کفار، همگی کَر، لال، کور و نافهم هستند - استثناء ندارد
کفار، همگی کَر، لال، کور و نافهم هستند - استثناء ندارد
«وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَاءً وَنِدَاءً صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ» (البقره، 171)
- مَثَلِ [دعوت كنندۀ] كافران [به ايمان]، مانند كسى است كه به حيوانى [براى رهاندنش از خطر] بانگ مى‌زند، ولى آن حيوان جز آوا و صدا [ی نامفهوم] نمى‌شنود [كافران، در حقيقت] كر و لال و كورند به همين سبب [دربارۀ حقايق] انديشه نمى‌كنند.
●- "کافر"، به کسی می‌گویند که حق را می‌پوشاند. حال به مواضع کفار در سرتاسر دنیا و کشور خودمان نگاه کنید. فرقی ندارد که سران امریکا و اروپا و ... باشند و یا مردمان عادی و حتی ضعیف! همه در این ویژگی‌ها مثل هم هستند و هیچ هشدار و دعوت به حقی در آنان اثر نمی‌گذارد!
گوش‌های کافران، در برابر شنیدن هر ندای حقی، هر دعوت نجات‌بخشی، هر دلیل و منطقی و هر فریاد مظلومانه‌ای "کَر" است!
زبان آنها، برای گفتن هر کلمۀ حقی، هر سخن معقول و مستدلی، و هر نوع قدرشناسی و شکری، "لال" است!
و چشمان آنها نیز برای دیدن حقایق عالم هستی، وقایعی که حق و باطل را به آنها نشان می‌دهد، ظلم‌ها و جنایات سران کفر و منافقان، "کور" است.
از این‌رو، همگی جاهل (نادان و بی‌خرد)، نافهم و بسیار متکبر می‌گردند و فقط خواسته‌های خودشان را زوزه کشان و یا عربده زنان فریاد می‌زنند و فقط خود را می‌بینند!
- تعداد بازدید : 364
- 6 مهر 1401
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: حدیث امروز سوره بقره
تفاوت کار خوب با عمل صالح
آیا این ادعا صحیح است که حضرت الله (جل جلاله) در قرآن کریم در برابر سه کس اعلام جنگ کرده است: رباخوار، مشرک و دشمن دوستان خدا. در مورد رباخوار را در آیه 279 بقره یافتم که سخن خداست، اما در دو مورد دیگر با اینکه گناهان بزرگی هستند اما اینکه محاربه با الله باشند را دقیقا ندیدم. اگر ادعای فوق الذکر صحیح است موارد دو و سه ناظر بر کدام آیات هستند؟ و اگر صحیح نیست آیا اینگونه ادعا‌ها، افترا بر قرآن نیست و اگر افترا نیست پس چه حکمی دارد؟ 
با توجه به اینکه خداوند در برخی آیات قرآن اشاره به هدایت از طرف خداوند نموده است و عنوان شده که هر که را خدا بخواهد هدایت می کند و یا هر که را خدا هدایت کند گمراه نمی شود و ... مانند؛ بقره آیه ۲۶ و نحل ۹۳ و کهف ۱۷ و زمر ۳۷ چگونه آیه "إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا - ما راه را به او نشان داديم خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا ناسپاس" قابل توجیه است؟ 
