امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

نهج البلاغه، نامه 31، خطاب به فرزندشان:

وَ اعْلَمْ اَنَّ الَّذى بِيَدِهِ خَزائِنُ السَّمواتِ وَ الأرْضِ قَدْ اَذِنَ لَكَ فِى الدُّعاءِ، وَ تَكَفَّلَ لَكَ بِالإجابَةِ؛ 

آگاه باش آن که خزائن آسمانها و زمین در اختیار اوست به تو اجازه دعا داده، و اجابت آن را بر عهده گرفته (وضمانت) نموده است؛

وَ اَمَرَكَ اَنْ تَسْاَلَهُ لِيُعْطِيَكَ، وَ تَسْتَرْحِمَهُ لِيَرْحَمَكَ؛ 

و دستور داده از او بخواهى تا ببخشد، و رحمتش را بطلبى تا رحمت آرد؛

وَ لَمْ يَجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ مَنْ يَحْجُبُهُ عَنْكَ، وَ لَمْ يُلْجِئْكَ اِلى مَنْ يَشْفَعُ لَكَ اِلَيْهِ،  

و بین خودش و تو کسى را حاجب قرار نداده و تو را مجبور به توسل به واسطه ننموده است، [کسی برای خواندن و خواستن از او، مجبور به توسل به واسطه نیست، مستقیم "یا الله – اللهم و یا ربِّی می‌گوید)؛

وَ لَمْ يَمْنَعْكَ اِنْ اَسَأْتَ مِنَ التَّوْبَةِ، وَ لَمْ يُعاجِلْكَ بِالنِّقْمَةِ،

و اگر گناه کردى از توبه مانعت نشده، و در عقوبتت عجله ننموده است (عجله نمی‌نماید)؛

وَ لَمْ يُعَيِّرْكَ بِالإنابَةِ، وَ لَمْ يَفْضَحْكَ حَيْثُ الْفَضيحَةُ بِكَ اَوْلى؛

و به بازگشتت سرزنشت ننموده و آنجا که سزاوار رسوا شدنى رسوایت نکرده است؛

وَ لَمْ يُشَدِّدْ عَلَيْكَ فى قَبُولِ الإنابَةِ، وَ لَمْ يُناقِشْكَ بِالْجَريمَةِ؛

در پذیرش توبه بر تو سخت گیرى روا نداشته، و به حسابرسى گناهانت اقدام نکرده،

وَ لَمْ يُؤْيِسْكَ مِنَ الرَّحْمَةِ بَلْ جَعَلَ نُزُوعَكَ عَنِ الذَّنْبِ حَسَنَةً؛

و از رحمتش ناامیدت ننموده است؛ بلکه خوددارى از معصیت را برایت حسنه قرار داده؛

وَ حَسَبَ سَيِّئَتَكَ واحِدَةً، وَ حَسَبَ حَسَنَتَكَ عَشْراً؛

و یک گناهت را یک گناه، و یک خوبیت را ده برابر به شمار آورده،

وَ فَتَحَ لَكَ بابَ الْمَتابِ وَ بابَ الإسْتيعابِ، فَاِذا نادَيْتَهُ سَمِعَ نِداءَكَ؛

باب توبه و باب خشنودیش را به رویت گشوده، هرگاه او را بخوانى صدایت را بشنود؛

وَ اِذا ناجَيْتَهُ عَلِمَ نَجْواكَ؛

چون با او به راز و نیاز برخیزى، رازت را بداند (به ندا و نجوایت علم دارد)،

فَاَفْضَيْتَ اِلَيْهِ بِحاجَتِكَ، وَ اَبْثَثْتَهُ ذاتَ نَفْسِكَ؛

پس نیاز به سوى او مى برى، و راز دل با او در میان مى‌گذارى؛

وَ شَكَوْتَ اِلَيْهِ هُمُومَكَ، وَاسْتَكْشَفْتَهُ كُرُوبَكَ؛ وَاسْتَعَنْتَهُ عَلى اُمُورِكَ؛

از ناراحتى‌هایت به او شکایت مى‌برى، و چاره گرفتاریهایت (رفع و دفعش را) از او مى خواهى، بر امورت از حضرتش یارى مى طلبى؛

وَ سَاَلْتَهُ مِنْ خَزائِنِ رَحْمَتِهِ ما لايَقْدِرُ عَلى اِعْطائِهِ غَيْرُهُ؛

از خزائن رحمتش چیزهایى را مى‌خواهى که غیر او را بر عطاکـردنش قـدرت نیست؛

مِنْ زِيادَةِ الأعْمارِ، وَ صِحَّةِ الأبْدانِ، وَ سَعَةِ الأرْزاقِ.

از قبیل زیاد شدن عمرها، سلامت بدنها، و گشایش (فراوانی) روزی‌ها.

ثُمَّ جَعَلَ فى يَدَيْكَ مَفاتيحَ خَزائِنِهِ بِما اَذِنَ لَكَ فيهِ مِنْ مَسْاَلَتِهِ؛

پس، خداوند کلیدهاى خزائن خود را در اختیار تو گذاشته به دلیل آنکه به تو اجازه درخواست از خودش را داده؛

فَمَتى شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعاءِ اَبْوابَ نِعْمَتِهِ، واسْتَمْطَرْتَ شَـآبيبَ رَحْمَتِهِ؛

پس هرگاه بخواهى مى‌توانى درهاى نعمتش را با دعا باز کنى، و باران رحمتش را بخواهى؛

فَلايُقْنِطَنَّكَ اِبْطاءُ اِجابَتِهِ، فَاِنَّ الْعَطِيَّةَ عَلى قَدْرِ النِّيَّةِ؛

پس تأخیر در اجابت دعا ناامیدت نکند، زیرا عطا و بخشش به اندازه نیّت است؛

وَ رُبَّما اُخِّرَتْ عَنْكَ الإجابَةُ لِيَكُونَ ذلِكَ اَعْظَمَ لاَجْر السَّائِلِ، وَ اَجْزَلَ لِعَطاءِ الاْمِلِ؛

چه بسا که اجابت دعایت به تأخیر افتد تا پاداش دعاکننده بیشتر، و عطاى امیدوار فراوان‌تر گردد.

وَ رُبَّما سَاَلْتَ الشَّىْءَ فَلاتُؤْتاهُ وَ اُوتيتَ خَيْراً مِنْهُ عاجِلاً اَوْ آجِلاً؛

و چه بسا چیزى را بخواهى و به تو داده نشود ولى بهتر از آن در دنیا یا آخرت به تو عنایت گردد؛

اَوْ صُرِفَ عَنْكَ لِما هُوَ خَيْرٌ لَكَ،

یا به خاطر برنامه نیکوترى این دعایت مستجاب نشود.

فَلَرُبَّ اَمْر قَدْ طَلَبْتَهُ فيه هَلاكُ دينِكَ لَوْ اُوتيتَهُ.

و چه بسا چیزى را مى‌خواهى که اگر اجابت گردد دینت را تباه کند.

فَلْتَكُنْ مَسْاَلَتُكَ فيما يَبْقى لَكَ جَمالُهُ، و يُنْفى عَنْكَ وَبالُهُ، فَالْمالُ لايَبْقى لَكَ وَ لا تَـبْقى لَهُ.

روى این حساب باید چیزى را بطلبى که زیباییش براى تو برقرار، و وبالش از تو برکنار باشد، که ثروت براى تو باقى نیست و تو هم براى آن باقى نخواهى بود.

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه   توحید   ولایت (امام علی)