چند وقته که مقولهی گیاه خواری و یا خام خواری خیلی زیاد شده و رواج یافته، میخواستم بدونم که آیا اینها مورد تایید اسلام هست. میگن که گوشت خوردن انسان رو مثل حیوانات درنده میکنه و ما حق نداریم گوشت حیوانات رو بخوریم، اونا گناه دارن. و خلاصه کلی فلسفههای اینجوریه خودشونو دارن. حالا می خواستم بدونم که نظر اسلام درباره تغذیه چی هستش؟ (لیسانس / تهران)
پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): عوامِ خرافهگرا، عوامِ خرافهگراست؛ حال فرقی نمیکند که نامش مسلمان باشد و در یک کشور و فرهنگ اسلامی زندگی کند، و یا نامش مسیحی، بتپرست و بیدین و ... باشد و در هندوستان یا انگلستان زندگی نماید. در هر حال او عوام است و خودش را به دست امواج میسپارد، و از سخنان خرافهگرایانه نیز بیشتر از علم، عقل و سخن حکیمانه و منطقی خوشش میآید. و البته دشمنان نیز از این عوامی و خرافهگرایی، نهایت سوء استفادههای سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و ... را میبرند.
●- به عنوان مثال: تا آنجایی که بحث از این است که آیا گیاهخواری بهتر است و یا گوشتخواری و یا هر دو؛ یک بحث علمی میباشد، با بیان علمی فواید و مضار هر کدام؛ اما قرار دادن یک فلسفهی مندرآوردی و موهومی، تحت عنوان "حیوانات گناه دارند"، یعنی چه و برای چیست؟! مگر حیوانات از عقل و اختیاری چون انسان برخوردارند و مگر به آنان تکلیف شده است که به واسطه سرپیچی از آن، گناهکار قلمداد شدهاند؟! مگر فیل میتواند مانند گربه گوشتخواری کند، یا پلنگ میتواند مانند کرگردن علفخواری کند؟ یا خفاش میتواند مانند زنبور از شیره و شهد گُل تغذیه نماید، یا کوسه ماهی میتواند مانند زرافه از برگ درختان بخورد؟! و اگر منظورشان از "گناه دارن"، دلسوزی برای آنهاست، خطاست، چرا که اولاً گیاهان نیز جان دارند، پس گیاه نیز نخورند و ثانیاً حیوانات برای فواید بسیاری، از جمله خوردن گوشت و شیرشان توسط انسان آفریده شدهاند و اساساً نظام رشد و بقای جاندار، بر همین خوردن استوار شده است.
پس رنگ فلسفی دادن به تبلیغ گیاهخواری، آن هم فلسفهای مبتنی بر گناه و صواب و یا عاطفه و دلسوزی، بر چه مبنایی و برای چه اهدافی است؟!
اسلام و تغذیه:
اسلام عزیز، توجه ویژهای به تغذیه و چگونگی رفع سایر نیازهای بدن دارد؛ چرا که انسان (روح) با این بدن در دنیا زندگی میکند و بدن تنها ابزار او برای رسیدن به اهداف بلندش میباشد و بالاخره آن که "روح و بدن"، تأثیر و تأثر متقابلی دارند. اگر فرمود: «ایمان و عمل صالح»، برای همین است؛ ایمان، گرایش، تعلق و موضعگیری روح است و کار بدن نیست، عمل نیز با بدن انجام میپذیرد.
بدن، وقتی گرسنه یا تشنه میشود، نیازمند به نوشیدن و خوردن میگردد، درست مانند یک حیوان گرسنه و تشنه است و برای بدن، فرقی ندارد که نوشیدنی و خوردنی آن، حلال است یا حرام؟ این کار روح، با ابزار عقل و وحی میباشد.
موارد مربوط به چگونگی تغذیه، در آموزههای قرآنی و حدیثی [فرهنگ غنی اسلام عزیز]، آن قدر فراوان و متعدد است که اگر کسی بخواهد فقط آیات و احادیث را پشت سر هم و بدون هیچ توضیحی بنویسد، چندین جلد کتاب میشود. لذا ما نیز نمیتوانیم در چند جملهی کوتاه، پاسخگو باشیم. اما به چند نکتهی مهم میشود اشاره نمود:
الف – اسلام قبل از بیان انواع و اقسام خوردنیها و نوشیدنیهای جایز، دستورالعملهای کلّی دارد؛ مانند: توجه و دقت همه جانبه به آن چه میخواهیم و بنوشیم - « فَانْظُرْ إِلَى طَعَامِكَ وَشَرَابِكَ - به خوراك و نوشیدنى خود بنگر (نظارت داشته باش)» - آن چه حرام شده نخور و ننوش – شکم را پر نکن – قبل از گرسنگی نخور و قبل از سیری دست بکش – لقمه را کوچک بردار و زیاد بجو – آب (نوشیدنی) را یک نفس سر نکش – انواع و اقسام خوراکیهای گوناگون را در یک وعده به هم در نیامیز و نخور ... .
●- اگر شنیدهاید که حضرت امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام، فقط طعام یک نوع خورشت میخوردند، فقط از روی تقوا و زهد نبود، بلکه تقوا و زهد ایشان در هر موردی، عین علم و حکمت بود.
●- علم امروز نیز به فواید تمامی این دستورات کلی و جزئی و مصداقی پی برده است و کتابهای متعددی، به نام کشفیات خودشان، ثبت و درج نمودهاند.
ب – اسلام عزیز، قبل از بحث در مورد مصادیق خارجی، در هر موضوعی و از جمله خوردن و آشامیدن، از «افراط و تفریط» برحذر میدارد و آن را نشانهی "حماقت" معرفی کرده است و فرقی ندارد که موضوع معنوی و اعتقادی باشد یا مادی و مربوط به تغذیه و رفع سایر نیازهای بدن. چنان که باب العلم و الحکمة، امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام، در هر دو مورد، بیان صریح، علمافزا و هدایت بخشی دارند:
اعتقادی:
«سَیهلِكُ فِی صِنفانِ: مُحِبٌّ مُفرِطٌ یذهَبُ بهِ الحُبُّ إلى غَیرِ الحَقِّ ، و مُبغِضٌ مُفرِطٌ یذهَبُ بهِ البُغضُ إلى غیرِ الحَقِّ ، و خَیرُ الناسِ فِی حالاً النَّمَطُ الأوسَطُ فَالْزَمُوهُ.» (نهج البلاغة: الخطبة 127)
ترجمه: بزودى درباره من دو گروه هلاك شوند: دوستدار افراطى كه دوستى، او را به ناحق (راه باطل) كشانَد و دشمن افراطى كه دشمنى، او را به ناحق (باطل) بَرَد. و بهترین حالت مردم درباره من راه میانه است. پس این راه را در پیش گیرید.
بدن و نفس:
«لقد عُلِّقَ بِنِیاطِ هذا الإنسانِ بَضعَةٌ هی أعجَبُ ما فیهِ : و ذلكَ القلبُ ، و ذلكَ أنَّ لَهُ مَوادَّ مِن الحِكمَةِ و أضدادا مِن خِلافِها ، فإن سَنَحَ لَهُ الرَّجاءُ أذَلَّهُ الطَّمَعُ ، و إن هاجَ بهِ الطَّمَعُ أهلَكَهُ الحِرصُ، و إن مَلكَهُ الیأسُ قَتَلَهُ الأسَفُ ··· و إن أفرَطَ بهِ الشِّبَعُ كَظَّتهُ البِطنَةُ ، فَكُلُّ تَقصیرٍ بهِ مُضِرٌّ ، و كُلُّ إفراطٍ لَهُ مُفسِدٌ». (نهج البلاغة : الحكمة 108)
ترجمه: به رگى از رگهاى بدن این انسان گوشت پارهاى آویخته كه شگفت انگیزترین عضو اوست و آن قلب است؛ زیرا كه در آن مایه هاى حكمت و مایه هاى ضد حكمت وجود دارد. به طورى كه اگر امید و آرزو به آن [قلب ]دست دهد، طمع خوارش گرداند و اگر طمع آن را به هیجان آورد، حرص نابودش كند و اگر نومیدى بر آن تسلّط یابد، افسوس و اندوه او را بكشد··· و اگر در سیرى افراط كند، پُرىِ شكم او را بیازارد. پس، هر تفریطى به او زیان زند و هر افراطى او را تباه گرداند.
گوشتخواری یا گیاهخواری:
بنابر این، در دین مبین اسلامِ عزیز، از یک سو امر به یکی و نهی از دیگری نشده و از سوی دیگر از افراط و تفریط در مورد هر کدام نیز پرهیز داده شده است.
حدیث (گوشت):
*- پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله: «هرکس چهل روز پیوسته گوشت بخورد، سنگ دل میشود و هرکس چهل روز،آن را اصلاً نخورد،بدخوی میگردد». (ربیع الابرار،ج2،ص706)
*- پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله: گوشت بخورید؛ چرا که بر شنواییتان میافزاید. (الفردوس، ج3، ص627، به نقل از امام علی علیه السلام)
*- پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله: بر شما باد گوشت؛ چرا که گوشت میرویاند. هر کس بر او چهل صبح (روز) بگذرد و گوشت نخورد، بدخوی میشود. هر کس بدخوی شد، به او گوشت بخورانید. هر کس چربی آن را بخورد، آن چربی برای او بیماری فرود میآورد. (بحار الانوار، ج66، ص67، ح43)
*- المحاسن- به نقل از ادریس بن عبداللّه: نزد امام صادق(ع) بودم. از خوردن گوشت سخن به میان آورد و فرمود: «[غذا را] یک روز با گوشت بخور، یک روز با شیر، و یک روز با چیزی دیگر». (بحار الانوار،ج66،ص70،ح59)
*- عبد الله بن سنان از امام صادق علیه السلام، در مورد سرآمد غذاهای دنیا و آخرت پرسید؟ و آنحضرت فرمود: «آن گوشت است آیا سخن خداوند را نشنیدهای که فرمود: "و برای آنان از گوشت پرندگان آنچه بخواهند آماده است (الواقعه، 21)" (المحاسن، ج 2، ص 460)
*- پیامبر اعظم صلوات الله علیه و آله: «گوشت گاو، بیمارى و شیر آن دوا است و گوشت گوسفند دوا و شیر آن بیمارى است» (بحار،ج59، ص296)
*- امیرالمؤمنین علیه السلام، در نکوهش زیادهروی در خوردن گوشت: «شکمهایتان را گورستان حیوانات قرار ندهید» (بحار الانوار، ج 41، ص 148)
حدیث (گیاهان):
*- پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله: انار را با پیه و پرده های نازك روی دانهها بخورید، زیرا معده را ضد عفونی می كند. (وسائل الشیعه، ج 17، ح 39)
*- امیرالمؤمنین علیه السلام: اَكْلُ السَّفَرْجَلِ قُوَّةٌ لِلْقَلْبِ الضَّعیفِ وَ یطیبُ الْمِعْدَةَ وَ یزیدُ فی قوةِ الفُؤادِ وَ یشَجّعُ الْجَبانَ وَ یحْسِنُ الْوَلَدَ . (وسائل الشیعه، ج 17، ح 43)
خورن گلابی قلب ضعیف را قوی، معده را پاكیزه، دهان را خوشبو، ترسو را شجاع و فرزندان را نیكو میگرداند.
*- امام رضا علیه السلام: انجیر بوی بد دهان را برده و استخوانها را محكم و رویش موها را زیاد نموده، دردها را برطرف می كند و با وجود آن احتیاجی به دوا (دارو) نیست. (وسائل الشیعه، ج 17، ح 1)
*- امام صادق علیه السلام: هنگامی که انگور می خورید آن را دانه دانه بخورید تا برای شما گوارا و خوشمزه باشد. (وسائل الشیعه، ج 16، ح 2)
*- امام صادق علیه السلام: خربزه بخورید كه در آن ده فایده جمع است و آن قارچ (دنبل) زمین است كه هیچ درد و ناراحتی نمی آورد، هم خوردنی و هم نوشیدنی است، هم میوه و هم سبزی است، و نیز پاک و اصلاح كننده است، قوه جنسی را زیاد و مثانه را شستشو میدهد و بر بول میافزاید. (وسائل الشیعه، ج 17، ح 10)
مشارکت و همافزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
اخیراً گیاهخواری و کتابهای مربوط به آن بسیار تبلیغ میگردد و میگویند: نباید هرگز گوشت بخوریم! آیا با آموزههای اسلامی تطابق دارد؟
http://www.x-shobhe.com/shobhe/8058.html
- تعداد بازدید : 5358
- 27 شهریور 1395
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: گوناگون