درس‌هایی از "اخلاق و حکمت"، در محضر امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام . (10) – توحید و عدل

‌‌«التَّوْحِيدُ أَلَّا تَتَوَهَّمَهُ وَ الْعَدْلُ أَلَّا تَتَّهِمَه». (نهج البلاغه حكمت 470)

از اميرالمومنين عليه السلام درباره توحید و عدل سؤال شد، فرمودند: «توحید آنست که او را توهّم نکنی و عدل آنست که او را متهم نسازی».

یک موقع کسی منکر وجود خداست؛ اما یک موقع وجودش را انکار نمی ‌کند، اما یا او را به توهم در می‌ آورد و حتی برایش جسمیت قائل می‌شود (بیشتر ادیان تحریف شده، برخی از مذاهب اسلامی و ...) و یا آن که توهم نیز ندارد، اما او را متهم به انواع اتهامات می‌ نماید. چنان چه امروزه بسیار شنیده می‌شود که [العیاذ بالله] خدا را متهم به بی‌عدالتی می‌کنند! پس از روایت فوق معلوم می‌ شود که "منهم کردن خدا"، شیوه‌ی جدیدی نیست، بلکه قدمتی دیرینه دارد.

کلمات کلیدی:  توحید   «اخلاق و حکمت در محضر امیرالمؤمنین»