بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ    

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بنیها وَالسِّرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِه عِلْمُکَ - اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج - صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ.

سلام بر امیر مؤمنان، حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام، و سلام بر اهل بیت او، و سلام بر آخرین امامان بر حق از نسل او، حضرت مهدی عجّ الله تعالی فرجه الشریف، و سلام بر شما، هر که و در هر کجا که هستید.

مرانید که نوحه‌گرند:

به طور حتم، بسیاری این ماجرا را می‌دانند و شاید برخی [به ویژه در نسل نوجوان و یا جوان ندادند] که خلاصه بیان می‌گردد، اما منظور توجه به نکته‌ی دیگریست.

در نیمه‌شب یا نزدیک به سحر نوزدهم ماه مبارک رمضان، امیرالمؤمنین حضرت امام علی علیه السلام، که حجت الله بوده و می‌باشند و پسر عمویشان حضرت رسول خدا صلوات الله علیه و آله به ایشان وعده داده بودند که «محاسن تو به خونت خضاب خواهد شد»، با دلی آرام و قلبی مطمئن، به سوی تحقق قضای الهی می‌رفتند، و البته با علاقه‌ و شوقی به لقاء الله در حال شهادت، که برای ما قابل درک و وصف نمی‌باشد.

خانه‌ی کوچک او که مرکز مقدرات عالم هستی بود، با مسجد چند قدمی بیشتر فاصله نداشت؛ و در آن شب او مرتبط به حیاط منزل می‌آمد و به آسمان می‌نگریست و زیر لب راز و نیازهایی داشت؛ تا جایی که اهل خانه نیز با دیدن این حالت ایشان، نگران شده بودند.

دیگر وقت عزیمت، خروج از خانه و ورود به مسجد بود که مرغان زمین، همچون مرعان آسمانی و فرشتگان، به تکاپو افتادند و با سر و صدای عجیبی دور ایشان حلقه زدند؛ چنان که گویی سعی دارند مانع از رفتن ایشان به مسجد گردند.

اهل خانه و اطرافیان آمدند تا مرغان را کنار برانند تا راه برای مولایشان باز شود، ولی ناگاه صدای ملکوتی ایشان را شنیدند که فرمود: «مرانید، که نوحه گرند»!

آری، او می‌دانست که این تجمع و سر و صدا، برای بازدارندگی نیست که هیچ مخلوقی نمی‌تواند مانع از قضای حتمی الهی گردد، بلکه این تجمع برای دیدار آخر و وداع می‌باشد؛ این تجمع  برای نوحه‌گری بر مظلومیت‌ها، صبرها و مصیبت ضربت شمشیر زهرآلود بر فرق "اسلام" و مظلوم‌ترین سرباز اسلام می‌باشد.

امروز ماییم آن نوحه‌گران!

امشب و در شب‌های عزیز قدر، مسلمانان و به ویژه شیعان و دوستداران امیر مؤمنان علیه السلام، در منازل، مساجد، هیئت‌ها، نماز‌خانه‌های بیمارستان‌ها، زندان‌ها و هر کجا که بتوانند به دور هم جمع می‌شوند و یا در گوشه‌ای تنها - همه مانند آن شب نگران و مضطرب هستند؛ گاه نمازی می‌خوانند، گاه سوره‌ی مبارکه «اِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ» را تلاوت می‌کنند، گاه اذکاری چون «لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللّٰهُ» و «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ» را از عمق جان‌شان به زبان نازل می‌کنند، گاه روح‌شان را با ذکر «الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم»، شستشو داده و معطر می‌کنند – گاه به مولایشان سلامی عرض می‌کنند – گاه به یاد خانواده ایشان در آن شب می‌افتند و بر امام حسن، امام حسین و ابوالفضل العباس سلامی می‌دهند و گاه ضمن سلام، دست بر سینه برده می‌گویند: «امان از دل زینب»!

اما، به ناگاه هول و اضطراب‌شان بیشتر می‌شود، چرا که به یاد خودشان و کرده‌هایشان و کارنامه‌ی سیاه‌شان می‌افتند! به یاد غفلت‌ها، جهالت‌ها، تکبرها، قرآن به پشت سر انداختن‌ها، عدم توجه و همراهی امام زمان‌شان [به  ویژه در این برهه‌های حساس]، دنیاگرایی‌ها، خوش‌گذرانی‌های گناه‌آلود و رفتارهای صفینی و خوارجی خود و ... می‌افتند و سر به زیر می‌افکنند.

کاش مسئله به همین جا ختم می‌شد، چرا که همین توجه، خودش بالاترین نعمت است، گام نخست همان اقرار به « إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ » و « ظَلَمْتُ نَفْسِي وَ تَجَرَّأْتُ بِجَهْلِي » می‌باشد که موجبات «فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ» را از سوی ارحم الراحمین فراهم می‌آورد.

اما مسئله اینجاست که امشب فرشتگان آسمانی و روح، صف در صف، مقدرات (اندازه‌ها)ی تقدیر شده که بخشی از آن معلول کرده‌هاست را خدمت ولیّ الله الاعظم علیه السلام می‌آورند و بسیاری از این پرونده‌ها، هم خوف‌آور است و هم حزن‌آور.

اما مولایمان، امیرالمؤمنین علیه السلام، نگاهی به دل‌هایی که متوجه و داغدار او هستند، به چشمانی که گریان او هستند، و قلب‌های مضطربی که در محضر الله جلّ و جلاله، خود را در سایه‌ی قرآن مجید قرار داده و با زبان حال «بِکَ یا الله، بمحمد، بعلیٍ، به فاطمة ... علیهم السلام» می‌گویند انداخته و به فرشتگان و مدبرات الامر می‌فرمایند: «مرانید که نوحه‌گرند»!

مولایمان امام زمان، حضرت مهدی سلام الله علیه، اگر چه از نگاه به بسیاری از پرونده‌ها افسرده می‌گردند، اما دوستداران و عزاداران جدش را می‌بینید و به فرشتگان الهی می‌فرماید: اگر چه شب‌های قدر بسیار عزیز، مکرم و پر عظمت هستند و این محافل جای هر کسی نیست، اما اینان را « مرانید که نوحه‌گرند »!

خداوند سبحان، با رحمت واسعه‌اش، از  یک سو به دل‌‌های پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین، فاطمة الزهراء، حسنین، امامان از ذریه ایشان و امام عصر علیهم السلام نظر می‌اندازد و از سویی دیگر به بندگانش که در این ماه و به ویژه شب‌های قدر، میهمان خودش هستند.

به فرشتگانش می‌فرماید: منم غفار الذنوب، منم ستار العیوب، منم سریع الرضا، منم مجیب الدعوات و منم ارحم الراحمین؛ حال فقط پرونده را نبینید، بلکه از یک سو به این بندگان ترسان و امیدوار من نگاه کنید و از سوی دیگر به پناه بردن‌شان به ظاهر و باطن قرآن کریم بنگرید، و چشمان گریان‌شان را در حزن ولیّ من ببینید، و از سوی دیگر نظاره کنید که من با آنها چه می‌کنم؟!

●- همین که سراغی از من بگیرند، می‌گویم:

« ... فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ...» (البقره، 186)

پس همانا من، نزدیک و جابت کننده‌ی دعا هستم آنگاه که از من خواسته می‌شود.

●- همین که بنده‌ام را مضطرب و عاجز در گرفتاری‌هایش می‌بینم، به او می‌گویم:

« أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ » (النّمل، 62)

يا [كيست] آن كس كه درمانده را چون وى را بخواند اجابت مى ‏كند و گرفتارى را برطرف مى‌گرداند.

●- همین که بنده‌ام به یاد غفلت‌ها و گناهانش می‌افتد و می‌خواهد لب به سخن باز کند که « خداوندا! آخر گناهان من از حد گذشته است، پرده‌دری‌ها کرده‌ام و ...» به او می‌گویم:

« قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ » (الزّمر، 53)

بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زياده‏ روى روا داشته‌ايد، از رحمت‏ خدا نوميد مشويد در حقيقت ‏خدا همه گناهان را مى‌‏آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است.

پس دلشان آرام می‌گیرد، پس همین که می‌گویند: «بِک یا الله»، می‌گویم: «لَبیک عَبدی»، بگو ای بنده‌ی من؛ گناهانت آمرزیده شد و دعایت مستجاب گردید.

پس اوست که در نهایت به فرشتگان و اولیا و محبینش می‌فرماید: «اینها را مرانید که نوحه‌گرند».

 

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

 

نشانی لینک یادداشت، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9245.html

 

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

    

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت