ایران‌پی‌ان – یادداشت/سلیم: دو مرجع تصمیم‌گیر در مقننه و مجریه را مردم با حضور پای صندوق‌ها و رأی مستقیم خود انتخاب می‌کنند که یکی رییس جمهور است و دیگری نمایندگان مجلس شورای اسلامی.

بدیهی است که وقتی رییس جمهور با اخذ اکثریت آرای مردم انتخاب شد، محق است که وزرایی را برای کابینه و تشکیل هیئت دولت خود و انجام امور اجرایی مملکت انتخاب کند. حال عده‌ای مخالف آنها هستند و عده‌ای موافق، فرقی نمی‌کند، مردم باید به هنگام انتخاب رییس جمهور دقت و بصیرت کافی را داشته باشند.

اما، انتخاب کابینه پیشنهادی توسط رییس جمهور نیز سرنوشت محتوم ملت نیست، چرا که مردم نمایندگانی را نیز با رأی خود انتخاب کرده و به مجلس فرستاده‌اند تا از طرف آنها قوانین را وضع کنند، بودجه کشور را تدوین، مصوب و توزیع کنند، نظارت بر حسن اجرای قوانین داشته باشند، تحقیق و تفحص کنند ... و هم چنین کابینه‌ی پیشنهادی رییس جمهور منتخب را بررسی کرده و رأی به صلاحیت یا عدم صلاحیت هر یک از آنها دهند، تا وزرای دولت نیز با یک واسطه، منتخب مردم باشند، نه میل شخصی یک نفر.

این القائاتی که می‌کنند، مثل: اکثریت به یک نفر رأی دادند و این پیام ملت است و باید همه وزرای پیشنهادی او مورد تأیید و تصویب قرار گیرند و ...، یک جوّساز و القای غلط است؛ مگر انتخاب نمایندگان مجلس، انتخاب ملت نیست و پیام ندارد؟! اگر این طور باشد که مجلس نمایشی و فرمایشی می‌شود. مردم فقط رییس جمهور انتخاب می‌کنند و او هم هر کاری دلش خواست می‌کند و می‌گوید: این پیام ملت است(؟!) وانگهی، مگر احمدی نژاد نیز رییس جمهور منتخب مردم نبود و این اکثریت (به ویژه پس از فتنه 88) پیام نداشت؟! پس چرا...؟!

اما، نکته‌ی مهم‌تر از بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی، نحوه‌ی این بررسی است که مبین دقت، ظرافت، بصیرت، اطلاع و آگاهی، منش و اخلاق نمایندگان (مجلس) می‌باشد.

رفتار مجلس در دوره‌ی ریاست جمهوری احمدی‌نژاد، موافقت‌ها، مخالفت‌ها، همکاری‌ها، کارشکنی‌ها، دو دو کردن نمایندگان، دعواها و بی‌ادبی‌ها و ... [که دو بار مورد تذکر جدی مقام معظم رهبری قرار گرفت] یک طرف، و اخلاق و رفتار این چند روز در بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی یک طرف، داد و فریاد – هم همه – بی‌نظمی – پرخاش و گاه جسارت و به کار بردن کلمات رکیک و زشت – مسخره کردن – به بازی گرفتن و ...، همه دون شأن مردم و منتخبین آنها به عنوان نماینده در مجلس شورای اسلامی و انتظار بوده و هست. تا آنجا که رسانه‌های بیگانه و دشمن (چون بی‌بی‌سی) نهایت سوء استفاده را می‌نماید و صحنه‌هایی که پخش می‌کند، موجب کسر شأن و آبرو ریزی است.

اغلب موافقین حرف خاصی برای گفتن ندارند، این که باید به کابینه رییس جمهور منتخب حتماً رأی داد، منطق ندارد و اساساً وظیفه مجلس در این خصوص را زیر سؤال می‌برد – این که فلان وزیر پیشنهادی سوابق خوبی داشته نیز دلیل نیست، چرا که باید هم سوابق خوبی داشتته باشد، بلکه اگر سوابق بدی دارد، باید مد نظر قرار گرفته و مستند مورد طرح و بررسی قرار گیرد. مثلاً آیا آنچه در خصوص سوابق آقایان جهانگیری، علوی، زنگنه، واعظی و ...، در رسانه‌های درج شده است واقعیت دارد؟!

اغلب مخالفین هم حرف خاصی ندارند، گاه می‌گویند: من می‌دانم که ایشان رأی می‌آورد و فقط می‌خواهم به چند سؤال پاسخ دهد. به قول برخی: گویا بعضی از این مخالفین نیز مأمورند تا سؤالاتی طرح کنند که زمینه‌ساز پاسخ برای رأی مثبت باشد.

به غیر از همه‌ی ازدحام‌ها، فریادها، بی‌ادبی‌ها و ...، چند نماینده با یک وزیر پیشنهادی روبوسی می‌کنند و رییس مجلس از آن بالا می‌گوید «ایشان زیاد هم بوسیدنی نیست» - نمایندگان تذکر دارند، رییس موقت مجلس از آن بالا می‌گوید: چهل تذکر دیگر هم هست، اگر بخواهیم گوش کنیم، باید همه را گوش کنیم، پس نمایندگان همکاری کنند (یعنی تذکر ندهند)، آن یکی وسط سخنرانی نماینده‌ای دیگر فریاد می‌زند: «بیا پایین»، آن یکی داد می‌زند: «تو نمی‌فهمی چه می‌گویی» و ... .

– خلاصه این است وضعیت بررسی وزرای پیشنهادی توسط نمایندگان خودمان که سرنوشت یک مملکت و ملت را رقم می‌زند! لذا با این نحوه‌ی بررسی صلاحیت‌ها و رأی اعتماد به وزرای پیشنهادی، تکلیف دولت و ملّت روشن است، اما درسی که برای خودمان گرفتیم این است که «‌باید در انتخاب نمایندگان‌مان دقت، بصیرت و حساسیت بیشتری داشته باشیم» - از ماست که بر ماست.