کمال است، ابتدا کمال مطلوب را هدف می گیرد، سپس به آن محبت می‌اندازد و این محبت سبب حرکتش به سوی محبوب می‌گردد. و در طی طریق سعی می‌کند تا بیشتر و بیشتر رنگ و بوی محبوب را به خود بگیرد تا به بتواند به او نزدیک‌تر گردد. خواه محبوب نهایی و معشوق او «الله» باشد و یا غیر از او.

محبوب‌ها که همان اهداف هستند، گاه در راستای یک دیگر قرار می‌گیرند. به عنوان مثال انسان دبستان، دبیرستان ، دانشگاه و کتاب را دوست دارد، برای رسیدن به علم و یا پول را دوست دارد برای رسیدن به رفاه. و همین طور رسول خدا (ص)، قرآن‌، اهل بیت (ع)، اسلام، نماز و سایر اوامر الهی را دوست دارد برای قرب به الله جل جلاله. و همین طور است اگر دل به دنیا و مظاهرش بسته باشد و هدفی جز دنیا و زندگی حیوانی نداشته باشد.

آخرت بازتاب، نتیجه‌ی این دنیا است. پس اگر آدمی در دنیا محبوبی داشته باشد و به دنبال او برود و دائم به یاد او و با او باشد و به رنگ و بوی او درآید و هدفی جز رسیدن به او نداشته باشد، در آخرت نیز با او محشور می‌گردد. لذا فرمود: در قیامت هر انسانی را با «امامش»، یعنی آن کسی که پیروی‌اش را می‌کرده فرا می‌خوانیم و بالتبع هر کسی همانجایی می‌رود که محبوب و امامش می‌رود و چون در دنیا تابع او بود، در آخرت نیز تابع او خواهد بود.

«یوم ندعوا کل اناس بامامهم فمن اوتی کتابه بیمینه فاولئک یقرؤن کتابهم و لا یظلمون فتیلا و من کان فی هذه اعمی فهو فی الآخرة اعمی و اضل سبیلا» ﴿الإسراء، ۷۱﴾

ترجمه: روزی که ما تمام افراد بشر را به توسط امام‌های خودشان خواهیم خواند، کسانی که نامه عمل بدست راست آنان داده شود، کتاب و نامه عمل خود را میخوانند، و می‏دانند که باندازه آن خط کوچک که روی درز و شق هسته خرما قرار دارد، به آنها ظلم ننموده‏ایم، و اما کسانیکه در این دنیا چشم دل خود را کور نموده‏اند آنان در آخرت کور و راه آنان گم خواهد بود  .

از این رو، هر کس، هر شخص یا چیزی را دوست داشته باشد، با او محشور می‌گردد. چرا که در دنیا نیز به سراغ او رفته و تابع او گردیده و فکر، ذهن، عقل و قلبش با او (محبوب) محشور بوده است.

کلمات کلیدی:  گوناگون