انسان شناسی، از قرآن مجید - 12

وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا * (الإسراء، 67) 

و هنگامى كه در دريا ناراحتى به شما برسد، جز او، تمام كسانى را كه (براى حل مشكلات خود) مى‌خوانيد، فراموش مى‌كنيد! اما هنگامى كه شما را به خشكى نجات دهد، روى مى‌گردانيد؛ و انسان، بسيار ناسپاس است!

● - مثال از "دریا و خشکی" آورده شد، چون آدمی روی دریا، بیشتر ناامنی و نیز قطع امکان استفاده از وسایلی را که هنگام بروز خطر می‌تواند به آنها متوسل شود درک می‌کند، اما در خشکی، چون زیر پایش سفت است، می‌تواند راه برود، از دور چیزهایی می‌بیند و ...، به استفاده از امکانات امیدوارتر می‌شود. این امید گاه آنقدر شدید می‌شود که وسایل را در اثر مستقل می‌بیند!

"انسان" اگر مؤمن نباشد، بسیار ناسپاس و البته فراموش‌کار می‌شود، تا ارتباط و امیدش به طور کلی قطع می‌شود، فطرتش بیدار می‌شود و به یاد خداوند مالک، قادر و ربّ می‌افتد و "خدایا، خدایا" می‌گوید، اما به محض آن که مشکلش رفع می‌شود، باز خداوند سبحان و خودش را کاملاً فراموش می‌کند و تمامی حقایق را می‌پوشاند! "کفر" یعنی پوشاندن حقایق. ای کاش در هر لحظه، متوجه باشیم که نگهدارنده و نجات‌بخش اوست.

 

www.x-shobhe.com

 

 

کلمات کلیدی:  حدیث امروز   «انسان‌شناسی از قرآن»