پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

موحد و مؤمن، وجوه دنیوی و الهی را از هم جدا نمی‌کند؛ و دنیا و آخرت را در طول هم و در یک راستا می‌بیند.

فرمودند: «تقوا ده قسمت است که نُه قسمت آن در کسب حلال می‌باشد».

دقت نماییم که "اهداف"، همیشه به هم پیوسته و در طول هم هستند؛ لذا مهم است که «هدف غایی = نهایی = آخر» چه باشد.

از این‌رو، اهداف همیشه به کوتاه مدت و بلند مدت، یا مقطعی و نهایی تقسیم می‌شوند. مثل کسی که تحصیل می‌کند، تا کسب علم کند – یا تحصیل می‌کند تا مدرکی بگیرد – مدرکی بگیرد تا شاغل شود – شاغل شود تا درآمد داشته باشد – درآمد داشته باشد تا تأمین معاش نماید ... ؛ پرسش این است که آخرش چه شود؟ بمیری و لاشه و خاک شوی، یا با موفقیت به حیاتی دیگر منتقل شوی؟

بدیهی است که اگر کسی بگوید: «من دو یا چند هدف مجزا و مستقل دارم»، مثلاً نماز را برای اطاعت و عبادت مخلصانه و به قصد "قربة الی الله" اقامه می‌کنم؛ اما کارم را صرفاً برای درآمد و یا ارتقا انجام می‌دهم؛ و تفریح را صرفاً برای لذت بدن می‌نمایم و ...؛ دچار شرک می‌شود و در واقع خودش و وجودش را تجزیه می‌کند و به هلاکت می‌رساند!

حضرت یوسف علیه السلام، نکتۀ بسیار بسیار مهم و ژرفی را به هم سلولی‌های خود متذکر شدند که همه باید به آن توجه کنیم و در پیام آن تفکر نماییم:

«يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ» (یوسف علیه السلام، 39)

- اى دو يار زندانى من! آيا ارباب‌های متعدد و پراكنده بهترند، يا خداى يكتاى غالب و چيره (بر جهان هستى)؟

"ربّ"، یعنی «صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور»؛ لذا در اصطلاح، به پدر و مادر، آموزگار و یا هدایت کنندۀ ورزشی و ... نیز "مرّبی" گفته می‌شود؛ و مهم این است که این مربیان برای شخص، در راستای یک هدف غایی هستند و یا مستقل و پراکنده؟!

آدمی، نه خالق است، نه مالک، و نه ربّ؛ لذا همیشه تحت تربیت و ادارۀ غیر خود قرار دارد؛ اگر اینها همه وسیله و در راستای ربوبیت الهی نباشند، تجزیه رخ می‌دهد. ربّ شهوت، ربّ قدرت، ربّ مال، ربّ شهرت، ربّ جاه و مقام و ... هر کدام از یک سو انسان را به بندگی خود خوانده و می‌کشانند، و آدمی هر کدام را بندگی کند، دچار عذاب ارباب‌های دیگر می‌گردد!

اما، کسی که الله جلّ جلاله را به ربوبیّت برگزیده و در نهایت یک هدف دارد که آن هم بندگی مخلصانۀ در هر کاری می‌باشد [خواه نماز و روزه باشد، یا کار و تفریح]، در وجودش یک "وحدت" ایجاد می‌شود، همیشه یک هدف و جهت واحد دارد، لذا به او می‌گویند: «موحد» یا «اهل توحید».

از این‌رو، خداوند سبحان می‌فرماید:

«قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ * لَا شَرِيكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» (الأنعام، 162 و 163)

- بگو: «نماز و تمام عبادات من، و زندگى و مرگ من، همه براى خداوند پروردگار جهانيان است * همتايى براى او نيست؛ و به همين مأمور شده ام؛ و من نخستين مسلمانم! (در تسلیم و مسلمانی، سرآمدم)».

●- بنابراین، هر کاری که به امر خدا و برای خدا باشد، مصداق عبادت است، خواه مطالعه باشد، یا نماز و یا تفریح. چنان که می‌فرمایند: در ماه مبارک رمضان، نفس روزه‌دار ذکر است – خوابش عبادت است و ...؛ چرا؟ چون خود را برای بندگی خالص ساخته؛ اختیارش را به خدا واگذار کرده؛ به امر او نمی‌خورد، به امر او افطار می‌کند و می‌خورد، به امر او واجبات را انجام می‌دهد و از محرمات دوری می‌گزیند ... ؛ و هر کاری که برای خدا نباشد، مصداق شرک است؛ چون هدف دیگری را با هدف غایی شریک گردانده است.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

آیا یک هدف می‌تواند هم جنبه دنیوی داشته باشد هم جنبه الهی؟

پاسخ (نشانی لینک)

https://www.x-shobhe.com/shortanswer/11650.html

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   توحید