بسم الله الرحمن الرحیم

ضد تبلیغ با رواج شبهات و ترویج اعوجاج‌های فکری و عملی همیشه هست، اما در ایام ویژه و مناسبت‌ها، افزایش می‌یابد. اکنون با فرا رسیدن ایام مبارک " هفته وحدت"، به جای این که دعوا کنیم بر سر این که آیا ایشان 12 ربیع الاول متولد شده‌اند یا 17 ربیع الاول، به تدبیر امام خمینی رحمة الله علیه، دعوت به وحدت و یک هفته شادمانی عمومی شده‌ایم، اما متقابلاً شایعات و جنجال‌ها، به ویژه در فضای مجازی شدت و توسعه یافته است!

*- وحدت به معنای یکپارچگی، نقطه مقابل "تکثر" و تجزیه‌پذیری است. وقتی می‌خواهند فرد، افراد، جامعه، کشور، فکر، اعتقاد و باوری را متزلزل کنند تا بتوانند به طور کلی نابودش کنند، ابتدا "وحدتش" را به "کثرت" مبدل کرده تا جزء جزء شود، و سپس با جداسازی اجزاء و مقابل هم قرار دادن آنها، نابودش می‌کنند.

این قاعده، هم بر عناصر طبیعی حاکم است و هم بر مملکت وجود و هم بر فرهنگ‌ها، ملت‌ها، کشورها و سیاست‌ها.

وحدت در اسلام، یعنی توحید. یعنی عقل، فطرت، شعور، منطق، باور، ایمان، فکر و عمل (اعضا)، همه یک پارچه شوند به سوی یک هدف. «لا إله الا الله» یعنی همین. یعنی عقلت یک إله نداشته باشد و دلت إله‌های دیگر و فکر و خیالت به شوق وصال إله‌ای دیگر پرواز کند و در عین حال، عملت در اطاعت و بندگی إله‌های دیگری باشد. یعنی این همه رب‌های (صاحب اختیار و تربیت کننده امور) متفرق نداشته باشی. چه در مملکت وجود و چه در مملکت بیرون. چنان چه حضرت یوسف علیه‌السلام برای دو زندانی هم سلولی‌اش این سؤال را مطرح کرد تا کمی فکر کنند: «يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ - اى دو هم صحبت زندانيم، آيا خدايان پراكنده بهترند يا خداى يگانه‌ی مقتدر‌ / یوسف، 39»

بدیهی است که این "وحدت" موجب استحکام قوا شده و مانع از نفوذ راحت و سریع دشمن می‌گردد، لذا با آن به شدت مخالفند. مگر این که "وحدتی" در جهت بندگی، استعمار، استثمار و تأمین منافع آنها باشد.

اما، به هم زدن "وحدت" و تجزیه نیز کار ساده و راحتی نیست. گاهی مجبورند از همین "وحدت" علیه "وحدت" استفاده کنند، چنان چه "خدایان را علیه خدا" – "ادیان را علیه ادیان" – "مذاهب را علیه مذاهب" – "فرهنگ‌ها را علیه فرهنگ‌ها" – "نظام را علیه نظام" – "ثروت و قدرت را علیه ثروت و قدرت" و ...  حربه قرار می‌دهند. مگر از "غدیر" که بهترین عامل وحدت است، به عنوان حربه‌ای برای تشدید اختلاف و تفرقه سوء استفاده نمی‌کنند؟! مگر امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نهایت به خلافت نرسید و برای شیعه و سنّی خلیفه چهارم و آخرین خلیفه نیست؟ چگونه از نام «علی» علیه‌السلام برای صف‌بندی مسلمانان در مقابل هم سوء استفاده می‌کنند؟! 

فرض کنید در یک کشور مستقلی انتخابات برگزار می‌شود. چند نامزد انتخاباتی به میدان می‌آیند، اکثریت مردم به یکی از آنها رأی می‌دهد و اقلیت نیز تابع قانون می‌گردد. خب اینجا یک "وحدتی" مفید واقع شده است که می‌تواند موجبات استحکام بیشر، رشد و شکوفایی یک ملت و حاکمیت یک نظام و استقلال یک کشور را فراهم و مساعد نماید. حال اگر آن شخص یا جناحی که رأی نیاورده، چهار یا هشت سال، قهر کند، کنار بکشد، تخریب کند، ضد تبلیغ کند، تشنج و ناآرامی ایجاد کند ...، یا آن که بعد از یک یا دو دوره، به پیروزی رسیده دائم مخالفان یا منتقدان خود را به باد بدترین القاب و دشنام‌ها بگیرد، مردم را به جریان‌ها و جناح‌های مخالف یک دیگر تجزیه کند؛ خط دولت را از خط ملت و محور وحد آنها جدا کند و ...، چه اتفاقی می‌افتد؟! و چه بلایی به سر این "وحدت" می‌آید؟ در این سیاست، از همین "وحدت" علیه "وحدت" سوء استفاده شده است.

وحدت یا تشدید تفرقه میان شیعه و سنّی نیز جدای از این قواعد کلی نمی‌باشد. این وحدت، قوای مسلمین را یکپارچه می‌کند، آرام آرام به سوی وحدت حول محور "حبل الله" می‌کشاند و دشمنان را زمین‌گیر و نابود می‌سازد.

پس از همین راه وارد می‌شوند و ابتدا همان "وحدت" را به چالش می‌کشند. با بهره‌گیری از سایر "وحدت"ها، در تلاشند تا آنها نه تنها با هم وحدت نکنند، بلکه مقابل یک دیگر ایستاده و هر یک دیگری را تضعیف کند. مثل این که وحدت مسلمانان اهل سنّت و وحدت مسلمانان اهل تشیع را به بهانه‌های متفاوت و تحریک تعصبات، در مقابل هم قرار دهند.

به آن طرف می‌گویند: "جملگی حمله کنید و بگویید این چه وحدتی است که برخی افراد محترم نزد ما را لعن می‌کنید" – وقتی گفته می‌شود: «با این لعن‌های لفظی، آتش اختلافات، تفرقه، دشمنی و تجزیه قلبی را شعله‌ورتر نکنید»، به این طرف می‌گویند: «یک جریان واحد ایجاد کنید و معترض شوید که "وحدت یعنی چه؟" یعنی ماجرای غصب خلافت یا بین در و دیوار را فراموش کنیم؟! آیا دل حضرت زهراء علیهاالسلام به درد نمی‌آید و ...؟! پس به شدت مخالفت کنید و هر چه می‌گویند انجام ندهید را با عناد و لجاجت و تعصب بیشتر انجام دهید!»

هر دو استراتژی و تاکتیک و تزریق و آموزش همان دشمنان اصلی هر دو جناح است. چه کسی گفته: فراموش کنید یا در یک محیط امن (ایمانی)، آرام، دوستانه، علمی و ...، با هم گفتگو نکنید. چطور شد اگر بحث از "ایمان و کفر" یا "اسلام و یهودیت" – یا – "اسلام و مسیحیت" – یا – حتی "اسلام و کفر مدرن" به میان آید، دعوت به "گفتگوی ادیان" – یا – "گفتگوی تمدن‌ها" می‌کنند، اما هنگامی که بحث از "شیعه و سنّی" به میان می‌آید، باید به جان هم بیافتند؟! این همان شیعه و سنی انگلیسی است.

"وحدت" یعنی ابتدا به مشترکات خود بنگرید. فرمود به اهل کتاب (پیروان ادیان الهی) نیز بگو بیا سر مشترکات اعتقادی یکی شویم و در مقابل کفار و اصحاب فرعون‌ها بایستیم؛ در حالی که اسلام و یهودیت و مسیحیت اشتراک زیادی ندارند، شاید فقط همان "توحید = اعتقاد به خدا و معاد" باشد که در آن نیز قایل به تجسم و فرزند داشتن خدا هستند. اما همین قدر هم می‌تواند عامل و محوری برای وحدت باشد.

حال چطور شد که مسلمانان به رغم این که خدای واحد، رسول واحد، کتاب واحد، اعتقاد به معاد واحد، قبله‌ی واحد، احکام اصولی واحد (مثل نماز، روزه، حج، جهاد و ...) دارند، نه تنها نباید وحدت کنند، بلکه باید به جان هم بیافتند، تا امریکا، انگلیس و اسرائیل بهره‌اش را ببرند؟!

حال شما بفرمایید: آن به اصطلاح عالِم، مجتهد، مفتی، یا شخصیت سیاسی سنّی یا شیعه‌ای که مخالف وحدت است و افتراق را دامن می‌زند، انگلیسی هست یا خیر؟

از وحدت غربی‌ها درس بگیریم:

جای تأسف است که با این آموزه‌های غنی در اسلام و مصادیق علمی بارز آن، از کفار مثال بیاوریم، اما گاهی باید از دشمنان (حتی کفار) درس گرفت. گاه آنان در باطل خود چنان درست عمل می‌کنند که انسان غبطه می‌خورد که چرا ما در "حق" خود چنین عمل نمی‌کنیم؟!

مشکل قدیمی است، حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمود: حاضرم ده نفر از شما (یاران) را با یک نیروی معاویه معاوضه کنم. یعنی ده نفر از شما مدعیان حق، به اندازه یک نفر از آنها که پیرو باطل هستند، کارآیی ندارید.

آیا گمان می‌شود که امریکایی‌ها، انگلیسی‌ها، فرانسوی‌ها، روس‌ها، چینی‌ها و بالاخره آلمانی‌ها، دیگر خیلی متمدن شده و همه همسو و هم هدف هستند؟! نه تنها هیچ دشمنی و کدورت دیرینه‌ای (به واسطه جنگ‌ها و منافع روز) با هم ندارند، بلکه خیلی صمیمی و برادر وار هستند؟! خیر، بلکه به جان هم حریص‌اند، مثل گرگ‌ها دور هم نشستند، تا یکی غفلت کند و دیگران او را بدرند؛ ندیدیم بر سر اسپانیا، رومانی، ایتالیا و ... چه آوردند؟!

اما، به خاطر هدفی واحد (سلطه و دریدن مسلمانان)، همه حول یک محور «شیطان بزرگ» وحدت کرده‌اند، گداهای کوچک‌تر و عقب‌افتاده‌تر و ذلیل‌تر (مثلبرخی از سران کشورهای عربی و یا خودباختگان در کشورهای اسلامی) نیز به خاطر کمی بقای بیشتر و چرب و شیرین لذیذتر، با آنها وحدت کرده‌اند و به جان جهان اسلام و مسلمین و منافع آنها افتاده‌اند.

این اعضای 1+5 دشمن خونی یک دیگرند، اما علیه جمهوری اسلامی ایران، چه وحدتی دارند! آموختنی است. همه قیافه‌ی مستقل می‌گیرند، اما بزرگتر آنها (امریکا و انگلیس پشت پرده)، هر چه گفت: همان است. چرا فرقی نمی‌کند که ایران با امریکا توافق کند یا با پنج کشور دیگر؟ چون حول محور آن بزرگتر واحد هستند.

اما، مسلمانان باید به جان هم بیافتند. به این می‌گویند: "اسلام امریکایی"، حال خواه شیعه باشد یا سنّی، متعصب و متحجر باشد و یا دگر اندیش و اهل قرائت جدید! مفتی و حضرت آیت‌الله باشد یا عوام الناسِ تابع نفس و... .

پس، وحدت کنیم.

ع . چینی چیان

مرتبط:

منظور از "شیعه انگلیسی" چه کسانی هستند؟

منبع:

www.iranpn.ir

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت