پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

1- می‌پرسیم: «چه کسی گفته که قرآن کریم (دین اسلام) با سیاست کاری ندارد و قرآن سیاسی نیست و چه دلیل متقنی ارائه داده است؟!»

2- می‌پرسیم: چه کسی باید بگوید که اسلام و قرآن مجید سیاسی هم هست؟ جز خداوند متعال که قرآن حکیم را بر پیامبرش صلوات الله علیه و آله نازل نمود تا به مردم ابلاغ و برایشان تبیین نماید؟!

●- دقت شود که برخی نه اسلام را می‌شناسند، نه آیات قرآن مجید را حتی از رو خوانده‌اند و می‌توانند بخوانند -چه رسد به تفکر و تعقل در آیات- و نه اصلاً می‌دانند که «سیاست» یعنی چه؟! اما شعار می‌دهند که «دین از سیاست جداست - اسلام و قرآن سیاسی نیست و ...»!

اینها حتی آنقدر شعور (ریز بینی) ندارند که بدانند: «اگر دینی تمامی شئون فردی و اجتماعی را شامل نشود، ناقص است، پس دین خدا نیست»!

●- آیا دینی که از انعقاد نطفه تا معاد را تبیین نموده و چه باید کردها و نبایدهایش را از طهارت و خوردن ... تا جهاد با جان و مال در راه خدا و تا معاد و بهشت و جهنم و اهلش را «تبیین» نموده، در امر «سیاست» سکوت کرده است؟!

●- آیا خداوندی که فرموده جز مرا اطاعت و عبادت نکنید؛ نسبت به حاکمیت نظامات سلطه و قدرت‌های فرعونی و چه باید کردها در مقابل آنها، هیچ نفرموده است و بندگانش را در مظلومیت رها کرده است؟!

سیاست

«سیاست» در معنای عام، یعنی: «تدبیر برای چگونگی تحقق اهداف و برنامه‌ها»؛ خواه در امور شخصی باشد یا اجتماعی، اقتصادی، یا حکومتی و ... .

*- بنابراین، فقط انسانی که عقل ندارد، سیاست ندارد؛ کسی که نه هدف مشخصی دارد و نه برنامه‌ای برای رسیدن به اهدافش دارد؛ بلکه بی‌تفاوت، بی‌غیرت و باری به هر جهت، روزگار می‌گذراند تا مرگش برسد!

*- اما، «سیاست» در معنای خاص خود، به اهداف، برنامه‌ها و مواضع حکومتی گفته می‌شود. حال آیا خداوند متعال در قرآن کریم، راجع به ولایت، امامت، خلافت، حکومت، دوست‌شناسی، دشمن‌شناسی، تولا و تبرا، جهاد با مال جان در راه خدا و ...، چیزی نفرموده است؟!

*- آیا باور به منجی الهی و انتظار ظهور و قیام حضرت امام مهدی علیه السلام [که شیعه و سنّی به آن باور دارند]، یک امر سیاسی نیست؟! در حالی که می‌دانیم که ظهور ایشان، با قیام علیه نظامات سلطه آغاز می‌شود و به نابودی آنها و استقرار حکومت عدل الهی در سرتاسر جهان می‌انجامد.

*- آیا بی‌تفاوتی، بی‌غیرتی، تسلیم، سکوت، رضایت به سلطۀ بیگانگان و دشمنان، نان به نرخ روز خوردن و پذیرش ذلت، خود نوعی «سیاست» نیست؟!

توجه به چند آیه:

فقط به چند آیه اشاره می‌شود و پرسیده می‌شود که آیا این آیات سیاسی نمی‌باشند و آیا جز با برخورداری از حکومتی اسلامی و مستقل و اتخاذ سیاست‌های قرآنی، می‌توان به آنها عمل نمود؟!

*- شدت با کفار:

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَینَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا یبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجِیلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ یعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیغِیظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا» (الفتح، 29)

- محمد فرستاده خدا است و كسانی كه با او هستند در برابر كفار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند، پیوسته آنها را در حال ركوع و سجود می‏بینی، آنها همواره فضل خدا و رضای او را می‏طلبند، نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است، این توصیف آنها در تورات است، و توصیف آنها در انجیل همانند زراعتی است كه جوانه‏‌های خود را خارج ساخته، سپس به تقویت آن پرداخته، تا محكم شده، و بر پای خود ایستاده است، و به قدری نمو و رشد كرده كه زارعان را به شگفتی وامی دارد! این برای آن است كه كافران را به خشم آورد، خداوند كسانی از آنها را كه ایمان آورده‏‌اند و عمل صالح انجام داده‌اند وعده آمرزش و اجر عظیمی داده است.

*- ارتباطات و مذاکرات:

«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ إِلَیهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ یخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِیاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِی سَبِیلِی وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِی تُسِرُّونَ إِلَیهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیتُمْ وَمَا أَعْلَنْتُمْ وَمَنْ یفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ» (الممتحنة، 1)

- ای كسانی كه ایمان آورده‌اید! دشمن من و دشمن خویش را -دوست و سرپرست- خود قرار ندهید، شما نسبت به آنها اظهار مودت (ظهور محبت) می‏كنید، در حالی كه به آنچه از حق برای شما آمده كافر شده‌اند، و رسول خدا و شما را به خاطر ایمان به خداوندی كه پروردگار همه شما است از شهر و دیارتان بیرون می‏رانند، اگر شما برای جهاد در راه من و جلب خشنودیم هجرت كرده‏‌اید، پیوند دوستی با آنها برقرار نسازید، شما مخفیانه با آنها رابطه دوستی برقرار می‏كنید در حالی كه من آنچه را پنهان یا آشكار می‏كنید از همه بهتر می‏دانم، و هر كس از شما چنین كاری كند از راه راست گمراه شده.

*- جنگ:

«الَّذِينَ آمَنُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُوا أَوْلِيَاءَ الشَّيْطَانِ إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفًا» (النساء، 76)

- كسانى كه ايمان آورده‌اند در راه خدا كارزار مى كنند و كسانى كه كافر شده‏‌اند در راه طاغوت مى‌‏جنگند؛ پس با ياران شيطان بجنگيد كه نيرنگ شيطان [در نهايت] ضعيف است.

*- معاهده و صلح:

«إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ» (التوبة، 4)

- مگر آن مشركانى كه با آنان پيمان بسته‌ايد و چيزى از [تعهدات خود نسبت به] شما فروگذار نكرده و كسى را بر ضد شما پشتيبانى ننموده‏‌اند پس پيمان اينان را تا [پايان] مدتشان تمام كنيد چرا كه خدا پرهيزگاران را دوست دارد.

*- عدالت فردی و اجتماعی: 

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلَى أَنْفُسِكُمْ أَوِ الْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ إِنْ يَكُنْ غَنِيًّا أَوْ فَقِيرًا فَاللَّهُ أَوْلَى بِهِمَا فَلَا تَتَّبِعُوا الْهَوَى أَنْ تَعْدِلُوا وَإِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا» (النساء، 135)

- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! پيوسته به عدالت قيام كنيد و براى خدا گواهى دهيد هر چند به زيان خودتان يا [به زيان] پدر و مادر و خويشاوندان [شما] باشد؛ اگر [يكى از دو طرف دعوا] توانگر يا نيازمند باشد، باز خدا به آن دو [از شما] سزاوارتر است پس از پى هوس نرويد كه [درنتيجه از حق و عدالت] عدول كنيد و اگر به انحراف گراييد يا اعراض نماييد؛ قطعاً خدا به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است.

*- فرهنگی، آموزشی و تبلیغاتی

«وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ» (التوبة، 122)

- و شايسته نيست مؤمنان همگى [براى جهاد] كوچ كنند پس چرا از هر فرقه‏‌اى از آنان دسته‏ اى كوچ نمى‌كنند تا [دسته‏‌اى بمانند و] در دين آگاهى پيدا كنند و قوم خود را وقتى به سوى آنان بازگشتند بيم دهند باشد كه آنان [از كيفر الهى] بترسند.

●- و اگر بخواهیم به سایر آیات در عرصۀ تربیتی، اقتصادی، سیاسی و ... که تبعیت از آنها مستلزم برخورداری از حکومت و سیاست می‌باشد اشاره نماییم؛ صدها آیه می‌شود!

●- آیا باز هم می‌گویند: «کی گفته که قرآن با سیاست کار دارد و قرآن سیاسی است؟!» بگویید: خداوند سبحان، خود فرموده است؛ در همین قرآنی که در اختیار دارید؛ اما جهالت، عداوت و لجاجت، اجازه نمی‌دهد که بخوانید و بدانید!

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار؛ متشکریم.

پرسش:

کی گفته که قرآن با سیاست کار دارد و قرآن سیاسی است؟

پاسخ (نشانی پیوند):

 

https://www.x-shobhe.com/jihad/12729.html

 

@x_shobhe

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی   جنگ و جهاد