پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): «قانون جذب» یک واژه کلی و یکی از قوانین خلقت است که در عالم معنا و عالم ماده تجلی و ظهورش به وضوح دیده می‌شود. پس، «آیا با اسلام تضاد دارد» معنا و مفهومی ندارد.

در عالم ماده، وجود مغناطیس و جاذبه مغناطیسی که سبب تجمیع، جلوگیری از پاشیدگی، جهت گرفتن، پیوستگی، بُعد، ثبات و نظم در تمامی عالم ماده می‌گردد به اثبات رسیده و کلاً برای همگان مشهود است.

اما، در بُعد معنا نیز می‌دانیم هر گرایشی به خاطر جاذبه است، هر خوشایندی به خاطر جاذبه است، هر کششی به خاطر جاذبه است که نقطه مقابلش نیز «دافعه» می‌باشد و این معنا در «حبّ و بُغض» تجلی می‌یابد. در مرتبه پایین‌تر وجود که عالم حیوانی می‌باشد که در این عالم، «حبّ و بغض» در «شهوت و غضب» تجلی می‌یابد و در مرتبه پایین‌تر، اسفل و دَنی وجود که همین دنیای جرم و ماده است، در «جاذبه و دافعه»ی مغناطیسی تجلی می‌یابد.

الف - اما، نتیجه‌گیری از این حقیقت مشهود در مراتب عالم وجود، هیچ ربطی به این ندارد که انسان اگر اراده‌ای کرد و در اراده‌اش نیز مصمم بود، حتماً اراده‌اش محقق گردد و آن هم کائنات آن را برآورده نمایند(؟!)

در این عالم انسان کامل‌تری از اهل عصمت صلوات الله علیهم اجمعین وجود ندارد و بالتبع عزمی راسخ‌تر و یقینی‌تر از عزم و اراده آنها وجود ندارد، اما همه اراده‌ی آنها محقق نمی‌گردید.

حضرت امیرالمؤمنین علی علی السلام، خود می‌فرماید:

«عَرَفْتُ اللَّهَ بِفَسْخِ الْعَزَائِمِ وَ حَلِّ الْعُقُودِ وَ نَقْضِ الْهِمَمِ» (نهج البلاغه، حکمت 242)

ترجمه: من خداوند سبحان را شناختم با بر هم زدن تصمیمات و گشودن بسته‌ها و شکستن همّت‌ها. [چون همه چیز وفق تصمیم و مراد آدمی پیش نمی‌رود، معلوم می‌شود که امور را رشته به دست دیگری است].

ب – کائنات یعنی چه؟ ما خودمان نیز از اجزای کائنات هستیم. آیا کائنات چیزی جز سایر مخلوقاتی چون ما هستند و آیا فقر و نیاز به غیر، ذاتی همه کائنات نمی‌باشد؟! پس کائنات چه کاره هستند که بتوانند اراده‌ی ما را محقق نمایند؟!

انسان خودش اکمل و اشرف مخلوقات است و اگر قرار بود در کائنات موجودی باشد که بتواند خواست‌ها و اراده‌ها را محقق نماید، همان انسان بود، در حالی که همین انسان خودش ضعیف و فقیر است و حتی نمی‌تواند یک مگس خلق کند و یا اگر مگسی در مکثی کوتاه چیزی از او ربود، آن را پس بگیرد:

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ» (الحج، 73)

ترجمه: اى مردم مثلى زده شد پس بدان گوش فرا دهيد كسانى را كه جز خدا مى‏خوانيد هرگز [حتى] مگسى نمى‏آفرينند هر چند براى [آفريدن] آن اجتماع كنند و اگر آن مگس چيزى از آنان بربايد نمى‏توانند آن را بازپس گيرند طالب و مطلوب هر دو ناتوانند.

ج – بسیار توجه داشته باشیم که تمامی واژگانی چون: «جاذبه»، «چاک‌راه» و ...، همه بهانه و حاشیه هستند و هدف، مقصود و غرض آن است که نگاه انسان را [حتی به خدا، نماز یا دعا]، کاملاً مادی کنند و القا کنند که مثلاً کائنات حاجت را بر می‌آورند و اراده را محقق می‌کنند.

بله، خداوند متعال بی‌سبب به انسان عقل، شعور، اختیار و اراده نداده است و در این نظام خلقت، بر اساس علم، حکمت و مشیت الهی، بسیاری از اراده‌های خوب و یا بد [طبق قوانین علیت و معلول، سبب و مسبب، تأثیر و تأثر، عمل و عکس العمل و ...] محقق می‌گردد، بسیاری نیز محقق نمی‌گردد، چرا که نظم و ربوبیت کائنات و خلق همه سلسله علل در اختیار انسان نمی‌باشد.

اما این کار کائنات نیست و کائنات عقل، شعود، اختیار و اراده‌ای والاتر از انسان ندارند که بخواهند اراده‌ی انسان را محقق کنند. بدیهی است که انسان [نه جماد یا حیوان انسان نما، بلکه انسان] به اذن الهی بر کائنات محیط است و نه کائنات بر انسان.