نهج البلاغه، خطبه 140

وَ اِنَّما يَنْبَغى لِأَهْلِ الْعِصْمَةِ وَالْمَصْنُوعِ اِلَيْهِمْ فِى السَّلامَةِ؛

آنان که از عیوب پاکند و از لطف خدا از گناهان سالمند؛

اَنْ يَرْحَمُوا اَهْلَ الذُّنُوبِ وَالْمَعْصِيَةِ، وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغالِبَ عَلَيْهِمْ؛

شایسته است به اهل گناه و معصیت ترحم آورند، و سرگرم شکرگزار نعمت پاکى باشند؛

وَالْحاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ، فَكَيْفَ بِالْعائِبِ الَّذى عابَ اَخاً وَ عَيَّرَهُ بِبَلْواهُ!

و این شکر مانع آنان از عیب‌جویى دیگران شود، چه رسد به کسى که (خود گنهکار است آن گاه) از برادر ایمانى غیبت کرده، و وى را به گناه انجام گرفته سرزنش می‌نماید!

اَما ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذى عابَهُ بِهِ؟!

آیا توجه ندارد که خداوند گناهى بزرگتر از گناهى را که برادرش را به آن ملامت کرده بر او پرده پوشى نموده؟!

وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْب قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ؟!

چگونه دیگرى را به گناهى سرزنش مى‌کند که خود مانند آن را مرتکب شده؟!

فَاِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللّهَ فيما سِواهُ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنْهُ.

اگر هم به گناهى مانند آن آلوده نشده، در گناهى بزرگتر از آن (که عیب جویى است) خدا را عصیان کرده.

وَايْمُ اللّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصاهُ فِى الْكَبيرِ وَ عَصاهُ فِى الصَّغيرِ لَجُرْاَتُهُ عَلى عَيْبِ النّاسِ اَكْبَرُ.

به خدا سوگند اگر به گناه بزرگى آلوده نگشته و مرتکب گناه کوچک هم نشده باشد هرآینه این جرأتش بر عیبجویى از مردم بزرگترین گناه است.

يا عَبْدَاللّهِ، لاتَعْجَلْ فى عَيْبِ اَحَد بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ.

اى بنده خدا، در عیب‌جویى از کسى به خاطر گناهش شتاب مکن، شاید خداوند آن گناه او را بخشیده باشد.

وَ لاتَأْمَنْ عَلى نَفْسِكَ صَغيرَ مَعْصِيَة، فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ.

و از گناه کوچکى که خود گرفتار آن شده اى آسوده مباش، که ممکن است به آن گناه عذاب شوى.

فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِما يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ،

بنابراین هرکدام از شما که از عیب دیگرى آگاه است، به خاطر عیبى که از خود خبر دارد دست از عیبجویى او بردارد؛

وَلْيَكُنِ الشُّكْرُ شاغِلاً لَهُ عَلى مُعافاتِهِ مِمَّا ابْتُلِىَ بِهِ غَيْرُهُ.

و لازم است شکر پاک بودن از گناهى که دیگرى به آن دچار است، او را از دنبال کردن عیب دیگران بازدارد.

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه