پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): هر چند هیچ الزامی وجود ندارد که هر حکومتی دیر یا زود فاسد گردیده و سقوط کند – این یک القای کاذب برای ناامید کردن مردم از تداوم حکومت‌شان است- ، اما اگر فرض مطروحه در سؤال را بپذیریم، معنایش این می‌شود که برای حفظ اسلام و نیز حرمت و نقش مرجعیت، باید هیچ‌گاه حکومت اسلامی تشکیل ندهیم و هیچ گاه مراجع معظم تقلید در امور سیاسی و اداره‌ی مملکت دخالت نکنند، و این همان شعار «دین از سیاست جداست» می‌باشد که به انحای مختلف طرح و القا می‌گردد. به بی‌دین یا ضعیف الایمان می‌گویند: دین کارآیی ندارد و به مؤمن و مسلمان می‌گویند: دین ضایع می‌شود!

الف – نمی‌شود از ترس مرگ خودکشی کرد و یا به بهانه‌ی حفظ دین و قداستش، همان دین را به تعطیلی کشاند. دین اگر دین است و اگر دین الهی است و اگر بر حق است و اگر تکلیف انسان به ایمان و عمل به آن است [که اسلام عزیز چنین است]، باید در راه تحقق‌اش اقدام نمود، نه این که به صورت یک تئوری مکتوب، در کتابخانه‌ها قرار دهده و مقدسش شمرد.

ب - «سرنوشت اسلام» را خداوند متعال تعیین کرده است و هیچ گاه تغییری و تبدیلی به آن راه نمی‌یابد. سرنوشت اسلام عبارتند از: «إِنَّ الدِّينَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ – دین نزد خدا اسلام است» - و این که خداوند متعال تمام دینش را محقق و ظاهر خواهد کرد، هر چند مشرکین نخواهند:

«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ» (التوبه، 33)

ترجمه: او كسى است كه پيامبرش را با هدايت و دين درست، فرستاد تا آن را بر هر چه دين است پيروز گرداند، هر چند مشركان خوش نداشته باشند.

عاقبت این دین را نیز خودش تبیین نمود و به مؤمنین‌اش که عمل صالح انجام می‌دهند، وعده داد که آنها را در روی زمین به خلافت و حکومت جهانی برساند.

ب – اما «سرنوشت مسلمین» مانند هر انسان و قوم دیگری، به دست خودشان است و تغییر عمده‌ای در آن ایجاد نمی‌گردد، مگر آن که خودشان حرکت کنند، تلاش کند، قیام کنند، دست به تغییر و تحول اساسی بزنند و بر دین خود قیّم و استوار بمانند:

«... إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ ...» (الرعد، 11)

ترجمه: در حقيقت‏خدا حال قومى را تغيير نمى‏دهد تا آنان حال خود را تغيير دهند.

به انسان فرمود که ایمان بیاور و فرمود: «وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينًا – و برای شما اسلام را به عنوان دین و آیین برگزیدم» و نیز فرمود: هیچ دینی به جز اسلام پذیرفته نیست: «وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ - و هر كه جز اسلام دينى [ديگر] جويد هرگز از وى پذيرفته نشود».

ج – پس اگر کثیری از مردم تسلیم اوامر الهی نگردیدند و بندگی هوای نفس و طواغیب و فراعنه را ترجیح دادند و یا آن که نام مسلمان روی خود گذاشتند، اما تسلیم حق نشدند و سر تسلیم مقابل غیر خدا فرود آوردند، سرنوشت خودشان تباه می‌شود و نه سرنوشت «اسلام».

مگر آنان که نام خود را مسلمان گذاشتند و امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را در محراب ترور کردند، یا امام حسن علیه‌السلام را خانه‌اش به قتل رساندند و یا کربلای خونین به راه انداخته و سر از بدن مبارک امام حسین علیه‌السلام جدا کردند، «اسلام» توانستند اسلام را نابود کنند؟ خیر، بلکه آن دسته از مسلمینی که غفلت کردند، دنیا طلب شدند و تسلیم حق نشدند، نابود شدند و امروز اسلام زنده‌تر، پویاتر و گویاتر، به من و شما و جهانیان رسیده است.

د – این که به خاطر حفظ قداست اسلام، اسلام را کنار بگذارید و هیچ گاه حکومت اسلامی برقرار نکنید و مبادا مراجع و فقها وارد شوند، یک حقه و یک مکر شیطانی و صهیونیستی است.

چگونه ممکن بدون حکومت اسلامی، به اسلام عمل شود و احکام اسلامی محقق گردد و حال آن که بیش از 70% آیات قرآن کریم، احکام حکومتی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، قضایی، جهادی و ... می‌باشد؟! چطور ممکن است که مسلمان، «قیام به قسط» را در درون و برون کنار بگذارد، در حالی که فرمود انبیا، با دلایل روشن، کتاب و میزان به همین دلیل ارسال شده‌اند؟ یک مسلمان چگونه می‌تواند موحد و مؤمن باشد، اما اولیایش طواغیت باشند؟ در حالی که فرمود:

«اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ» (البقره، 257)

ترجمه: خداوند «ولیّ» كسانى است كه ايمان آورده‏اند، آنان را از تاريكي‌ها به سوى روشنايى به در مى‏برد و[لى] كسانى كه كفر ورزيده‏اند سرورانشان (اولیای‌شان) [همان عصيانگران=] طاغوتند كه آنان را از روشنايى به سوى تاريكي‌ها به در مى‏برند؛ آنان اهل آتشند كه خود در آن جاودانند.

آیا مسلمانان حق دارند که به بهانه‌ی حفظ قداست اسلام و قرآن، مانند یهودیان، دین خود را تکه‌تکه و مُثله کنند و به برخی از آیات آن ایمان بیاورند و برخی دیگر را تکفیر کرده و یا کنار بگذارند و خود مصداق و مانند یهودیانی گردند که در حق‌شان فرمود: «... أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاء مَن يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنكُمْ إِلاَّ خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ - آيا شما به پاره‏اى از كتاب [تورات] ايمان مى‏آوريد و به پاره‏اى كفر مى‏ورزيد پس جزاى هر كس از شما كه چنين كند جز خوارى در زندگى دنيا چيزى نخواهد بود و روز رستاخيز ايشان را به سخت‏ترين عذاب‌ها باز برند و خداوند از آنچه مى‏كنيد غافل نيست – البقره، 85»

مگر می‌شود گفت: فقهای اسلام فقط به تبیین احکام و قوانین طهارت، غسل جنابت و حیض و نفاس و در نهایت شکیات نماز بپردازند و سایر احکام و قوانین مرتبط با تمامی شئون زندگی فردی و اجتماعی را به دیگران واگذار کنند؟ این چه اسلامی است؟!

و – اگر گفته شد: به خاطر حفظ اسلام نباید حکومت اسلامی تشکیل دهیم، چون ممکن است نتوانیم درست عمل کنیم و اسلام ضربه ببیند، چه جایگزینی دارد؟ آیا حکومت را به طواغیت بسپاریم و خود عبد ذلیل آنها باشیم – به کناری کشیده و روزی هفده رکعت نماز بخوانیم و دائم ذکر و تسبیح بگوییم و اجازه دهیم که مملک، سرمایه‌های مادی و معنوی، نوامیس ... و همه چیزمان غارت گردد و منتظر بمانیم تا خودش فرجی برساند؟! آیا اسلام این است و خداوند حکیم و ربّ، از بندگانش چنین خواسته است؟!

یا آن که باید، به خدا ایمان آورده و به طاغوت کفر ورزیم، قیام به قسط کنیم، با ظلم و جنایت مقابله کنیم، در راه استقرار عدالت اجتماعی اسلام گام برداریم ... که اینها همه مستلزم برخورداری از استقلال و به ویژه استقلال در حاکمیت است، هر چند نوپا و ضعیف باشد. و البته باید رفته رفته نواقص خود را نیز جبران کنیم و حکومت و ملتی کامل گردیم؟

 هیچ کس نمی‌گوید: چون ممکن است خوب درس نخوانیم و آبروی علم برود، پس تحصیل را باید کنار بگذاریم – چون ممکن است بهداشت را خوب رعایت نکنیم و آبروی سلامتی از بین برود، پس بهداشت و علم پزشکی و سلامت و تغذیه را کنار بگذاریم ...، اما به ما می‌گویند: برای حفظ اسلام، باید اسلام و به ویژه مهم‌ترین شاخصه و ستون تحققش که «حکومت» است را کنار بگذارید؟!

ز – پس، اگر مردم اسلام را کنار بگذارند، خودشان گمراه می‌شوند – اگر به جای حکومت اسلامی زیر یوغ بندگی حکومت طواغیت بروند، دنیا و آخرت خود را فنا کرده‌اند – اگر به جای احکام الهی (در هر یک از شئون فردی و اجتماعی)، احکام بشری را جایگزین نموده و تبعیت و تقلید کنند، خودشان به هلاکت می‌رسند – اگر به جای فقها و مجتهدین در اسلام، از کراواتی‌های غرب و شرق‌و فقهای مکاتب و سیاست‌های بشری، چگونه زیستن را تقلید کردند، خودشان به خدمت درآمده و نابود می‌شوند و یا اگر به نام اسلام به میدان آمده، اما با بی‌بصیرتی یا تبعیت از هوای نفس، فقاهت و مرجعیت را کنار گذاشته و دست به دامان دشمنان خود و دین‌شان شدند و لبخند آنان دلخوش کردند، خود را فریفته‌اند و به زودی میوه‌ی تلخش را خواهند چشید. و البته به دامن کبریاییش ننشیند گَرد.

و مسلمانان در سرتاسر دنیا باید بدانند که خداوند متعال وعده کرده است که دینش را ظاهر و البته حاکم می‌گرداند و اگر آنان به این بهانه‌ها یا هر بهانه‌ی دیگری، کناره‌گیری کنند، یا به نام اسلام به قدرت رسیده و در راه تحقق خواسته‌های نفسانی یا اوامر طواغیت گام بردارند، خداوند متعال کم نمی‌آورد، بلکه سریعاً آنان را از میان برداشته و قوم دیگری را برای تحقق دینش جایگزین می‌نماید، قومی که آنها خدا را دوست دارند و خدا نیز آنان را دوست دارد، از مسخره، مسخره کنندگان نمی‌ترسند و در راه خدا جهاد می‌کنند:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لآئِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ» (المائده، 54)

 

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، هر كس از شما از دين خود برگردد (زيانى به خدا نمى‏زند) خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد كه آنها را دوست دارد و آنها نيز او را دوست دارند، در برابر مؤمنان رام و خاضعند و در برابر كافران مقتدر و پيروز، در راه خدا جهاد مى‏كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‏هراسند. اين (ايمان و محبت و شهامت) فضل خداوند است كه به هر كس بخواهد مى‏دهد و خداوند (از نظر وجود و توان و رحمت) گسترده است و داناست.

کلمات کلیدی:  سیاسی