بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ              

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بنیها وَالسِّرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِه عِلْمُکَ - اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج - صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أبا صالِحَ المَهدی   .

سلام دوستان؛

افسوس که آدمی توجه درست و عمیقی به خودش ندارد(؟!) در حالی که جهانی در او پیچیده شده است؛ پس هر حقیقتی را که بخواهد بشناسد یا بفهمد، نه تنها در طبیعت، بلکه در وجود خودش نیز می‌تواند بیابد، بشناسد و بفهمد.

ما آدمیان، نه تنها به صورت مستمر، یا حتی روزمره، بلکه در هر آن، بر اساس داده‌های اولیه و ساختارهای نهادینه شده‌ای زندگی و حرکت می‌کنیم، مانند عقل، شناخت، تفکر، تخیل، تصور، محبت، مودت، عشق، نفرت (حب و بغض) و ... ؛ اما کمتر به خود این عوامل دقت نموده‌ایم.

از جمله حقایق و واقعیت‌های حاکم بر وجود ما این است که همگی و بدون استثناء، با انرژی "وعده"ها زنده‌ایم و برای رسیدن به "موعد" و تحقق وعده حرکت می‌نماییم؛ حال خواه آن وعده‌ای که پذیرفته‌ایم حق باشد یا باطل، و ما در جهت درستی حرکت نماییم یا در مسیری انحرافی قرار گرفته باشیم، در هر حال به دنبال تحقق وعده هستیم.

نتیجه و آینده:

"وعده" همان نتیجه‌ای است که برای آینده در نظر گرفته شده است، چه آینده‌ی نزدیک و چه آینده‌ی دور. پس "وعده"ها هیچ گاه به گذشته بر نمی‌گردند. هیچ کس وعده نمی‌دهد که من وعده می‌دهم که دیروز به دیدارت بیایم و یا دو سال پیش فلان کار را برایت انجام دهم؛ بلکه وعده‌ها همیشه برای آینده است.

وعده - امید و انتظار:

خاصیت و اثر "وعده" این است که اگر مورد قبول و باور قرار گرفت، حتماً به "امید و انتظار" می‌انجامد، حتی وعده‌های دروغ نیز همین اثر را در پذیرنده ایجاد می‌کنند. فرض نمایید به کسی وعده دهید که فردا به دیدار تو خواهم آمد – یا کارفرما بگوید: اگر این کار را انجام دادی، در آخر کار فلان مبلغ دستمزد به تو می‌دهم – یا نامزد انتخاباتی می‌گوید: اگر به من رأی دهید، چنین و چنان خواهم نمود – و حتی یا خودتان به خودتان وعده می‌دهید. مثل این که در نتیجه‌ی زحمت تحصیلی، وعده‌ی موفقیت تحصیلی به خود می‌دهید – یا در نتیجه‌ی تلاش و خستگی‌هایش، وعده‌ی دستآورد به خود می‌دهید – یا در فشار گرسنگی، وعده‌ی خوراک به خود می‌دهید...، و این وعده‌ها، همه "امید و انتظار" تحقق را اجیاد و بارور می‌سازند و سبب، یا انگیزه، یا موتور حرکت می‌شوند.

وعده‌ی آدمیان به یک دیگر:

آدمیان در تمامی تعاملات خود، به صورت مدام و مستمر، به یک دیگر وعده می‌دهند، حال خواه آن وعده را به زبان آورند، یا مکتوب نمایند، و یا نفس عمل، حاکی از وعده باشد. تمامی تحرکات و تعاملات فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، علمی و ...، همه مبتنی بر "وعده"ها می‌باشد. هر تجارتی (مادی یا معنوی)، مبتنی بر وعده‌ی سود انجام می‌پذیرد.

وعده‌های خداوند متعال:

خداوند متعال، در کتاب خلقت و نیز کتاب وحی، "وعده"های بسیاری داده است. چنان که ابر پر بار، وعده‌ی بارش باران را به ما می‌رساند؛ و یا طوفان مهیب، وعده‌ی تخریب می‌دهد.

وعده‌هایی در قرآن کریم داده شده که واژه‌ی "وعده" در آنها نیست، اما وعده است، مانند: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ – اگر (دین) خدا را یاری نمایید، خداوند یاریتان می‌نماید و شما را ثابت قدم می‌گرداند / محمد صلوات الله علیه و آله، 7» - این "اگر"ها، همه شرایط تحقق وعده می‌باشد. اما آیات بسیاری نیز بیان شده که واژه‌ی "وعده" در آنها بیان گردیده است.

گاه رسماً تصریح می‌نماید که خداوند متعال "وعده" می‌دهد و در وعده‌ی او نیز تخلفی رخ نمی‌دهد، یعنی حتماً محقق می‌گردد، و گاه وعده به انجام فعل یا تحقق امری می‌دهد:

«وَعْدَ اللَّهِ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ» (الروم، 6)

ترجمه: وعده خداست (باید یقین آورد، چون) خدا خلق وعده نمى‌كند، ولى بيشتر مردم نمى‌دانند.

«وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» (التوبه، 72)

ترجمه: خداوند به مردان و زنان باایمان، باغهایی از بهشت وعده داده که نهرها از زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در آن خواهند ماند؛ و مسکن‌های پاکیزه‌ای در بهشتهای جاودان (نصیب آنها ساخته)؛ و (خشنودی و) رضای خدا، (از همه اینها) برتر است؛ و پیروزی بزرگ، همین است!

«وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِيمٌ» (التوبه، 68)

ترجمه: خداوند به مردان و زنان منافق و کفّار، وعده آتش دوزخ داده؛ جاودانه در آن خواهند ماند -همان برای آنها کافی است! و خدا آنها را از رحمت خود دور ساخته؛ و عذاب همیشگی برای آنهاست!

شیطان نیز وعده می‌دهد:

از آنجا که رویکرد آدمی به آینده است، و شیطان به جز تخریب آینده‌ی نزدیک و دور آدمیان، امید و قصدی ندارد، او نیز "وعده" می‌دهد. البته منظور از «شیطان»، فقط ابلیس لعین نمی‌باشد، بلکه هر دور از رحمت الهی و هر گمراه و گمراه کننده‌ای "شیطان" است؛ پس بسیاری از آدمیان، خودشان شیطان هستند (شیاطین جنّ و انس).

پس شیاطین نیز "وعده" می‌دهند، چنان که هر گناه بزرگ یا کوچکی، به امید و انتظار رسیدن به نتایج مطلوبی صورت می‌پذیرد. اما از آنجا که این شیاطین، مالک، سلطان (مسلط)، رب و رازق نیستند و خودشان در اوج فقر و نیاز می‌باشند، وعده‌هایشان همه باطل، پوچ، توخالی و دروغ است!

به مخاصمه‌ی اهل جهنم، با ابلیس لعین توجه کنیم؛ که آن لعین خودش هم بر "وعده‌ی حق" و "وعده‌ی باطل" احتجاج می‌کند و می‌گوید: می‌خواستی نپذیری، به من چه که پذیرفتی!

«وَقَالَ الشَّيْطَانُ لَمَّا قُضِيَ الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَكُمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَوَعَدْتُكُمْ فَأَخْلَفْتُكُمْ وَمَا كَانَ لِيَ عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا أَنْ دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي فَلَا تَلُومُونِي وَلُومُوا أَنْفُسَكُمْ مَا أَنَا بِمُصْرِخِكُمْ وَمَا أَنْتُمْ بِمُصْرِخِيَّ إِنِّي كَفَرْتُ بِمَا أَشْرَكْتُمُونِ مِنْ قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ» (ابراهیم علیه السلام، 22)

ترجمه: و شیطان، هنگامی که کار تمام می‌شود، می‌گوید: «خداوند به شما وعده حق داد؛ و من به شما وعده (باطل) دادم، و تخلّف کردم! من بر شما تسلّطی نداشتم، جز اینکه دعوتتان کردم و شما دعوت مرا پذیرفتید! بنابر این، مرا سرزنش نکنید؛ خودتان را سرزنش کنید! (اکنون) نه من فریادرس شما هستم، و نه شما فریادرس من! من نسبت به شرک شما درباره خود، که از قبل داشتید، (و اطاعت مرا همردیف اطاعت خدا قرار دادید) بیزار و کافرم!» مسلّماً ستمکاران عذاب دردناکی دارند!

وعده‌ی نیکو، امیدزا و انتظار آفرین برای دنیا:

از جمله وعده‌های خداوند سبحان، که چون سایر وعده‌هایش یقیناً حق است و محقق می‌گردد. وعده‌ای معقول، حکیمانه، مقتدرانه، حتمی و خوشایند، برای پایان این همه جهالت، استکبار، ظلم، جنگ، فقر و سایر بدبختی‌ها و فلاکت‌های آدمی در زندگی این دنیا؛ و آن «وعده‌ی ظهور و پیروزی نهایی و حتمی» می‌باشد.

این وعده‌ی الهی، که فقط به اهل ایمان و عمل صالح داده شده است، در آنها ایجاد امید و انتظاری حقیقی ایجاد می‌نماید، پس در راستای تحقق آن حرکت می‌کنند:

«وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ» (النّور، 55)

ترجمه: خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند وعده می‌دهد که قطعاً آنان را [جانشینان و حکمرانان] روی زمین قرار خواهد داد، همان گونه که به پیشینیان آنها خلافت روی زمین را بخشید؛ و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت؛ و ترس‌شان را به امنیّت و آرامش مبدّل می‌کند، آنچنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت. و کسانی که پس از آن کافر شوند، آنها فاسقانند.

پس، نه تنها این وعده را باور کنیم و به تحققش یقین بیاوریم، بلکه به گونه‌ای باشیم که درباره‌ی ما محقق گردد. یعنی مصداق « الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ » خودمان باشیم؛ انشاء الله.

 

مشارکت و هم‌افزایی (موضوع یادداشت به همراه نشانی لینک متن، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

موضوع:

ما بر اساس "وعده"ها و به سمت تحقق آنها حرکت می‌کنیم؛ تفاوت در اهداف و جهت‌گیری‌های ما نیز بستگی به باور وعده‌های راست یا دروغ دارد.

متن:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9425.html

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت