اخلاق محمدی صلوات الله علیه و آله / 6 – فحاش به بهشت نمی‌رود

قال رسول الله صلوات الله علیه و آله: إنّ اللّه  حَرَّمَ الجَنَّةَ على كُلِّ فَحّاشٍ بَذِيءٍ، قَليلِ الحَياءِ، لا يُبالِي ما قالَ و لا ما قيلَ لَهُ؛ ((كافي، ج 2، ص 323)

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله: خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بى شرمى كه باكى ندارد چه گويد و چه شنود، حرام كرده است .

در بیان دیگری فرموده است: «إنّ مِن شَرِّ عِبادِ اللَّهِ مَن تُكرَهُ مُجالَسَتُهُ لِفُحشِهِ - بدترين بندگان خدا كسى است كه از ترس فحش او، هم‏نشينى با او را خوش ندارند. / همان، 323».

فحاشی، فقط شخص فحش دهنده را ضایع و نزد دیگران بی‌منزلت می‌کند، ضمن آن که چنان عادت گفتاری او می‌شود که نه تنها در عصبانیت یا مشاجره‌ی لفظی، بلکه در گفتارهای روزمره‌ی خود مدام کلمات رکیک را بر زبان آورده و فحش می‌دهد، حتی شده به خودش.

از مقامات انسان، کلام زیبا، خوش، مفید و حکیمانه است؛ و از لذت‌های گوش نیز شنیدن کلام زیبا، آموزنده، خوشحال کننده، امیدآور و آرامش بخش است. هم روان گوینده به هنگام فحاشی به هم می‌ریزد و هم شنونده؛ چنان که گویی فضا سیاه می‌شود. حیف نیست انسان با زبانی که می‌تواند ذکر خدا بگوید، ابراز محبت کند، دل‌آرامی بدهد، سؤالی کند یا چیزی بیاموزاند، نصیحت یا امر به معروف و نهی از منکری کند، فحش دهد!

اطلاعیه: پنجمین کتاب الکترونیک، با موضوع احکام درج شد. هر گونه کپی و نشر با ذکر منبع رایگان و مجاز می‌باشد.

کلمات کلیدی:  حدیث امروز   «اخلاق محمدی»