پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): این سخن مثل آن است که کسی در لایه‌های تو در تو و تاریک غاری فرو رفته باشد و بگوید: «برای دلگرمی، به من بگویید که آن بیرون روز است و هوا روشن است»! به او می‌گویند: «معلوم است که خورشید تابان است و روز روشن است، بلکه شما باید از غار بیرون بیایید، تا بهره‌مند گردید»!

بیشتر گره‌های جهان تشیع، از خودشان است که یا مستقیم ایجاد کرده‌اند و یا در مقابل دشمنان، با بصیرت، ایمان، شجاعت و ولایت‌پذیری عمل ننموده‌اند. اما هر کجا به میدان آمدند و عمل کردند، ایشان گره را باز کرده است.

●- از محبت ایشان به همگان [نه فقط به شیعیان]، می‌توان بسیار نوشت، اما پیش از آن، باید متوجه خودمان گردیم! و گاه از خود بپرسیم: «مگر من چه تحفه‌ای هستم که ایشان مرا دوست بدارد – چقدر شرط محبت را رعایت می‌کنم و ...»؟! اگر به واقعیت پی‌ببریم، به جای آن متوقعانه بپرسیم: «پس چرا چنین و چنان نمی‌نمایند؟!»، از این محبت زائد الوصف ایشان به خودمان شرمنده می‌شویم!

آدمی، ضمن آن که بسیار جاهل (بی‌خرد)، و نادان (ناآگاه و بی‌خبر) می‌باشد، بسیار هم "متکبر" است و بسیار هم "مغرور" می‌گردد (فریب می‌خورد)، حتی به واسطه‌ی نفس اماره و دم شیطان، فریب خودش و اعتقادات درست خودش را نیز می‌خورد؛ دچار عجب و "منم" می‌شود! اما اگر از چنبره خارج شود، حقایق برایش روشن‌تر می‌گردد.

بشر گاه دوست دارد که در عین تکبر، در اوهام نیز فرو رود! هیچ حرکتی نکند، گامی بر ندارد، محبتی نورزد، اما برایش آیه و حدیث بخوانند و بگویند: «هر طوری که دوست داری باش، اما آنقدر محبوب خدا و امام هستی که مپرس»! اما اگر خودش را به شاخصه‌ها ارائه دهد، شاید پاسخش این باشد که زیاد هم محبوب نیستی؛ چون بی‌وفایی!

●- این که خداوند منّان و رحمان و رحیم، بندگان خودش را دوست داشته باشد، بسیار واضح و مبرهن است؛ پس اکنون این بنده است که باید ببیند چقدر خدا را دوست دارد؟ نه این که بگوید: «اثبات کنید که خدا مرا دوست دارد و معلوم کنید که چقدر و اگر دوست دارد، پس چرا برایم چنین و چنان نمی‌نماید»؟!

بالتبع، این که امام، تمام بندگان خدا و از جمله امتش را دوست بدارد نیز بسیار واضح و مبرهن است، چرا که او "امام الرَّحمة" است و مظهر کامل محبت خدا به بندگانش می‌باشد؛ پس این ما (امت) هستیم که باید ببینیم چقدر خدا را می‌شناسیم و دوستش داریم و چقدر امام خود را می‌شناسیم و چقدر ایشان را دوست داریم؟!

●- اگر دعاهایی وجود دارد که در آنها مسئلت شده تا خداوند متعال در ظهور ایشان برای گشایش امور مردمان تعجیل نماید، دعاهای بسیاری نیز وجود دارد که دوستداران امام زمان علیه السلام، در آن طلب توفیق خدمت و گره‌گشایی از کارهای ایشان [امام] می‌نمایند؛

مانند "دعای عهد":

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ ] وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ»

ترجمه: خدایا مرا، از یاران و مددکاران و دفاع کنندگان از او قرار ده، و از شتابندگان به سویش، در برآوردن خواسته هایش، و اطاعت کنندگان اَوامرش، و مدافعان حضرتش، و پیش گیرندگان به جانب خواسته اش، و کشته شدگان در پیشگاهش.

مانند "زیارت عاشورا":

« وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثاری مَعَ اِمامٍ هُدیً ظاهِرٍ ناطِقٍ (بِالْحَقِّ) مِنْکُمْ»

ترجمه: و از او خواهم که مرا به مقام پسندیده شما در پیش خدا برساند؛ و روزیم کند خونخواهی شما را با امام راهنمای آشکار گویای (به حق) که از شما (خاندان ) است.

محبت امام علیه السلام:

محبت حضرت امام علیه السلام، همان تجلی "محبت خداوند لطیف" می‌باشد. از منظری او تمامی بندگانش را [از خوب و بد] دوست دارد، پس سلامت، هدایت و رشد آنان را می‌خواهد، و از منظری دیگر، تداوم محبت خود را  بیان نموده که به چه کسانی اختصاص می‌یابد و چه کسانی از آن محروم می‌گردند؟!

«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ - خدا دادگران را دوست مى‌دارد / الممتحنة، 8» - «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ – همانا خداوند توکل کنندگان (به خودش) را دوست می‌دارند / آل عمران، 159» - «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ – همانا خداوند زیاد توبه کنندگان و پاکان را دوست می‌دارد / البقره، 222» ...؛ چنان که فرمود: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ - خدا فسادگران را دوست نمى‌دارد / القصص، 77» - «إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ – به درستی که خداوند تعدی [ظلم و تجاوز کنندگان به حقوق و حدود] را دوست نمی‌دارد / البقره، 190» - «إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ – همانا خدا هيچ خيانتكار ناسپاسى را دوست ندارد / الحج، 38» ... .

بنابراین، چنین نیست که خداوند منّان کسی را دوست بدارد و امامش او را دوست نداشته باشد و یا خداوند رحمان کسی را دوست نداشته باشد و امام علیه السلام او را دوست باشد.

محبت امام علیه السلام، همان تجلی محبت خداوند متعال است که قابل وصف نمی‌باشد. آیا تمامی امامان علیهم السلام، برای بصیرت، هدایت، رشد و نجات بندگان خداوند منّان، به شهادت نرسیده‌اند؟!

دلگرمی:

خداوند متعال، خود به بندگانش دلگرمی داده است، و فرموده است که به هیچ وجهی از رحمت من ناامید نشوید که من تمامی گناهان شما را [به شرط استغفار و توبه]، یکجا می‌بخشم؛ آیا دلگرمی از این بیشتر؟!

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 53)

ترجمه: بگو: «ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

خداوند سبحان، به بندگانش دلگرمی داده و به پیامبرش صلوات الله علیه و آله فرمود که بگو: «اگر بندگان من، راجع به من از تو پرسیدند، بگو من که نزدیک و اجابت کننده هستم، پس شما بیایید»، تشدید محبت، یک رابطه‌ی دو طرف می‌خواهد و رشد و قرب بندگان به محبوب، منوط به استجابت دعوت پروردگارشان می‌باشد:

«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ» (البقره، 186)

ترجمه: و هنگامی که بندگان من، از تو در باره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم! دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می‌خواند، پاسخ می‌گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (و به مقصد برسند)!

مبحت حضرت امام مهدی علیه السلام، به بندگان خدا نیز تجلی همان محبت خداوند سبحان می‌باشد؛ دوستداران خدا و بالتبع دوستداران رسول خدا و حجج الهی صلوات الله علیهم اجمعین را دوست دارند – توبه کنندگان را دوست دارند – جهادگران را دوست دارند ...، و البته از دشمنان خدا، رسول و دوستدارن خدا علیهم السلام، بیزاری و برائت می‌جویند، و البته اگر برگردند، با آغوش باز پذیرای ایشان هستند، مانند سید الشهداء، امام حسین علیه السلام، برای حرّ!

●- اما، آیا ما نیز به امام دلگرمی می‌دهیم و یا فقط از ایشان متوقعیم؟! آیا از صمیم قلب می‌گوییم: «اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ وَ وَلِیُّ لِمَنْ والاکُمْ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداکُمْ - من در صلح و سازشم با کسی که با شما در صلح است و در جنگم با کسی که با شما در جنگ است و دوستم با کسی که شما را دوست دارد و دشمنم با کسی که شما را دشمن دارد / زیارت عاشورا»؛ و در عمل نیز [به حد توان و توفیق]، صدق گفتار خود را نشان می‌دهیم یا خیر؟!

مهربانی امام علیه السلام:

بر هر مسلمان و شیعه‌ای لازم است که بیانات حضرت امام رضا علیه السلام، در شأن امامت و توصیف امام را حتماً بخواند تا امام‌شناسی او کامل‌تر گردد. در فرازی از این بیان می‌فرمایند:

«الْإِمَامُ الْأَمِینُ الرَّفِیقُ وَ الْوَلَدُ الشَّفِیقُ وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ وَ كَالْأُمِّ الْبَرَّةِ بِالْوَلَدِ الصَّغِیرِ وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ»

ترجمه: امام، امینی رفیق، پدری شفیق، و برادری همزاد است، همانند مادری نیکوکار نسبت به فرزند خردسال است، پناهگاه بندگان است.  (الكافي : 1 / 200 / 1‌، الغيبة للنعماني : 219 / 6)

پس، همه مهربانی‌های یکجا جمع شده است؛ از مهربانیِ رفیق که رتق و فتق امورت را می‌کند، تا پدری که نگران توست، و برادری که گویی نیمه‌ی خودت است، و مادر مهربان به فرزند ناتوانش و بالاخره پناه خدا بر بندگانش!

گره گشایی:

پرسشی مبنی بر این که «اگر ما را دوست دارد، پس چرا گره‌گشایی نمی‌کند؟!»، تهمت و افترای بسیاری بزرگی است که ابتدا حکم قطعی محکومیتش نیز صادر شده و سپس پرسیده شده که "چرا چنین است"؟! و البته چنین افتراهایی، نه تنها در دنیا و آخرت عواقب دارد، بلکه به تصریح قرآن کریم، بزرگترین "ظلم" نیز هست! باید مراقب باشیم که چه می‌گوییم؟!

●- اگر چه ما باید سرباز امام زمان علیه السلام باشیم و نه ایشان خادم ما؛ اما کدام گره‌ی زندگی ما وجود دارد که به دست مبارک ایشان باز نشده است؟! مشکل اینجاست که ما "امامت و امام شناس" نیستیم!

اگر خداوند متعال ما را هدایت می‌نماید، اگر به ما رزق [مادی و معنوی] می‌دهد، اگر از گناهانمان می‌گذرد، اگر استغفار و توبه‌ی ما را می‌پذیرد، اگر دعای ما را بنا بر حکمتش دیر یا زود مستجاب می‌نماید و یا به رغم اصرار ما بر چیزی که به ضرر خودمان است، خیر و صلاح ما را پیش رویمان قرار می‌دهد؛ اگر دشمنان و مشکلات ما را هلاک ننموده‌اند ...، همه به واسطه و وساطت حجت و خلیفه‌اش در زمین می‌باشد؛ چنان که نماز، روزه، حج و جهاد ما نیز به وسیله‌ی ایشان کامل شده و مقبول می‌افتد: «بِالْإِمَامِ تَمَامُ الصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ وَ الصِّیَامِ وَ الْحَجِّ وَ الْجِهَادِ ... / همان».

●- زندگی فردی و اجتماعی و نظام حاکم بر آن، بازی و شوخی و مسخره نیست که افراد یا جوامع (امت‌ها)، با بی‌بصیرتی، تنبلی، دنیاطلبی و ...، در کار خود گره بزنند، بعد بگویند: «اگر خدا، پیامبر و امام، ما را دوست دارند، پس چرا این گره‌ها را باز نمی‌کنند»؟!

نکته:

●- انسان عاقل، به ویژه یک مسلمان، و بالاخص یک شیعه، نباید آنقدر خودنگر باشد که ملاک اثبات مجیب بودن خداوند متعال، یا رفیق، انیس، مونس، مشکل‌گشا بودن امام زمان علیه السلام را برآورده شدن حاجت خود بداند و بگوید: «اگر چنین و چنان است، پس چرا خواسته‌ی من اجابت و محقق نگردید»؟!

●- نظام حکیمانه‌ی خلقت و هدایت، اینگونه نیست که تا کسی بیمار شد، بگوید: «یا خدا، یا شافی» و به صورت معجزه‌ای شفا یابد، یا هیچ کاری نکند و بگوید: «یا رزاق»، بعد ببینید که چند میلیارد تومان برایش حواله شد! یا بگوید: «از فلانی برای ازدواج خوشم آمده»، ناگهان ببیند که عروس یا داماد، با یک دسته گل پشت در ایستاده است! بالتبع کار خلیفه و حجت خدا، کار امام و ولیّ الله علیه السلام نیز بر این سبک و سیاق نمی‌باشد. دنیا بهشت نیست که بندگان هر چه اراده کردند، محقق شده و برایشان آماده گردد؛ بلکه باید با علم، ایمان، تقوا، تلاش، جهاد و ... رشد کنند.

مشارکت و هم افزایی (پرسش و نشانی لینک پاسخ)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی .

پرسش:

لطفاً برای دلگرمی منتظران، از محبت امام به شیعیانش بگویید و این که «چرا به رغم این محبت، گره‌های جهان تشیع را باز نمی‌کنند»؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9867.html

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

         

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی