متأسفانه بسیاری عادت به «غیبت» کردن نموده‌اند و این عادت آن قدر شدید است که نه متوجه غیبت خود می‌شوند و نه متذکر آثار سوء دنیوی و بار سنگین اخروی آن می‌گردند.

ترک این عادت، روش‌ها و لوازمی دارد که از اهمّ آنها اشتغال به شکر خداوند متعال است؛ و البته نه فقط به زبان دائم «شکراً لله» یا «الحمد لله» یا الهی شکر گفتن، بلکه شناخت نعمات اعطا شده از سوی مُنعم و نیز قرار دادن هر چیزی در جای خود و عادت به شکر قلبی و لفظی.

امیرالمؤمنین حضرت امام علی علیه‌السلام، در این مورد مؤمنین را به حفظ آبروی دیگران سفارش نموده و می‌فرمایند:

(نهج البلاغه، خطبه 140)

اِنَّما يَنْبَغى لاَِهْلِ الْعِصْمَةِ وَالْمَصْنُوعِ اِلَيْهِمْ فِى السَّلامَةِ اَنْ يَرْحَمُوا اَهْلَ الذُّنُوبِ وَالْمَعْصِيَةِ؛

آنان كه از عيوب پاكند و از لطف خدا از گناهان سالمند، شايسته است به اهل گناه و معصيت ترحم آورند؛

وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغالِبَ عَلَيْهِمْ، وَالْحاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ؛

و سرگرم شكرگزار نعمت پاكى باشند، و اين شكر مانع آنان از عيبجويى ديگران شود؛

فَكَيْفَ بِالْعائِبِ الَّذى عابَ اَخاً وَ عَيَّرَهُ بِبَلْواهُ!

چه رسد به كسى كه (خود گنهكار است آن گاه) از برادر ايمانى غيبت كرده، و وى را به گناه انجام گرفته سرزنش نموده! از برادر ايمانى غيبت كرده، و وى را به گناه انجام گرفته سرزنش نموده!

اَما ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذى عابَهُ بِهِ؟!

آيا توجه ندارد كه خداوند گناهى بزرگتر از گناهى را كه برادرش را به آن ملامت كرده بر او پرده پوشى نموده؟!

وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْب قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ؟!

چگونه ديگرى را به گناهى سرزنش مى‌كند كه خود مانند آن را مرتكب شده؟!

فَاِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللّهَ فيما سِواهُ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنْهُ؛

اگر هم به گناهى مانند آن آلوده نشده در گناهى بزرگ‌تر از آن (كه عيب جويى است) خدا را عصيان كرده؛

وَايْمُ اللّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصاهُ فِى الْكَبيرِ وَ عَصاهُ فِى الصَّغيرِ لَجُرْاَتُهُ عَلى عَيْبِ النّاسِ اَكْبَرُ.

به خدا سوگند اگر به گناه بزرگى آلوده نگشته و مرتكب گناه كوچك هم نشده باشد هرآينه اين جرأتش بر عيبجويى از مردم بزرگترين گناه است.

 

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه   شکر