ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: جمله آقای روحانی که در جمع کارکنان محیط زیست بیان شد به شرح ذیل است:

«دولت دینی خوب است اما دین دولتی جای صحبت دارد؛ حتی تبلیغ دین باید به دست عالمان، مراجع، صاحب نظران و دلسوزان انجام شود و دولت نیز حمایت لازم را انجام دهد.»

اگر چه ایشان افزودند: «بعضی‌ها که کار ندارند دچار توهم هستند و مدام غصه دین و آخرت مردم را می‌خورند در حالی‌که نه می‌دانند دین چیست و نه می‌دانند آخرت چیست، فقط غصه می‌خورند»، اما یا باید اذعان کنیم که ظاهراً خود ایشان هستند که هیچ آشنایی با اسلام، سیاست در اسلام، اسلام سیاسی و نیز چارچوب‌ها و قواعد نظام جمهوری اسلامی ایران ندارند – که این برای خودمان که رأی دادیم بد است -؛ یا باید بگوییم این سخنان هدفدار مطرح می‌شود. لذا چه به لحاظ «هدف» و چه به لحاظ «محتوا» با این سخنان ایشان کاملاً مخالفیم و آن را نه تنها خلاف اندیشه اسلامی، بلکه اساساً به دور از اندیشه سیاسی می‌دانیم که ذیلاً به صورت مختصر اشاره می‌شود:

هدف:

آموزه‌ی سیاسی خداوند متعال به پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله و کسانی که با او هستند «‌أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ»، یعنی شدت با دشمنان کافر و رحمت بین‌خود می‌باشد که البته حکم عقل نیز آن را به راحتی درک و تصدیق می‌نماید – سیاست امام خمینی (ره) نیز مبنی بر شناخت امریکا به عنوان شیطان بزرگ و دشمن اصلی بود و می‌فرمود: «هر چه فریاد دارید بر سر امریکا بزنید» - سیاست امام خامنه‌ای نیز دقیقاً همین است که مکرر بر آن تصریح نموده‌اند و همین‌طور است سیاست مؤمنین و مسلمین.  

اما متأسفانه شاهدیم که درست همانند سیاست آقای خاتمی و دولت و جناحش، این همسویان هر موقع به قدرت رسیدند، خواسته و ناخواسته تلاش نمودند تا دشمن اصلی فراموش شود، توجه اذهان عمومی به داخل و چالش‌های داخلی جلب شود و مردم مقابل یک دیگر صف‌کشی کنند. دیگر نه سخن از دشمنی‌ها، جنایات، تحریم‌ها، سیاست‌های دیکتاتورانه و وحشی‌ مأبانه امریکا، انگلیس و اسرائیل به می‌آید و نه از سنگ‌اندازی‌های آنان در رشد علمی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و امنیتی ایران. بلکه همه با توجه به مسائل ساده‌ای که مطرح می‌شود، مقابل یک دیگر صف‌کشی می‌کنند.

این هدف، بیشتر با طرح شعارهای بی‌دلیل و بی‌جا، مثل «آزادی، تسامح و تساهل ... و اکنون دین دولتی و دولت دینی و ...» محقق می‌گردد.

در جمع «کارکنان محیط زیست» که هیچ ربطی به این مباحث ندارند، یک حرفی پرت می‌شود و سبب ایجاد چالش می‌گردد و بالتبع چون تحریف دین است، به خطبه‌های نماز جمعه، رسانه‌ها و ... کشیده می‌شود.

خب، به ایشان باید گفت: اگر به همین که می‌گویید، قائلید، پس چرا می‌گویید؟ شما به کار خودتان که بسیار دشوار نیز هست بپردازید. ریاست قوه مجریه کار ساده‌ای نیست، لذا دین شناسی و اینگونه مباحث را به همان علما واگذار کنید. به ایشان باید گفت: اگر این نگاه و مواضع خود را قبل از انتخابات به ملت مسلمان و انقلابی و ولایی می‌گفتید، با نیتجه‌ی دیگری مواجه می‌شدید.

شما تمامی جملات آقای خاتمی، آقای روحانی، تمامی اصلاح‌طلبان، از روحانیون گرفته تا رسانه‌ها یا تحلیل‌گران را جمع کنید و ببینید که مجموعاً چند بار علیه دشمنی‌های عیان و مستمر امریکا، انگلیس، اسرائیل (صهیونیسم بین‌الملل) با نظام و ملت ما صحبت کرده‌اند و چقدر شعارهایی که در داخل ایجاد چالش می‌کند داده‌اند؟

این حرف‌ها، از مصادیق همان جریانی است که مقام معظم رهبری از آن تحت عنوان «چالش درونی» یاد نمودند و البته امر به مقابله با آن نیز نمودند.

محتوا:

اگر کسی با اسلام آشنایی نسبتاً درستی داشته باشد، هیچ گاه دین و سیاست را از هم جدا نمی‌کند، این همان «سکولاریسم» است. البته باید توجه داشت که «دین و سیاست» نیز هیچ گاه از هم جدا نمی‌شوند، چه عده‌ای بخواهند و چه نخواهند. برای همه همین‌طور است. سیاست امام حسین علیه السلام، عین دیانت ایشان بود و سیاست یزید لعنة الله علیه نیز عین دیانتش بود. امروز هم همین طور است، سیاست هر کس عین دیانت اوست و شعارهای سکولاری فقط جهت فریب اذهان عمومی، به ویژه در جهان اسلام و جهان سوم است. سیاست اوباما نیز عین دیانت ماسونی (شیاطن پرستی) اوست.

بدیهی است که در نظام جمهوری اسلامی ایران، هم دولت باید دینی باشد و هم دین باید دولتی نیز باشد و نمی‌توان با این شعارها، هم در جایگاه دولتی وارد عرصه‌ی دین شد و هم شعار داد که دین نباید دولتی باشد. همین که رییس جمهور راجع به «دین و دولت» حرف می‌زند، یعنی «دولت دینی و دین دولتی».

از ظرایف سیاست و مدیریت امام خامنه‌ای، به ویژه در رصد جریان‌ها، این است که معمولاً پاسخ هر جریان فکری غلط یا انحرافی را قبل از طرح آن می‌دهند. ایشان در تاریخ ۱۹ آذر سال گذشته در دیدار اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی که آقای روحانی نیز حضور داشتند، فرمودند:

« دولت دینی با دین دولتی هیچ فرقی ندارد. دولت جزو مردم است؛ دین دولتی یعنی دین مردمی؛ همان دینی که مردم دارند، دولت هم همان دین را دارد.‌»

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی