ایران‌پی‌ان – یادداشت/سلیم: احزاب دموکرات و جمهوریخواه، هر دو بازوان اجرایی فراماسون شیطان‌پرست و ارگان علنی آن به نام «صهیونیسم بین‌الملل» هستند و نه تنها هیچ ربطی با ایران و ایرانی ندارند، بلکه دشمن اصلی این ملت و این نظام بوده و هستند و اگر در زمانی (گذشته) نیز لبخندی می‌زدند، از نوع لبخند تلخ ارباب به نوکر برای تحقیر و استحمار بیشتر بوده است. اما متأسفانه شاهدیم که برخی از جریان‌ها یا جناح‌های سیاسی در ایران، خود را موظف و مکلف می‌بینند که به نفع یکی از این دو جناح، [و البته بیشتر جناح دموکرات و اوباما] به صورت پنهان یا حتی آشکار موضع‌گیری کنند و خنده‌دار آن که برای تطهیر این عوامی، ذلت و دریوزگی، نام موضع‌گیری خود را «حضور، نقش و تأثیرگذاری در انتخابات امریکا می‌گذارند»! و سعی می‌کنند اذهان عمومی ملت را به این تفکر وادارند که «کدام یک برای ما بهتر است؟!» و بعد القا کنند که لابد حزب دموکرات و اوباما بهتر است!

اما این جناح‌ها کدامند و چرا چنین مواضعی دارند، خود جای تحلیل و تأمل دارد و تردیدی نیست که جناح بندی‌ها و گرایشات به تناسب سیاست‌ها و مواضع این دو حزب و خوشایندها و منافع مدافعان می‌باشد.

به لحاظ موضع‌گیری در قبال انتخابات ریاست جمهوری امریکا، جناح‌ها و جریان‌های داخلی را می‌توان به سه گروه عمده تقسیم کرد:

الف – مخالفین هر دو حزب:

این گروه که شامل اکثریت و صبغه اذهان عمومی ملت ایران است، گرایش شدید به اسلام، ولایت، تمامیت ارضی، استقلال و سایر ارزش‌های دینی و ملی دارند و نگاه‌شان به این دو حزب یا به اوباما و رامنی را با ضرب المثل «سگ زرد برادر شغال است» تعریف و تشریح می‌کنند. این اکثریت بر این باورند که امریکا با ایران و ایرانی، مادامی که استقلال می‌خواهد و تن به ذلت استعمار و استثمار نمی‌دهد دشمن است و قصد هلاکت ما را دارد و در این استراتژی دو حزب دمکرات یا جمهوریخواه هیچ تفاوتی با یک دیگر ندارند.

ب – موافقین حزب جمهوریخواه (رامنی):

حزب جمهوریخواه از آن جهت که سرمایه‌هایش در صنایع و ساختار نظامی امریکا متمرکز شده و منافعش در جنگ است، طرفدار زیادی در میان اغلب جریان‌ها و جناح‌های داخلی ندارد. مگر گروهک‌هایی چون: منافقین، بهایی‌ها و سلطنت طلب‌ها. چرا که این گروه‌ها نه تنها به طور کلی نابودی این نظام را می‌خواهند، بلکه چون هیچ جایگاهی در اذهان عمومی و میان مردم ندارند، برای بازگشت و سلطه مجدد خود، هیچ راهی جز جنگ نظامی را متصور و مفید نمی‌بینند. لذا شاهدیم در هر تنشی هم که در طول تاریخ جمهوری اسلامی ایران، در داخل کشور به وجود آمده و به درگیری فیزیکی کشیده شده، [از درگیری‌های استان کردستان در اوایل انقلاب گرفته، تا ترورها، تا آشوب‌هایی که در کنار اعتراضات در فتنه 88 رخ داد]، دست پلید آنها از آستین انگلیس، امریکا و اسرائیل بیرون آمده است.

ج – موافقین حزب دموکرات (اوباما):

اما سایر جناح‌ها و جریانات سیاسی که خود را موظف و مکلف به موضع‌گیری در قبال انتخابات ریاست جمهوری امریکا می بینند، طرفدار حزب دموکرات، یا همان خرهای آبی رنگ، به نمایندگی اوباما [که مخالف جنگ و تنش نظامی و پیرو سیاست جنگ نرم و فروپاشی از درون هستند] می‌باشند. اهمّ دلایل و انگیزه‌ها و توجیهات این گرایش عبارتند از:

ج/1: می‌دانند که در صورت بروز جنگ، حیات سیاسی آنها در داخل کشور به پایان می‌رسد. چرا که اولاً در صورت بروز جنگ، ملت حول محور ولایت و با تمرکز بر مسئله جنگ متحدتر و منسجم‌تر می‌شوند؛ ثانیاً حال و هوای جنگی فرصتی برای سیاسی بازی و موج سواری بر اختلافات داخلی باقی نمی‌گذارد؛ و ثالثاً خودشان اهل جنگ نیستند و باید عرصه را برای نیروها و به ویژه جوانان انقلابی و اهل مبارزه خالی کنند.

ج/2: می‌دانند که گستره‌ی این جنگ محدود به مرزهای ایران نخواهد بود و دامنه‌ی بسیار گسترده‌‌تری خواهد داشت و بالتبع طول مدت آن نیز یک سال و هشت سال نخواهد بود، لذا باید برای همیشه به یک گوشه بخزند.

ج/3: می‌دانند ارزش آنها برای حامیان مستقیم و غیر مستقیم خارجی فقط به خاطر ایجاد تنش در داخل کشور است، و ایجاد تنش در شرایط جنگی یک خودکشی سیاسی است، لذا ارزش خود را برای حامیان و از جمله امریکا، انگلیس و اسرائیل از دست می‌دهند.

ج/4: می‌دانند که فقط در زمان صلح به عنوان یک ابزار یا حداکثر یک آلترناتیو برای امریکا، جهت حضور در انتخابات و تغییر رفتار و ساختار سیاسی ایران و کشاندن نظام به پای میز مذاکره‌ با نتیجه مطلوب برای امریکا محسوب شده و مورد حمایت هستند و می‌توانند در صحنه حضور داشته باشند، اما اگر جنگی واقع شود، دیگر چنین تعریف و امکانی وجود نخواهد داشت و سریعاً حذف می‌شوند.

ج/4: این جناح‌ها [مانند گروه دوم] قصد براندازی کامل نظام را ندارند، چرا که می‌دانند در این صورت اولین جریانی که توسط نیروهای وفادار داخلی و نیز دشمنان خارجی از دور خارج می‌شوند، خودشان هستند. بدیهی است که اگر روزی به فرض محال خارجی بر این مملکت سلطه پیدا کند، هیچ مجالی به این مذبذب‌ها نمی‌دهد و اول خود اینها را از میان بر می‌دارد.

د – با گروه دوم (که قصد براندازی و هلاکت نظام را دارند کاری نداریم و آنها را همان سیاهی لشکرهای صهیونیسم می‌بینیم)، اما این گروه سوم که در قالب‌های متفاوت و گاه القاب کاذبی چون: (به اصطلاح) روشنفکر‌ها، اصلاح طلب‌ها، دگراندیشان و ...، سبز شده‌اند نیز کاملاً در اشتباه هستند و طبق معمول از روی سادگی و سطحی‌نگری مبتنی بر جهل سیاسی (در خوش بینانه‌ترین حالت) و یا غرض و مرض قلبی (در واقع بینانه‌ترین حالت)، خود را فریب می‌دهند. هیچ کدام از این احزاب امریکایی به نفع ما نخواهند بود و هر دو قصد هلاکت و نابودی ما را دارند، منتهی شیوه‌هایشان متفاوت است. و هر عقل سلیمی می‌داند که این یک واقعیتی است که غرب به آن اذعان دارد. لذا باوری غیر از این واقعیت است که یک «توهم» محسوب می‌گردد.

به قول نویسنده‌ی یک پاسخ در پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه) راجع به این که آیا اوباما برای ما (ایران) بهتر است یا رامنی: «با توجه به ماهیت این دو جناح امریکایی که دو بال صهیونیسم و دو لبه یک قیچی هستند، این سؤال مانند آن است که بپرسند آیا نیش مار و عقرب برای کشته شدن ما بهتر است یا چنگ و دندان گرگ و پلنگ؟!»