آیا ظهور نزدیک است؟

بسم الله الرحمن الرحیم – اللهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فی فرج مولانا الصاحب الزّمان علیه‌اسلام؛

سالروز میلاد مسعود «رحمة للعالمین، خاتم النبیین، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله» و هم چنین فرزند، جانشین و امام در نسلش، حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام را به همگان تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم.

آیا ظهور نزدیک است؟ این سؤالی است که بسیاری از مردم جهان (حتی غیر مسلمانان) و بیش از همه مسلمانان و منتظران حضرتش (عج)، در ذهن خود دارند و مایلند پاسخی برای آن بشنوند و همین سؤال، شوق و انتظار سبب شده که حرف و حدیث‌های بسیاری که اغلب ناصواب نیز هستند، در این باره شایع گردد. اما مسلمان و شیعه، عاقل است، حکیم است، بصیر است، لذا باید همه اوضاع را با دلیل، حکمت و بصیرت رصد نماید.

صد البته که وقت ظهور را خدا می‌داند و هر کس وقتی بگذارد، از دروغ‌گویان و افترا زنندگان می‌باشد و البته که شیعیان این واقعه‌ی مبارک را دور و دیر نمی‌پندارند، وگرنه نمی‌توانند از منتظران باشند. منتظر واقعی کسی است که هر لحظه امکان ظهور و قیام ایشان را بدهد و خود را برای آن آماده سازد و در زمینه‌سازی کوشا باشد.

در عین حال، علائم بسیاری نقل شده که برخی معتبر و برخی غیر معتبر هستند و در میان احادیث معتبر، برخی به علامات حتمیه اشاره دارد و برخی به علامات غیر حتمیه و شیعه به «بداء» نیز قائل است، یعنی حوادثی که می‌تواند موجب تعجیل یا تأخیر در وقت ظهور گردد.

در بیان علائم حتمی و غیر ختمی، سخن از خروج سفیانی، دجال، سید خراسانی، یمانی، سقوط بصره و ... بسیار به میان آمده است، اما آن چه باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد، زمینه مساعد برای ظهور است.

هر اقدامی، هر حرکتی، هر قیامی و هر نهضتی، مستلزم شرایط، مساعد شدن زمینه، آمادگی پذیرش و سلسله علل تحقق می‌باشد.

ظهور و قیام حضرت مهدی سلام الله علیه، قیام برای برچیدن بساط کفر، شرک و ظلم است، قیام برای فرو ریختن کاخ‌های سلطه‌ی استکبار جهانی است، قیام برای برقراری قسط و تحقق حکومت جهانی الهی است، پس آمادگی پذیرش عمومی، در سرتاسر جهان را می‌طلبد.

البته معنای سخن این نیست که مثلاً اکثریت مردم جهان باید اول مسلمان شوند، سپس با مهدویت آشنا شوند و سپس در جرگه‌ی منتظرین وارد گردند تا ظهور محقق شود، بلکه بیداری و بصیرت عمومی، بیزاری از تمامی حکومت‌های ظلم و جور، ناامیدی از کارایی تمامی مکاتب و ایسم‌ها و خُرد شدن استخوان‌ها زیر چکمه‌های استکبار، کفر، ظلم و جهل از یک سو و متذکر خدا شدن، روی به سوی دین الهی آوردن و در نهایت شنیدن صدای اسلام از سوی دیگر، سبب می‌شود که بفهمند و باور کنند که نجات‌شان فقط به رهبری یک منجی الهی میسر می‌گردد. از این رو همگان، منتظر یک فَرَج و گشایش و فتح واقعی از سوی خداوند متعال می‌شوند و آمادگی پذیرش آن را ظاهر می‌کنند.

این که آیا این سقوط بصره همان سقوط بصره است، یا این ملک عبدالله همان است که در روایات آمده، یا القاعده و طالبان همان سفیانی هستند، یا دجال چشم ماسونی هست یا خیر؟ هر چند بسیار قابل تطبیق است، اما یافتن مصادیق یقین‌آور ممکن نیست؛ اما این که بیداری اسلامی محقق شده است، مردم جهان نیز بیدار و هوشیار شده‌اند و برای قسط و عدل حرکت و قیام می‌کنند، قابل کتمان نمی‌باشد.

در گزارشی خواندم که فقط طی یک دهه‌ی گذشته، در 86 کشور جهان تظاهرات‌های اعتراض آمیز واقع شده است و جمع شرکت کنندگان به 90 درصد مردم جهان می‌رسد!

هر چند مؤسسات تحقیقاتی و مطالعاتی غرب سعی دارند که القاء کنند این تظاهرات‌ها فقط به خاطر «نان» صورت گرفته است، اما خودشان نمی‌فهمند که به هر علتی باشد، مخالفت و اعتراض به «ظلم جهانی» است.

امروز در جهان، علیه سلطه‌ی سرمایه‌داری غرب، علیه سیاست‌های حاکم، علیه جوّ فشار و اختناق، علیه جنگ‌افروزی، علیه آدم‌کشی و آدم‌ربایی و بچه‌کُشی، علیه جاسوسی همگان، علیه نژادپرستی و قوم‌گرایی و البته علیه فقر، بیکاری، بی‌مسکنی و ...، تظاهرات‌هایی که اغلب به خشونت نیز کشیده می‌شود رخ می‌دهد. امروز حتی در اروپا و امریکا مردم در دفاع از ملت مظلوم فلسطین، لبنان و غزه تظاهرات می‌کنند و علیه جنگ‌افروزی قدرت‌های صهیونیستی در بلاد اسلامی قیام و اعتراض می‌کنند. امروز فرق اسلام امریکاییِ سعودی و وهابی، با اسلام ناب محمّدی صلوات الله علیه و آله – اسلام رفاه‌زدگی و تنبلی، با اسلام کار و تلاش و مجاهدت – اسلام غرب زده و ذلیل، با اسلام انسان ساز و عزت‌بخش به خوبی شناخته شده است و همین‌ها یعنی آمادگی عمومی برای حکومت عدل جهانی.

ظهور حرکتی مستمر و گام به گام است و آن ظهور در بیت‌الله و پیام «اَنا بَقیة الله»، گام آخر این سیر و گام اول قیام و مقدمه حکومت جهانی است. پس دعا و تلاش می‌کنیم که بیداری، هوشیاری و بصیرت با سرعت بیشتر گسترش یابد و خداوند ما را در ره‌پویان این خیل عظیم منتظران قرار دهد و توفیق دیداری با معرفت و از روی صدق را نصیب‌مان گرداند.

«وَلَوْ أَنَّ أشْیاعَنا ـ وَفَّقَهُمُ اللّهُ لِطاعَتِهِ ـ عَلَى اجْتِماع مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنَ بِلِقائِنا، وَلَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَهُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَهِ وَصِدْقِها مِنْهُمْ بِنا، فَما یَحْبِسُنا عَنْهُمْ إِلاّ ما یَتَّصِلُ بِنا مِمّا نَكْرَهُهُ وَلا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ» (الإحتجاج للطبرسی ، ج 2 ، ص 315 )

ترجمه: اگر شیعیان ما ـ كه خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ در راه ایفاى پیمانى كه بر دوش دارند، همدل مى شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمى افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان مى‌گشت، دیدارى بر مبناى شناختى راستین و صداقتى از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفى شدن (دوری و غیبت) ما از آنان چیزى نیست جز آن چه از كردار آنان به ما مى‌رسد که آن کارها را از آنان ناپسند می‌دانیم و انتظار نداریم.

مرتبط:

■ گزارش اختصاصی/ تظاهرات اعتراض آمیز بیش از 90% مردم جهان – غرب ناآرام است

 

   

کلمات کلیدی:  یادداشت