پایگاه پاسخگویی به سؤالات شبهات (ایکس - شبهه):

مدت‌ها می‌پرسیدند و هنوز هم عده‌ای [به ویژه نسل جوان که دوران جنگ را درک نکرده‌اند] می‌پرسند: «چرا امام (ره)، آتش بس را دیر پذیرفتند و پس از فتح خرمشهر نپذیرفتند؟!» و اکنون پرسش این است که «اصلاً چرا پذیرفتند؟!»

پاسخ پرسش نخست این است که در پیشنهاد اولیه شورای امنیت و دیگران برای صلح، چند مهم با زیرکی نادیده گرفته شده بود! اول آن که «صلح» با کسی که جنگ را آغاز نموده بود و با رژیم بعثِ صدام، هیچ معنا و مفهومی نداشت، بلکه در نهایت می‌توانست «آتش بس» رخ دهد - دیگر آن که در آن پیشنهاد، مهاجم بودن رژیم عراق و نیز تعهدی چون جبران خسارات وجود نداشت - و مهم‌تر آن که در آن زمان، هنوز بخش‌های بسیاری از خاک ایران، چون نقاطى در شلمچه، طلائیه، فکه و قصر شیرین و نیز شهرهاى سومار، نفت شهر و مهران در اشغال دشمن بود و در صورت پذیرش، در اشغال و تصرف عراق می‌ماند و بازپس گیری، جز با جنگی مجدد، ممکن نبود.

امام خمینی رحمة الله علیه:

«ما از اول می‌گفتیم که شما ریختید در منزل ما، در شهرهای ما، در کشور ما، حمله کردید و غافلگیرانه وارد شدید در کشور ما و آنهمه خرابی کردید و آنهمه جرم و جنایت کردید و کشتار کردید. باید بروید بیرون که یکی از شرایط ما این است، مساله دوم مساله خسارت هایی است که وارد کردند. قضیه جبران خسارت یک جهت مادی دارد و یک جهت سیاسی و معنوی ...مجرم باید معلوم شود کیست.» (صحیفه امام، جلد 16، ص 316 تا 318) »

امام تمامی این موارد را شرط پذیرش آتش بس قرار داد که پس از فتح خرمشهر، یا بهتر بگوییم: «باز پس‌گیری خرمشهر در جنگ»، پذیرفتند.

در این مرحله، ارتش عراق از تمامی اراضی ایران خارج شد، رژیم بعث و سازمان‌های بین المللی پذیرفتند که عراق را متجاوز اعلام کنند و به بازپرداخت خسارات محکوم نمایند ...؛ مضافاً بر این که امریکا به صورت مستقیم وارد جنگ با جمهوری اسلامی ایران شده بود، چنان که هواپیمای مسافربری را هدف قرار داد و سرنگون نمود - به سکوها و کشتی‌های نفتی ایران حمله می‌کرد - آلمان بمب‌های شیمایی به عراق می‌داد - تسلیحات نظامی شوروی، فرانسه و انگلیس نیز به عراق سرازیر شده بود ... و البته ایران که به جز ایمان و توکل به خدا و نیروهای مؤمن، مجاهد و جان برکف، چیز دیگری نداشت، متحمل خسارات و تلفات بسیاری شده بود؛ تا جایی که نه تنها مناطق جنگی، بلکه حتی تهران نیز هدف موشک‌های 9 متری و 12 متری قرار می‌گرفت و به بمباران شیمایی تهدید می‌شد.

اکنون ایران، با هشت سال دفاع حیرت‌انگیز، در موضع قدرت قرار داشت؛ اما با پذیرش قطعنامه و لحاظ آن چه مورد نظر ایران بود، دیگر دلیلی برای ادامۀ جنگ نداشت تا بهانه‌ای برای حمله امریکا و ناتو به ایران شود [مانند حمله به عراق].

پس، حضرت امام خمینی رحمة الله علیه، بنابر مصالح نظام جمهوری اسلامی ایران، نظر و فشار کارشناسان و سایر شرایط، قطعنامه را پذیرفتند و آن را چون نوشیدن جام زهر توصیف نمودند.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   جنگ و جهاد