اصول توحید (خداشناسی) از قرآن مجید / 10
(الزّخرف، 82)
«سُبْحَانَ رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ»
- منزه است پروردگار آسمانها و زمين
خداوند متعال با «اسم‌ها»یش شناخته می‌شود و نباید تمامی اسم‌هایش به «خدا» معنا شود که این سبب ضعف شناخت و یا حتی نادرستی شناخت می‌گردد. فرق است بین معنی اسم‌های «خالق، ربّ، رازق و ...» اگر چه همه اسم‌های اوست.
«سبحان» را به «منزه از هر گونه عیب و نقص» معنا کرده‌اند و درست هم هست، اما معنایش وسیع‌تر از این مقدار می‌باشد.
«ربّ»، یعنی «صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور» که همان کلمۀ «پروردگار» گویاست. اوست که نه تنها خلق می‌کند، بلکه می‌پروراند.
«ربوبیّت» را چه با چشم مادی و چه با نگاه علمی، در تمامی خلقت زمین و آسمان‌های می‌بینیم و این عظمت علیمانه، حکیمانه، منظم، یکپارچه و مرتبط، برای همگان مشهود می‌باشد؛ پس انسان عاقل از خود می‌پرسد: «ربّ کیست و چه کسی می‌پرواند؟»، پاسخ می‌دهد «ربّ سبحان».
«رَبِّ الْعَرْشِ»
- پروردگار عرش
نه فقط زمین و آسمانها، بلکه «عرش خدا» نیز مخلوق است، پس پروردگار (ربّ) دارد که همان ربّ زمین و آسمانهاست.
پس، انسان عاقل، فکور و مؤمن، ارباب‌های متفرق و متعدد را تخیل و تصور نمی‌کند، برنمی گزیند و آنها را بندگی نمی‌نماید.
نه بت‌های ساختگی ربّ هستند، نه طاغوت‌ها و نه برخورداران از قدرت و ثروت، و نه سایر ارباب‌های ذهنی در خیال آدمی!
«عَمَّا يَصِفُونَ»
- از توصيفى كه آنها مى‌كنند!
اما او از چه چیزی «سبحان» است، فقط از هر گونه «عیب و نقص»؟! خیر! بلکه از هر نوع توصیفی [به غیر از هر چه خود در توصیف اسم‌هایش فرموده] منزه است.
- تعداد بازدید : 310
- 28 آذر 1401
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: توحید سوره زخرف «اصول توحید»
اصول چهارگانه و ... در توحید (خداشناسی و خداپرستی)/ 3 
