«ایکس – شبهه»: این یک تاکتیک «جنگ نرم» است. می‌خواهند به اذهان القا کنند که «اسلام» یعنی «اعراب»! و با ذکر جنایات اعراب، غیرت و بغض ملی ما را بر علیه اسلام تحریک کنند و البته در تحقق سیاست‌های آمریکایی که تشدید دشمنی میان ایران و همسایگانش و جلوگیری از یک وحدت منطقه‌ای و قدرتمندتر شدن ایران است نیز گامی بردارند. و خلاصه آن حمله‌ی اعراب به ایران حربه‌ای شده است جهت گسترش اسلام‌ستیزی! در هر حال این بودجه‌های مصوبه در پارلمان آمریکا بر علیه ایران باید به نوعی مصرف شود.

دقت شود که چنان چه در قرآن کریم تصریح شده است، آدمی موجودی متعلق است. تعلق پیدا می‌کند و به آن چه تعلق یافته محبت می‌ورزد و عاشق می‌شود و سپس در پی عشق و رسیدن به معشوق حرکت می‌کند. از همین رو انسان، موجودی فداکار و فدا کننده نیز هست، یعنی همیشه محبوبی را در راه محبوب بزرگ‌تر قربانی و فدا می‌نماید. مثل این که انسان پول را دوست دارد، اما آن را در راه رسیدن به مواد یا کالایی که بیشتر از پول دوستش دارد،‌ فدا کرده و از دست می‌دهد. خداوند متعال می‌فرماید:

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْداداً يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَ الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه‏ ...» (البقره – 165)

ترجمه: و برخی از مردم به جای خدا، شریکان دیگری اتخاذ می‌کنند و آنها را دوست می‌دارند، مانند دوست داشتن خدا، [ولی] و کسانی که به خدا ایمان آورده‌اند، شدت حب‌شان خداوند است. (یعنی به هر چه محبت ورزند، در راستای محبت اوست)

حال این شبکه‌ها می‌خواهند که محبت به خدا، اسلام، قرآن، اهل بیت (ع) را از ما بگیرند. لذا چاره‌ای ندارند مگر آن که یک آلترناتیو قوی و پر جاذبه‌ای را در مقابل آن قرار دهند. و چون پس از خدا و اسلام، محبتی قوی‌تر از «حب وطن» وجود ندارد، به تحریک آن می‌پردازند؟ لذا سعی می‌کنند که با ذکر جنایات اعراب در جنگ‌های، بغض ما نسبت به آنان را تقویت کنند و سپس به صورت ناخودآگاه القا کنند که این جنگ و ظلم به خاطر اسلام بوده است و در نتیجه جهت این بغض را بر علیه دین متمایل کنند. این، همه‌ی مقصود آنها در راه تحقق اهداف آمریکا و صهیونیسم بین‌الملل است.

البته بدیهی است که در هر جنگی، ظلم‌های متعددی صورت می‌گیرد که هیچ کدام مشروع، مطلوب و  قابل توجیه نیست. و از جمله، حمله‌ی اعراب به ایران است. و همین طور است حملات ایران به رم در عصر باستان یا حملات مغول به ایران، یا قلع و قمع کردن ملت ایران در ایالت‌ها و شهرهای مختلف به دست حکومت‌های مرکزی وقت. که جنایات این شاهان بر علیه ملت ایران به مراتب بیش از جنایات اعراب بوده است. پس چرا سخنی از آنها نمی‌گویند؟! لابد در همین تاریخ بسیار خوانده‌ایم و خوانده‌اند که به خاطر آشنایی مردم ایران با فرهنگ اسلام از یک سو و ظلم و جنایات شاهان و موبدیان از سوی دیگر، مردم ایران خود خواهان اسلام بودند و هیچ مقاومتی از خود نشان ندادند.

حال جالب است که وقتی سخن از دین به میان می‌آيد، می‌گویند: مال 1400 سال پیش است، اما سخن از تاریخ را اگر بتوانند سوء استفاده کنند، مسئله‌ی امروز القا می‌کنند!

اصلاً چرا به ناگاه یاد خاک و مال و نوامیس ایران در 1400 پیش افتاده‌اند و این گونه اشک می‌ریزند و غیرت بر می‌انگیزند؟! اگر واقعاً ایرانی و ایران دوست هستند، چرا به همین یک و یا نیم قرن اخیر توجهی ندارد؟ ما که دستمان نه به ایران 14 قرن پیش می‌رسد و نه به اعرابش، اما ایران معاصر ایران ماست و انگلیس نیز همان انگلیس است. آیا ظلم انگلیس‌ها در این یک قرن اخیر بر علیه ایران و ایرانی، به مراتب بیشتر از ظلم اعراب نبوده است؟ آیا کم آدم کشتند و یا به نوامیس تجاوز کردند و یا اموالمان از نفت گرفته تا آثار قیمتی و ذخایر ما را به غارت بردند؟ آلمان‌ها چطور؟ روس‌ها چه؟ و آمریکا که هنوز به ظلم و جنایاتش بر علیه این کشور و این ملت ادامه می‌دهد چه؟ اسناد این جنایات که به روزتر، معتبرتر و بیش‌تر از تاریخ 1400 سال پیش است. چرا یک کلام نمی‌نویسند و غیرت ایرانی ما را بر علیه انگلیس‌ها و آمریکا و آلمان و فرانسه و اسرائیل بر نمی‌انگیزانند؟ آیا تا به حال گزارشی در این زمینه در آن سایت‌ها خوانده‌اید؟!

آیا بهایی‌ها و حتی زرتشتی‌ها کم در این مملکت جنایت کردند؟ آیا کم اجحاف کردند؟ آیا کم به نوامیس تجاوز کردند؟ آیا جاسوسی نکردند؟ به راستی می‌دانید در همین تهران خودمان، حدود 50 - 60 سال پیش مردم از ظلم زرتشتی‌ها می‌ترسیدند و عصر به بعد اجازه نمی‌دادند تا نوامیس‌شان از خانه خارج شوند. چرا که ربوده می‌شدند و مورد تجاوز قرار می‌گرفتند؟ آیا زرتشتیان قدیم که به نام موبد و موبدیان با درباریان یکی شده و کل ملت را می‌چاپیدند، ظلم نمی‌کردند؟ آیا بهایی‌ها یک تشکیلات انگلیسی نبودند؟

آیا همین شاه‌ها و خان‌ها کم سرمایه‌های این ملت را به تاراج ندادند و آدم‌ها نکشتند و تجاوزها نکردند؟! تا همین دوران قبل از انقلاب، مردم از دست «خان»ها زندگی و ناموس نداشتند. کم قبیله و روستا داشتیم که مردم مجبور بودند دختر دم بخت خود را شب زفاف اول برای خان بفرستند؟! آیا پادشاهان در همین نیم و یک قرن اخیر به امر آمریکا، انگلیس و اسرائیل، و یا به میل خودشان کم آدم کشتند؟ کم چشم از حدقه در‌آوردند؟ کم دانشمند کشتند؟ کم سرمایه‌ها را به تاراج دادند؟ کم مجسد و کتابخانه به آتش کشیدند؟ کم مواد مخدر وارد کردند؟ کم بی‌ناموسی کردند؟ آیا جنایات معاصر بر علیه ما ایرانیان بیش از یک حادثه تاریخی در 1400 سال پیش نیست؟! پس چرا نه تنها هیچ دم بر نمی‌آورند، بلکه سنگ آنها را به سینه می‌زنند؟! و در نهایت مگر نه این که همین تلاش آنها بر علیه اسلام و ایران اسلامی، در جهت به یغما دادن ذخایر، سرمایه‌ها و نوامیس ماست؟! آیا اینها ایرانی هستند؟! آیا حب وطن دارند؟! آیا مزدور و نوکر نیستند؟! دوره‌ی شاه را فراموش کردند؟ دوران انقلاب و جنگ را از خاطر بردند؟ یا اصلاً نبودند؟!

در خاتمه آن که اگر چه اعراب به ایران حمله کردند، اما اسلام پذیری ایرانیان به خاطر عقل، درایت، علم، آزادی‌خواهی و بصیرت ایشان بوده است، وگرنه باقی نمی‌ماند و مردم آن را پس از یک دوره کنار می‌گذاشتند. اما مردم ایران، اسلام خود و ایمان به خدا را قرن‌ها در شرایطی حفظ کردند که نه دشمن خارجی موافق دین آنها بود و نه حکومت داخلی. و نیز  نه شرایط ایجاب دین‌داری می‌کرد و نه جو عمومی مساعد آنها بود. و تحقق وعده‌ی پیامبر اعظم (ص) را نیز امروزه با چشم می‌بینیم که به اعراب فرمود: به زودی شما برای اسلام بر علیه ایران شمشیر می‌کشید، اما می‌بینم که به زودی آنها برای اسلام بر علیه شما شمشیر می‌کشند.

و خلاصه آن که مردم مؤمن ایران اسلامی، هیچ گاه محبت آمریکا، انگلیس، اسرائیل ... و هیچ محبت دیگری را جایگزین «ایمان و محبت به خدا و اسلام» نمی‌کنند و دانشمند‌تر و با درایت‌تر از این هستند که مکاتبی چون: امپریالیسم، صهیونیسم، ماسون، فمینیسم ... و هر ایسم دیگری را جایگزین قرآن کریم نمایند‌ و به همین دلیل «حب وطن» آنها نیز قوی‌تر از همه ملل دیگر است و به هنگام سختی و مهلکه، فرار نکرده و به آغوش دیگران پناه نمی‌برند و «الله اکبر» و «یا علی»، «یا زهراء»، «یا حسین»، «یا مهدی» گویان، از ذره ذره‌ی این خاک و سرمایه‌های مادی و معنوی این مملکت دفاع می‌کنند. اما آن جنابان در طول تاریخ و هم اکنون نیز ثابت کرده‌اند که با اندک پول همین اعراب نیز حاضرند بر علیه کشور و ملت خودشان در جبهه‌های مختلف [به ویژه جنگ نرم] بجنگند.

نتیجه آن که، ما نه تنها جنایات اعراب 1400 سال پیش در حمله به ایران را محکوم می‌کنیم، بلکه هر جنایتی که بر علیه بشریت در هر نقطه‌ی جهان و توسط هر کسی در طول تاریخ به وقوع پیوسته و به ویژه جنایات امروز آمریکا، انگلیس و اسرائیل را محکوم می کنیم و هم چنان در ایمان خود به «الله»، اسلام و رسول اعظم (ص) و آل او (ع) استوارتر ایستاده‌ایم و به تقویت آن می‌کوشیم و اجازه نمی‌دهیم که به این شیوه‌های کهنه، ما را از ایمان خلع سلاح کرده و دوباره با اسارتمان ببرند.

کلمات کلیدی:  تاریخی   جنگ و جهاد   ذکر