ایران‌پی‌ان – یادداشت/سلیم: امروزه دیگر تعریف غربی دموکراسی و سلامت انتخابات تغییر یافته است. طبق تعریف جدید غرب از دموکراسی سیاسی در انتخابات، «یا [من] رأی می‌آورم [یا نامزد مورد نظر ما رأی می‌آورد] و یا حتماً در انتخابات تقلبی صورت گرفته است» و روش تحقیق و پیگیری آن نیز شکایت، بازشماری صندوق‌های مورد نظر، بازشماری درصد یا تمامی صندوق‌ها و خلاصه هر چه که بوی قانون دهد نیست، بلکه فقط ابطال انتخابات است که چون با مخالفت قانون و جماعت زیادی مواجه است، به اعتراضات و شورش‌های خیابانی منجر می‌‍گردد.

این «دکترین» در فتنه 88 در جمهوری اسلامی ایران به مرحله آزمایش گذاشته شد؛ هر چند که به خاطر «ولایت و مردم» جواب نداد، اما نه تنها رد نشد، بلکه به عنوان یک تاکتیک خوب ثبت گردید. 

این «دکترین» در فتنه 88 در جمهوری اسلامی ایران به مرحله آزمایش گذاشته شد؛ هر چند که به خاطر «ولایت و مردم» جواب نداد، اما نه تنها رد نشد، بلکه به عنوان یک تاکتیک خوب ثبت گردید. لذا در هر کشوری که نتیجه انتخاباتش مطلوب امریکا و متحدانش نبود، تکرار شد. حتی مالزی.

متأسفانه از موضع‌گیری برخی از نامزدهای ریاست جمهوری یازدهم چنین بر می‌آید که خودشان نیز جوّسازی‌ها و شانتاژهای تبلیغاتی (که البته طبیعی است) را باور کرده‌اند. بدیهی است این باور شدید که از سویی به تکبر و خودبزرگ‌بینی و خودباوری زیاده از حد برخی از نامزدها بر می‌گردد و از سویی دیگر به باور اطلاعات غلط اطرافیان استوار است، می‌تواند مضرات و حتی خطرات بسیاری برای خود آنها و بالتبع کشور و مردم در پی داشته باشد، لذا پیشنهاد می‌شود کاندیداها احتمال دهند رأی نمی‌آورند تا از لحاظ روانی و خط سیاسی سالم بمانند و به کشور و ملت نیز آسیب نرسانند.

اگر به برخی از باورها که از گفته‌های مستقیم و یا تلویحی کاندیداها بر می‌آید دقت کنیم:

آقای محسن رضایی از ابتدا بر این باور بوده است که هیچ رقیب جدی و سرسختی ندارد؛

آقای قالیباف بر این باور است که با توجه به صدها کارشناسی که به مدت شش سال برای ریاست جمهوری او برنامه‌ریزی می‌کنند، محبوب همگان است (؟!) و حتماً در این دوره موفق می‌شود!

آقای هاشمی رفسنجانی هنوز گمان دارد که امیرکبیر ایران است و گویا به نظر مردم توجهی دارد و نه به نتایج انتخابات‌های گذشته نظری انداخته است و طبق معمول فکر می‌کند که در شرایط تحمیلی موجود، همگان او را منجی می‌شناسند!

آقای مشایی که بین ارض و سماء معطل است. از سویی امام زمان (عج) بهار است و او بهاری، از سویی دیگر احمدی نژاد یعنی مشایی و مشایی یعنی احمدی نژاد و از سویی دیگر گویا از غیب نیز بی‌خبر نیست!

آقای ابوترابی از همه جالب‌تر است. گمان دارد که مردم از عملکرد مجلس راضی هستند و لابد این رضایت به مدیریت ایشان و آقای باهنر و در نهایت آقای لاریجانی بر می‌گردد و تقریباً تردیدی ندارد که اکثریت آرا متعلق به اوست!

خب این روش تبلیغاتی است که جنجال راه بیاندازند شاید عیبی هم ندارد، اما لازم است خودشان باور نکنند.

یکی گفت: می‌گویند فلانی 11 میلیون رأی دارد؟! گفتم: مگر انتخابات انجام شده و ما بی‌خبر ماندیم؟! از کجا می‌داند که مثلاً رأی او 12 میلیون یا 10 میلیون نیست و دقیقاً یازده میلیون است؟! خب این روش تبلیغاتی است که جنجال راه بیاندازند شاید عیبی هم ندارد، اما لازم است خودشان باور نکنند.

در یک موج جنجال راه می‌اندازند که چون هاشمی آمد، همه به او رأی می‌دهند – در موجی دیگر می‌گویند: ای بابا، مردم دلشان از هاشمی و خانواده پُر است و هنوز دردهای گذشته و احیاناً نقش منفی در سال‌های اخیر را فراموش نکرده‌اند، لذا همه به قالیباف رأی می‌دهند، می‌گویند مدیریت و انضباط دارد – در یک برهه دیگر موج جدیدی می‌آید که کدام مدیریت و انضباط؟ اوضاع نابسامان تهران نشان مدیریت است یا نابود کردن فضای سبز و قطع درختانی که در نیم قرن اخیر کسی جرأت نزدیک شدن به انها را نداشت و یا تخریب شمیرانات که حکم ریه‌ی تنفسی شهر تهران را دارد و تراکم فروشی بی‌رویه و ساختمان و برج‌سازی حتی در تپه‌های قدیمی شمال تهران که تازگی‌های مالک خصوصی پیدا کرده است؟! لذا اگر چه خیلی هزینه کرده و معلوم نیست از کجا آورده، اما کسی به او رأی نمی‌دهد، بلکه می‌گویند: آقای محسن رضایی قاطعیت و اندیشه اقتصادی دارد؟ - جوّ دیگری می‌آید و می‌گوید: کدام قاطعیت و اندیشه اقتصادی؟! او فقط سوار بر موج تخریب دیگران است و در ضمن در دوره تحصیلاتش در رشته استراتژی یک چیزی تحت عنوان تقسیمات ایالتی یاد گرفته و مرتب آن را تکرار می‌کند و اصلاً توجه ندارد که شاید برای ایران مناسب نباشد و زمینه‌ساز اهداف امریکا مبنی بر تقسیم ایران به سه کشور باشد... .

خلاصه اینها همه موج تبلیغاتی است و شاید ایرادی هم نداشته باشد، بالاخره انتخابات یعنی رقابت و پیروزی در رقابت نیز فقط با تبلیغات به دست می‌آید، اما مهم این است که خودشان باور نکنند، وگرنه در صورت عدم موفقیت حتماً آسیب می‌بینند و چه بسا این آسیب را متوجه کشور و مردم کنند.

در هر حال محال است که همه یا دست کم چهار یا پنج نفر از کاندیداها از رأی اکثریت مردم برخوردار شوند و بالاخره یکی رأی می‌آورد و اصلاً بعید نیست که به رغم باورهایتان آن یک نفر شما نباشید.