«x-shobhe  »: رابطه‌ی دوستی یا دشمنی بین دو کشور الزاماً به سوابق تاریخی محدود و محصور نمی‌گردد، مضافاً بر این که دوستی بین دو کشور، دو نظام، دو حکومت و دو ملت، مانند دوستی بین اعضای یک خانواده نیست که احساسات نیز در آن نقش تعیین کننده‌ای داشته باشد، بلکه کاملاً به اهداف، شرایط و چگونگی مناسبات و تطبیق تعریف از دوستی دو طرف بر می‌گردد و بدیهی است که این رابطه، نباید رابطه‌ی «گرگ و میش» باشد.

بدیهی است که به رغم وقایع تاریخی، در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران نه تنها هیچ مشکلی در برقراری ارتباط دوستانه با هیچ کشور و دولتی ندارد. البته به غیر از رژیم غاصب اسرائیل که اساساً آن را به عنوان یک کشور و دولت نمی‌شناسد، بلکه راغب به برقراری ارتباط دوستانه با همه‌ی کشورها، دولت‌ها و ملت‌ها می‌باشد. اما این تمایل و رابطه باید دو طرفه باشد.

دلیلی وجود ندارد که چون ما مایل به روابط دوستانه با رعایت حقوق و منافع طرفین هستیم، طرف مقابل نیز همین قصد را داشته و دشمنی نداشته باشد. چنان چه خداوند متعال می‌فرماید:

«ها أَنْتُمْ أُولاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لا يُحِبُّونَكُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْكِتابِ كُلِّهِ وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» (آل‌عمران، 119)

ترجمه: اين شمائيد كه آنانرا دوست داريد، ولى ايشان شما را دوست ندارند و شما به كليه كتاب ايمان داريد، و هرگاه با شما ملاقات ميكنند ميگويند: ايمان آورديم، ولى هرگاه به خلوت ميروند به علت خشمى كه بر شما دارند سر انگشتان خود را ميگزند، به ايشان بگو: از شدت خشم خويشتن بميريد!! قطعا خدا از آنچه كه در سينه‏هاى شما ميباشد آگاه است‏.

و جمله‌ی مرحوم شهید آیت الله بهشتی «به امریکا بگویید از ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر» مصداق و عمل به همین آیه است.

حال با یک نگاه ساده و کوتاه و صرف نظر از دوران ظلمت استعمار، استثمار و استبداد توسط انگلیس و امریکا (صهیونیسم) به ویژه در دوره‌ی سلطنت رضا و محمدرضا پهلوی، می‌توانیم تمایل طرف مقابل به برقراری روابط دوستانه با جمهوری اسلامی ایران را بررسی و ارزیابی نماییم:

*- امریکا تمام سعی خود را برای جلوگیری از پیروزی انقلاب اسلامی که مردم خواهان آن بودند به عمل آورد و شاه را در کشتارهای بی‌رحمانه حمایت کرد. امروز امریکا مدعی است که در سوریه 7500 نفر کشته شدند (هر چند آنها گروهک‌های تجزیه طلب هستند). اما در تهران فقط در یک میدان و در یک عملیات 4000 نفر کشته شدند.

*- بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی، با فعال کردن گروهک‌های چپ و راست وابسته، جنگ داخلی را در منطقه‌ی کردستان و ... به راه انداخت.

*- گروه‌های تروریستی را در داخل کشور فعال کرد و شخصیت‌های دینی، علمی و سیاسی کشور را کشت و جنایاتی چون انفجار حزب جمهوری اسلامی که به شهادت آیت‌الله بهشتی و 72 تن از نمایندگان مردم و وزرای دولت انجامید، ترور ائمه‌ی جمعه و آیات عظام، ترور رئیس جمهور و نخست‌وزیر این کشور و در نهایت ترورهای کور مردمی.

*- رژیم بعث صدام را برای حمله به ایران تحریک و مورد حمایت همه‌جانبه نظامی، اقتصادی، سیاسی، اطلاعاتی و ... قرار داد. جنگی تحمیلی بر ملت ایران که 8 سال به طول انجامید و شهدا و مجروحین بسیاری را بر جای گذاشت.

*- سفارت خود در تهران را به لانه‌ی جاسوسی برای نفوذ، اطلاعات، سازماندهی، تغذیه‌ی مالی، ارتباطات ستون پنجم و ...، به جهت براندازی قرار داد.

*- کلیه ثروت و سرمایه‌های این کشور را در اوج نیازش بلوکه کرد که یک قلم آن در آن زمان 22 میلیارد دلار بود.

*- با تحریم اقتصادی و تشدید آن در هر دوره، مشکلات کلانی را به نظام و مردم تحمیل کرد، اگر چه در نهایت به نفع کشور و ملت تمام شد.

*- اقدام به برنامه‌ریزی و اجرای ترور دانشمندان کشور نمود.

*- هم اکنون نیز به بهانه‌ی پیشرفت علمی و تکنولوژی ایران به ویژه‌ در عرصه‌ی انرژی هسته‌ای، فشار مضاعف را تحمیل نموده و مکرر تهدید به جنگ نظامی می‌کند.

اینها همه به غیر از سیاست‌های خارجی است. امریکا صریحاً اعلام داشته که پذیرای هیچ‌گونه رابطه‌ای، مگر مانند دوران سلطنت پهلوی نمی‌باشد.

امریکا هدف ایجاد خاورمیانه جدید را دنبال می‌کند و در شرایط کنونی و بحران سیاسی و اقتصادی، دیگر هیچ راهی به جز جنگ برای تحقق این هدف خود ندارد. در طرح خاورمیانه‌ی جدید، کشورهایی چون جمهوری اسلامی ایران، عراق، افغانستان، پاکستان، عربستان سعودی و ... باید تجزیه شده و به هر کدام به چند ایالت مستقل و زیر سلطه‌ی امریکا تقسیم شوند و مدیریت مرکزی نیز با اسرائیل باشد.

حال آیا می‌توان در چنین شرایطی حتی فرض رابطه‌ی دوستانه با چنین دشمن مصممی را در ذهن یا حتی در خیال متصور شد؟

روسیه نیز پسر خاله‌ی ایران نیست و دلش برای جمهوری اسلامی ایران نسوخته است، بلکه اهداف و منافعش ایجاب می‌کند که به جای رابطه‌ی خصمانه، روابط دیپلماتیک یا به اصطلاح دوستانه داشته باشد. جمهوری اسلامی ایران نیز به اهداف و منافع خود نظر دارد.

کلمات کلیدی:  سیاسی