ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: وقتی سخن از معرفی یک تفکر، یک خط، یا جریانی مطرح می‌شود – چه بر حق و چه بر باطل – زود نباید به سراغ مصداق آن رفت و در همان مصادیق، شخص یا اشخاص، محدود و محصور ماند، چرا که اشخاص یا احزاب می‌آیند و می‌روند، اما جریان‌ها و نحله‌ها امتداد می‌یابند، حال گاهی در قدرت هستند و گاهی در ضعف. گاهی پر طرفدار هستند و گاهی کم طرفدار.

پس همانگونه که امیرالمؤمنین علیه السلام، به آن کسانی که سؤال کردند: «از کجا بدانیم شما بر حق هستید یا طلحه و زبیر؟» فرمودند: «شما اول بروید حق را بشناسید، حق را که شناختید، اهلش را نیز خواهید شناخت»؛ باید بدانیم که شناخت "باطل" نیز همین‌گونه است. اول با "حقی" که باطل در مقابل آن صف کشی کرده شناخته می‌شود و بعد با تفکرات، اندیشه‌ها، دعوت‌ها و عملکردهای باطلِ خودشان. وقتی حق و باطل شناخته شد، شناسایی اهلش به سهولت و سرعت انجام می‌پذیرد.

الف – مکرر بحث شد که کار ابلیس و سایر شیاطین از نوع انس و جنّ، فقط و فقط "بدل‌سازی" است؛ خدای بدلی، معبود و معشوق بدلی، پیامبر و امام و رهبر بدلی، کتاب بدلی، فلاح و سعادت بدلی، لذت بدلی، دوستی بدلی، دشمنی بدلی و ... .

پس شیاطین آنجا که می‌بینند نمی‌توانند "اسلام" را نابود کنند، برای مسلمانان، "اسلام بدلی" ساخته و می‌سازند. یعنی سعی می‌کنند که پوسته و ظاهرش را نگه دارند، اما باطنش را تهی و حتی پر از آشغال و مزبله نمایند.

همین طور برای مذاهب قدرتمندی چون "تشیع و تسنن"، بدلی‌اش را می‌سازند. چنان چه در طول تاریخ حکومت‌های جبار، آدمکش و خائنی چون بنی‌امیه و ...، به نام تسنن آمدند و امروز وهابیت انگلیسی به همین نام قدرت جهان اسلام [به ویژه در میان اهل تسنن] را در دست گرفته و به امریکا، انگلیس و اسرائیل خدمت می‌کند.

البته برای تشیع نمونه مشابه زیادی نیست، چون اصلاً نگذاشتند که به حکومت برسد، اما باز می‌بینیم که بر سر صفویه چه آوردند، چنان چه بر سر حکومت عثمانی آوردند و می‌بینیم که چه جریان‌هایی را به نام شیخیت، بابیت، بهاییت و ...، را با این نام به میدان آوردند و پادشاهان ظالمی چون محمدرضا پهلوی در ایران و شاه حسین اردنی و ... در کشورهای دیگر چه کردند؟! همه ادعای تشیع داشتند و همه نوکر انگلیس و آمریکا بودند.

ب – این جریانات همیشه بوده و هم چنان ادامه دارد، منتهی نام‌هایشان به تناسب زمان، ادوار و قدرت‌های حاکم تفاوت کرده است، منتهی همه یک جریان هستند. مثل اسلام معاویه‌ای، اسلام یزیدی، اسلام هارون الرشیدی ... دیروز، یا اسلام امریکایی و انگلیسی امروز.

ج – همین "بدل‌سازی" در سلسله مراتبش – به ویژه در تشیع که باب اجتهاد در آن بسته نشد و فقاهت و مرجعیت دارد – تداوم یافت. در هر دوره‌ای (به اصطلاحی که امام خمینی رحمة‌الله علیه به کار می‌برد) آخوند درباری بسیار بود و امروز نیز کارخانجات امریکایی و انگلیسی، مکرر و مستمر، آخوند، مجتهد، فقیه و حتی مرجع تقلید می‌سازند و به بازار عرضه می‌کنند. به این جریان‌ها می‌گویند: "اسلام امریکایی"، یا "سنی انگلیسی"، یا "شیعه انگلیسی".

د – روش کار اینها بسیار روشن است، چنان چه می‌بینیم مفتی‌های انگلیسی در وهابیت، از جنایتکارانی چون داعش حمایت می‌کنند و فتاوایی چون "جهاد نکاح" صادر می‌کنند و حتی محارم را بر آنها حلال می‌شمرند (عین دستورالعمل‌های فراماسون) – و به (اصطلاح) طلاب، علما و فقهای انگلیسی نیز به جای رویارویی با امریکا و انگلیس، مقابل جمهوری اسلامی، ولایت و فقاهت شیعی صف کشی کرده و به جای دشمنی با شیاطینِ اسلام ستیزی چون انگلیس و امریکای شیطان پرست، مجلس لعن شهید مطهری و آیت الله بهجت (ره) می‌گیرند. مثل جریان منتسب به "صادق شیرازی". و البته چنان چه بیان شد، این اشخاص یا نحله‌ها بسیار بوده و هستند، می‌آیند و می‌روند، پس باید جریان‌شناس بود – باید بصیر بود – باید دوست و دشمن شناس بود. "تولا و تبرا" یعنی همین.

و البته چنان چه شاهد بوده و هستیم، این گونه اسلام‌ها، تسنن‌ها و تشیع‌ها، جز تحریف اسلام، امام کشی، ایجاد تفرقه و تنش بین مسلمین و در نهایت مسلمان کُشی، حاصلی نداشته است.

شاخصه‌های تشیع انگلیسی:

اسلام امریکایی و تشیع یا تسنن انگلیسی، شاخصه‌هایی دارند که وجه مشترک همه آنها، خدمت به اربابان خود، یعنی امریکا و انگلیس است. اما در ذیل به چند شاخصه از تشیع انگلیسی اشاره می‌شود:

1-      در تشیع انگلیسی، با هر سخن، نماد یا حرکتی که بوی "وحدت" بین مسلمین (چه شیعه و سنی و چه شیعه با شیعه یا سنی با سنی دهد)، به ویژه اگر در مقابله با کفر و استکبار جهانی (امریکا و انگلیس) باشد، به شدت مخالفت می‌شود.

2-     در تشیع انگلیسی، دعوت به سکوت، سکون، ذلت و تسلیم می‌شود. می‌گویند: هر گونه قیامی در مقابل کفر و ظلم، کار امام زمان علیه السلام است و تا قبل از ظهور و قیام ایشان، شیعه باید هر ذلت و سلطه‌ای را بپذیرد و صدایش در نیاید.

3-     در تشیع انگلیسی، فقط "فک" کار می‌کند و از عمل خبری نیست. می‌گویند: هر بلایی که به سرتان آوردند، فقط بنشینید دعا کنید تا خدا با ظهور حضرتش انتقام بگیرد.

4-     در تشیع انگلیسی، نه حتی عواطف قلبی، بلکه فقط احساسات ظاهری تحریک می‌شود و تعقل، تفکر و بصیرت به طور کلی تعطیل است. چنان چه در تسنن انگلیسی نیز فقط تعصبات تحریک می‌شود. و البته هدف فقط به جان هم انداختن مسلمانان می‌باشد.

5-     در تشیع انگلیسی، ذلت و تسلیم در مقابل زورگویان "صلح" نامیده می‌شود و برای قداست بخشیدن به این فلاکت، آن را منتسب به امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌کنند.

6-     در تشیع انگلیسی، اعتقاد و عشق به امام حسین علیه السلام، فقط در قمه زدن، یا پخت و توزیع شله‌زرد – آش رشته و خورشت قیمه خلاصه می‌شود و از تأسی به آن حضرت، به شدت اجتناب می‌گردد.

7-     در تشیع انگلیسی، توسل و شفاعت مفهوم و جایگاه واقعی خود را از دست داده و فقط توجیهی برای جواز معصیت و فساد است.

8-     در تشیع انگلیسی، هر کار شبهه‌ناک و یا حتی حرامی که بازتاب عمومی منفی داشته باشد و فقها و مراجع بگویند: "حرام" است، اول مستحب و بعد واجب می‌شود. مثل قمه‌زنی.

9-     در تشیع انگلیسی، اگر بگویند: شعارهایی که موجب تشدید اختلاف و تنش میان مسلمانان می‌شود ندهید، می‌گویند: "دل فاطمه زهراء به درد آمد"

*** - دقت کنیم که "تشیع انگلیسی" بسیار مایل و طالب است که جریان‌هایی مانند القاعده، طالبان، تکفیری، سلفی، داعش، النضرة  و...، در میان شیعیان ایجاد شود تا امریکا و انگلیس زودتر و بهتر به اهداف خود برسند.

اما مقوله‌ی فقاهت، مرجعیت، اعلمیت، ولایت و ولایت فقیه، این کار را بر امریکا و انگلیس دشوار کرده است، لذا مجبورند که از همین کانال وارد شوند. یعنی علما، فقها و مراجع انگلیسی بسازند و به بازار اعتقادات شیعیان عرضه کنند. چنان چه در طول تاریخ نیز چنین کردند.

*** - با همین چند شاخصه و البته شاخصه‌های دیگر، به خوبی روشن می‌شود که کدام شخص یا اشخاص، یا جریان‌ها و نحله‌ها را می‌توان اسلام امریکایی یا شیعیه انگلیسی خواند. و البته در هر جریانی،  بسیاری نیز نادانسته مرید می‌شوند. چرا که برای تخلفات شرعی خود، از آنها مجوز شرعی می‌گیرند. یعنی سر خود را کلاه می‌گذارند.

مقام معظم رهبری:

«بزرگان تشیّع - اعم از امام [رضوان‌الله‌علیه] و دیگران - همواره بر حفظ اتحاد امت اسلامی تأکید کرده‌اند. بنابراین آن تشیعی که با هدف دامن‌زدن به اختلافات، از رسانه‌هایی که در لندن و امریکا هستند، تبلیغ می‌شود، در مسیر شیعه‌ی واقعی نیست.‌» (20/6/1392)

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی