پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

واقعۀ کربلا و عاشورا، امری پنهانی نبود، صدها حدیث دال بر آن است که پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین، فاطمة الزهراء و امام حسن علیهم السلام نیز از آن خبر داده بودند و بر آن می‌گریستند.

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله:

«يُقْبَرُ اِبْنِي بِأَرْضٍ يُقَالُ لَهَا كَرْبَلاَءُ هِيَ اَلْبُقْعَةُ اَلَّتِي كَانَتْ فِيهَا قُبَّةُ اَلْإِسْلاَمِ اَلَّتِي نَجَّى اَللَّهُ عَلَيْهَا اَلْمُؤْمِنِينَ اَلَّذِينَ آمَنُوا مَعَ نُوحٍ فِي اَلطُّوفَانِ» (کامل الزيارات، جلد۱، صفحه۲۶۹)

- پسرم (حسین علیه السلام)، در سرزمینی به خاک سپرده می‏شود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازی که همواره گنبد اسلام بوده است، چنانکه خدا، یاران مؤمن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد.

هنگامى که امام حسین (علیه السلام) خواست از مدینه بیرون رود، امّ سلمه (همسر با وفاى رسول خدا (صلى الله علیه وآله) نزد وى آمد و عرض کرد: پسرم! با رفتنت به سوى عراق مرا اندوهگین مساز، چرا که از جدّت رسول خدا (صلى الله علیه وآله) شنیدم که فرمود: «فرزندم حسین(علیه السلام) در سرزمین عراق در دشت کربلا کشته خواهد شد».

امام فرمود: «یا اُمّاهُ وَ أَنَا وَاللّهِ أَعْلَمُ ذلِکَ، وَ أَنِّی مَقْتُولٌ لا مَحالَةَ، وَ لَیْسَ لی مِنْ هذا بُدٌّ، وَ إِنّی وَاللّهِ لاَعْرِفُ الْیَوْمَ الَّذی اُقْتَلُ فیهِ، وَ أَعْرِفُ مَنْ یَقْتُلُنی، وَ أَعْرِفُ الْبُقْعَةَ الَّتی اُدْفَنُ فیها، وَ إِنّی أَعْرِفُ مَنْ یُقْتَلُ مِنْ أَهْلِ بَیْتی وَ قَرابَتی وَ شیعَتی، وَ إِنْ أَرَدْتِ یا أُمّاهُ أُریکَ حُفْرَتی وَ مَضْجَعی ...» (لهوف، ابن طاووس، ترجمه مير ابو طالبى، ج 1)

- اى مادر! به خدا سوگند! من نیز این را مى‌دانم، و یقیناً من کشته خواهم شد و راه گریزى برایم نیست. به خدا سوگند! من روزى را که در آن کشته مى‌شوم و کسى را که مرا مى‌کشد و مکانى را که در آن دفن مى‌شوم، مى‌دانم! و آنان که از اهل بیت و نزدیکان و شیعیانم کشته مى‌شوند. همه را مى‌شناسم! اى مادر: اگر بخواهى قبر و مرقدم را به تو نشان دهم ...؟!.

بنابراین، نه تنها اهل عصمت علیهم السلام، بلکه دیگران نیز به شهادت ایشان در کربلا علم داشتند، چه رسد به خود ایشان! لذا بسیاری از مسلمانان به ایشان اصرار می‌ورزیدند که نرو! چنان که ایشان خود هنگام حرکت از مدینه، به بنی‌هاشم فرمودند:

«اِنَّ مَنْ لَحِقَ بی مِنْکُمُ اسْتُشْهِدَ، وَ مَنْ تَخَلَّفَ لَمْ یَبْلُغِ الْفَتْحَ» (مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 76)

- هر کس از شما به من بپیوندد به شهادت مى‌رسد و هر کس بماند به پیروزى نخواهد رسید.

پس چرا به کربلا عزیمت نمودند:

بسیاری از مردم، اهداف و افعال دیگران را با خودشان قیاس می‌نماید و بر اساس نظرات و امیال خود، دیگران را داوری می‌کنند!

به عنوان مثال: اگر کسی پول پرست و پول دوست باشد، دچار خسّت می‌شود و انتقاد دارد که چرا برخی پول خود را صرف خرید خانه، خودرو، پوشاک و حتی مایحتاجی چون خوردن و آشامیدن می‌کنند! و اگر کسی دنیا پرست و دنیا دوست باشد، یعنی: محبوب غایی‌اش زندگی کوتاه و متاع اندک دنیا باشد، معترض می‌شود و انتقاد می‌کند که چرا برخی جان و مال خود را فدای اهداف دیگری می‌کنند!

*- برای این عده، نه تنها شهادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام، بلکه هر گونه جهاد و شهادتی در راه خدا، محل تعجب و اشکال است و حتی هزینه نمودن جان و مال در راه سایر اهداف ارزشی، مانند دفاع از حریم به هنگام حمله دشمن را بی مورد می‌دانند!

علم امام علیه السلام

برخی گمان دارند که علم اهل عصمت علیهم السلام، فقط به خاتمۀ کار (شهادت) می‌باشد و علم امام حسین علیه السلام، محدود به شهادت ایشان در کربلا و عاشورا بوده است! در حالی که علم امام، جامع است.

*- امام، می‌داند که برای چه به امامت منصوب شده و در هر برهه‌ای، چه تکالیف و وظایفی دارد.

*- امام می‌داند که شرایط حال و آینده چگونه است.

*- امام می‌داند که در چنین شرایطی و برای آینده، «عمل صالح» کدام است.

*- امام می‌داند که احیا، حفظ و تداوم اسلام ناب محمدی صلوات الله علیه و آله -اسلام ولایی- مستلزم جانفشانی او و یاران صدیق می‌باشد.

*- امام می‌داند که نهضت او، تا ظهور و قیام حضرت مهدی علیه السلام ادامه خواهد یافت.

*- امام می‌داند که نهضت و شهادت او، سبب بیداری و قیام ملت‌ها در طول زمان می‌گردد.

*- امام می‌داند که شهادت ایشان، خویشان و یاران و حرکت اسراء و حضرت زینب کبری علیه السلام، الگویی خواهد شد برای تمامی مجاهدان راه خدا.

*- امام می‌داند که نهضت و شهادت او، چهرۀ کفار، مشرکان و منافقان را برای همیشه آشکار می‌سازد و چراغ راه و کشتی نجات هدایت جویان می‌شود؛ چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند: «در سمت راست عرش الهی نوشته شده: - اِنَّ الْحُسین مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاة - همانا حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات می‌باشد» (سفینة البحار، ج 1، ص 257) - این حدیث، با مضامین گوناگونی نقل شده است.

*- امام می‌داند که این نهضت، قیام، شهادت و اسارت، ایشان و پیروانشان در کربلا و طول زمان را به چه درجه‌ و رتبه‌ای در قُرب الی الله می‌رساند و البته که مؤمنان هیچ هدفی والاتر از بندگی خالصانه، بازگرداندن امانت جان و مال به مالک حقیقی‌اش، روسفیدی و قُرب بیشتر به هنگام لقای معبودِ محبوب ندارند.

اهداف

اهداف این حرکت و نهضت، نه تنها توسط خود ایشان تبیین شده است، بلکه دشمنان نیز به آن اذعان نموده‌اند. ایشان در نامه‌ای به برادرشان حنفیه نوشتند:

«... وَ أَنّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً، وَ لا بَطِراً، وَ لا مُفْسِداً، وَ لا ظالِماً، وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِصْلاحِ فِی أُمَّةِ جَدِّی، أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعرُوفِ وَ أَنْهى عَنِ الْمُنْکَرِ، وَ أَسیرُ بِسیرَةِ جَدِّی وَ أَبی عَلىِّ بْنِ أِبی طالِب(علیه السلام)، فَمَنْ قَبِلَنِی بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللّهُ أَوْلى بِالْحَقِّ، وَ مَنْ رَدَّ عَلَىَّ هذا أَصْبِرُ حَتّى یَقْضِىَ اللّهُ بَیْنی وَ بَیْنَ الْقَوْمِ بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الْحاکِمینَ، وَ هذِهِ وَصِیَّتِی یا أَخی اِلَیْکَ وَ ما تَوْفیقی إِلاّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنیبُ». (مقتل الحسین خوارزمى، ج 1، ص 188-189)

- ... و من از سرِ مستى و طغیان و فساد انگیزى و ستمکارى قیام نکردم، تنها براى اصلاح در امّت جدّم به پا خواستم. مى‌خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به روش جدّم و پدرم على بن ابى طالب(علیه السلام) رفتار نمایم. هر کس سخن حقّ مرا پذیرفت، پس خداوند به پذیرش (و پاداش) آن سزاوارتر است، و هر کس دعوت مرا نپذیرفت، صبر مى‌کنم تا خداوند میان من و این مردم به حق داورى کند که او بهترین داوران است.

این وصیّت من است به تو اى برادر! توفیق من جز از ناحیه خداوند نیست. بر او توکّل مى‌کنم و بازگشتم به سوى اوست).

و در دعایی به خداوند متعال عرض نمودند:

«اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعْلَمُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنْ مَا كَانَ مِنَّا تَنَافُساً فِي سُلْطَانٍ  وَ لَا الْتِمَاساً مِنْ فُضُولِ الْحُطَامِ وَ لَكِنْ لِنُرِيَ الْمَعَالِمَ مِنْ دِينِكَ وَ نُظْهِرَ الْإِصْلَاحَ فِي بِلَادِكَ وَ يَأْمَنَ الْمَظْلُومُونَ مِنْ عِبَادِكَ وَ يُعْمَلَ بِفَرَائِضِكَ وَ سُنَنِكَ وَ أَحْكَامِكَ فَإِنْ لَمْ تَنْصُرُونَا وَ تُنْصِفُونَا قَوِيَ الظَّلَمَةُ عَلَيْكُمْ وَ عَمِلُوا فِي إِطْفَاءِ نُورِ نَبِيِّكُمْ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْنَا وَ إِلَيْهِ أَنَبْنَا وَ إِلَيْهِ الْمَصِيرُ.‌» (تحف العقول، ص: ۲۳۹)

- بار إلها! تو ميدانى كه آنچه از ما اظهار شده براى رقابت در سلطنتى نيست، و به خواهش كالاى دنيا نيست؛ لیکن براى اينست كه دين تو را بر پا بينيم(بر گردانيم) و در بلادت اصلاح نمائيم، و ستم رسيده‌هاى از بنده‌هايت را آسوده خاطر كنيم، و به واجب و سنت و احكام تو عمل شود.

شماها بايد ما را يارى كنيد، و بهما حق بدهيد. نيروى ستمكاران بر سر شماها است، و آنها در خاموش كردن نور پيغمبر شما می‌كوشند، و خدا ما را بس است، و بر او توكل داريم،و بدرگاه او باز گرديم و سرانجام بسوى او است.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار؛ متشکریم.

پرسش:

آیا حضرت امام حسین علیه السلام به شهادت خود و یارانشان در کربلا علم داشتند؛ پس چرا به سوی کربلا رفتند؟! برای این شبهه، پاسخی بسیار روشن می‌خواهیم.

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/muharram/12710.html

 

کلمات کلیدی:  تاریخی   امام حسین(محرم)