ایکس – شبهه: به خلط مبحث در این شبهه خوب دقت نمایید. به تفکیک و سنخیت موضوعات در مقایسه نیز توجه فرمایید.

شاید بسیاری با قانون هلوکاست آشنا نباشند. در این قانون قید شده که یهودیان قربانی کشتارهای دسته جمعی شده‌اند و بسیاری از آنان سوزانده شده‌اند و ...، که تعداد این قربانیان نیز شش میلیون نفر بوده است.

این بافته‌ها نیز یک نقل تاریخی نیست، بلکه مفاد قوانین مصوب است، لذا کسی حق ندارد در این زمینه تحقیق کند و اگر تحقیق کرد، حق ندارد اصول مندرج در آن را نفی‌نموده و یا مطلبی مغایر با آن به قلم یا به زبان آورد و یا حتی تعداد را کمتر از آن چه قانون گفته است بیان نماید(؟!) وگرنه مرتکب جرم شده و مجازات‌هایی چون جریمه نقدی، زندان و محرومیت از تمامی حقوق اجتماعی برای او در نظر گرفته شده است.

اگر بخواهند مقایسه کنند، مشابه قصه دروغین هلوکاست که مربوط به جنگ جهانی دوم است، تاریخ جنگ تحمیلی به ایران است. در ایران اگر کسی بخواهد تحقیق کند، نه تنها آزاد است، بلکه مورد تشویق و شاید گاهی حمایت نیز قرار گیرد. اگر در نتیجه تحقیقات بگوید که اصلاً جنگی رخ نداده است، یا شهدا کمتر از سیصد هزار نفر بودند، مثلاً یکصد نفر بودند و مجروحین نیز کمتر از دو میلیون نفر بوده‌اند، مثلاً دویست نفر بوده‌اند و ...، کسی کاری ندارد و حداکثر مخاطب به شعور محقق و گوینده می‌خندد.

اما در خصوص عقاید نیز دقت شود که در ایران تحقیق در مورد خود خداوند متعال و طرح سؤال، شبهه یا حتی اقامه دلیل در رد او نیز نه تنها اشکالی ندارد، بلکه اساساً پذیرش اصول دین در اسلام (شیعی) تحقیقی است و هیچ گونه تقلید یا استناد به اقوال، گزارشات و قوانین در آن پذیرفته نمی‌باشد و امامت نیز یکی از اصول دین است.

 در ایران نه تنها کافر اعتقادی و عملی وجود دارد، گرویدگان به ادیان، مذاهب، مکاتب و حتی گروه‌های دیگر نیز وجود دارد و همه به راحتی مسلک خود را پیروی می‌کنند. (مگر این که وابسته به گروه‌های انگلیس و صهیونیسم نهاد باشند که کاری جز جاسوسی، ترور و دشمنی با نظام ندارند – مثل بهائیت، وهابیت یا منافقین).

تبلیغ ضد دین، ضد ولایت، ضد تشیع، ضد انقلاب و ... نیز که الحمدلله بسیار است و حتی در دانشگاه‌ها توسط برخی اساتید و فیلم‌ها و سریال‌هایی که با بودجه بیت المال تولید شده و در سینماها یا شبکه‌های تلویزیونی که دولتی هستند نیز اکران می‌شود [مثل سریال بیدار باش] که دین، اعتقادات، جنگ، ارزش‌ها، شعایر و حتی جملات و لهجه ها و گویش‌های علما را به استهزاء گرفته و گوش شنوایی هم برای اعتراض‌ها و انتقادها وجود ندارد نیز متأسفانه رواج دارد.

آن چه در اسلام و ایران جرم است (البته آن هم فقط طبق قوانین و موازین می‌باشد، وگرنه در عمل بسیار است)، اهانت به مقدسات مردم است. خواه به حضرات مسیح یا موسی (ع) باشد، یا معصومین (ع)، خواه به انجیل و تورات باشد، یا به قرآن کریم.

در ایران کسی اجازه ندارد که قرآن، انجیل یا تورات به آتش بکشد و یا کاریکاتوری از انبیای الهی ترسیم نموده و در مطبوعات و جراید درج نماید و با اهانت به آنان، عواطف و احساسات مردم را جریحه‌دار نماید.

اما در طرف مقابل، اولاً «هلوکاست» از مقدسات نیست، بلکه فقط یک واقعه‌ی تاریخی است که البته اتفاق نیفتاده است و در واقع یک دروغ تاریخ است. ثانیاً بررسی اسناد و شواهد تاریخی موجود و انکار آن، و یا اعلام نتیجه‌ای غیر منطبق با آن چه که دیکته می‌شود [مثلاً بگویند مجموع یهودیان کشته شده یک میلیون نفر بیشتر نبوده است] و ... «اهانت» نیست و ثالثاً کسی تا کنون اهانتی نکرده است، بلکه ما همیشه دعوت به تحقیق، بحث، مناظره، ارائه دلایل و اسناد و شواهد می‌نماییم (که در خصوص اسلام، تشیع، انقلاب، مظلومیت مسلمین و ... نیز همین کار را می‌کنیم) و رابعاً معترض هستیم که اگر شما مدعی واقعیت هلوکاست هستید، جریمه‌اش را باید آلمانی‌ها بدهند و نه فلسطینی‌ها. یک تکه از خاک آلمان را از آن کشور جدا کنید و بگویید اینجا سرزمین یهودیان است. چرا فلسطینی‌ها را می کشید و از خانه، کاشانه و وطن شان اخراج و آواره می‌کنید؟!

نکته آخری که باید به آن توجه شود این است که «اهانت» طبق تمامی قوانین دینی و غیر دینی، از جمله حقوق بشر یا قوانین مدنی کشورها «جرم» است و ربطی به آزادی بیان ندارد. اما به اسلام و مسلمین که می‌رسد، «اهانت» [مانند: قرآن سوزی، فحاشی، درج کاریکاتور یا نسبت‌های ناروا به یک پیامبر و ...] زیر مجموعه و از مصادیق آزادی بیان قرار می‌گیرد؟!

اگر فحاشی در اسلام جایز بود، پیشهاد می‌شد به جای بحث منطقی، به هر کس که موافق آزادی بیان بدین معنا می‌باشد، ابتدا یک فحش سنگین داده شود و یا به زشت ترین صفات یا عملکردها متهم گردد و به مقدسات او، از جمله نوامیس اهانت شود، و به محض آن که عکس‌العمل یا دست کم اعتراضی نشان داد، گفته شود: «آزادی بیان است»!

اما الحمدلله در اسلام عزیز فحاشی جرم است و پیامبر اکرم (ص) فرمود: «فحاش به بهشت نمی رود»، هر‌گونه اهانت و تهمت ناروا نیز جرم است و پیگرد و مجازات دارد. در فرهنگ اصیل و غنی ایرانیان نیز تربیتی که مبتنی بر ارزش‌های عقلی و فطری بوده و به آموزش‌های وحی نیز تکمیل شده، اصالت و تبلور دارد.  

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی